𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O12 • Let me go...

In een langzaam tempo trok ik mijn gewaad aan. Ik had de meeste spullen alweer opgeborgen en de andere meiden waren al weg gegaan. Waarschijnlijk richting de Grote Zaal.
Ik stak mijn toverstaf tussen mijn broekband in en besloot toen richting de leerlingen kamer te gaan waar Draco hoogstwaarschijnlijk op mij stond te wachten.
'Ben je klaar?' vroeg hij mij met zijn zoetste glimlach toen ik de trap afgelopen kwam. De zoete ondertoon in zijn stem maakte mij misselijk.
Alle aanwezigen zagen nu niets meer dan twee goede vrienden die alles voor elkaar deden, maar zowel Draco en ik wisten wel beter. Het was allemaal enkel een act. Elke liefdevolle toon en daad van Draco zijn kant was nep. En het ergste van allemaal: ik was mij daar bewust van. Maar ik kon niets anders doen dan daarin meegaan. Ook al was het van mijn kant wel echt.
Terwijl we gezamenlijk de leerlingen kamer uitstapten voelde ik hoe Draco onder het lopen af en toe mijn hand aanraakte. Ik had zo'n vermoedde dat hij dat opzettelijk deed, alleen om mij gek te maken. Ik keek even naar hem om en glimlachte naar hem.
De gang was vol leerlingen die allemaal richting de Grote Zaal gingen, en voor hen had de glimlach er warm uitgezien. Maar in feiten was die vol haat. Zoveel haat jegens deze jongen had ik nog nooit gevoeld. Ik haatte het hoe hij op mij inspeelde, en hoe het hem ook nog lukte. Hoe ik nog steeds van hem kon houden. Ik haatte hem daar zoveel voor.
Toen we de Grote Zaal binnen gelopen kwamen viel mijn blik als eerste op de grote lange tafel die als enige van alle vijf, horizontaal stond. Aan die tafel hadden alle leraren plaats genomen, inclusief het schoolhoofd.
De oude tovenaar droeg een hemelsblauw gewaad met zilveren tekens die ik niet kon ontcijferen. Zijn zilveren lange baard was aan de onderkant vastgebonden met een elastiek. Zijn bril balanceerde op het puntje van zijn neus en ik zag hoe de oude man zijn hemelsblauwe ogen in die van mij priemde. Een pijnlijke steek trof mijn hart toen een vaderlijke glimlach zijn gerimpelde gezicht sierde. Ik glimlachte terug. Dit was waarschijnlijk één van de vreselijkste moment in mijn leven. De oude man in de ogen kijken en vriendelijk naar hem lachen, alsof er niets aan de hand was, terwijl ik in het eind zijn bloed aan mijn handen zou hebben.
Ik keek geschrokken om naar Draco toen ik zijn hand op mijn onderrug voelde. Zijn waarschuwende blik liet mij gelijk weten dat ik niemand iets kon laten merken. Ik moest al mijn beste acteer vaardigheden uit de kast halen, want echt niemand mocht iets door hebben. Er waren ook maar twee mensen op deze hele school, naast mij, die van de missie wisten. En dat waren Draco en Severus Snape.

Nadat Professor Dumbledore eindelijk klaar was met zijn toespraak konden we beginnen met eten. Zilveren schalen vol etenswaren verschenen op alle vijf de tafels en ik moest toegeven dat het water mij in de mond liep bij het aanblik alleen al.
'Hier, ik schep wel voor je op.' bood Draco aan en pakte toen mijn bord op waarnaar hij direct mijn favoriete eten begon op te scheppen. Hij gaf mij mijn bord weer terug.
'Bedankt, Dray,' zei ik hem dankbaar. Een brede glimlach sierde zijn gezicht en ik kon het niet laten om zelf ook te glimlachen. 'Het verbaasd mij eigenlijk dat je weet wat je moet opscheppen.'
'Ach, ik ben het gewend,' grinnikte hij en begon toen ook voor zichzelf op te scheppen. 'Als het er ligt neem je het altijd. Aardappelpuree met speklap en spinazie.'
Ineens leek hij zich iets te bedenken. 'Oh, bijna vergeten!' Hij nam mijn glas. 'Pompoensap.' Hij nam de kan met het oranje substantie erin en begon het toen voor mij in te schenken.
'Shame on you,' lachte ik. 'Hoe kon je dat nou bijna vergeten zijn.'
Draco moest ook lachen en keek mij onschuldig aan. 'Ik was gewoon erg gefocust op het feit dat ik nu wil eten. Maar ik kon het niet laten om eerst voor jou op te scheppen.'
Ik keek vlug van hem weg toen ik het bloed naar mijn wangen voelde stijgen. Ondanks dat ik wist dat Draco dit allemaal speelde, geloofde ik ieder woord dat hij zei. Ik was gewoon nog steeds te verliefd op deze jongen, en dat gevoel zou niet zo makkelijk meer weggaan.