Milena, 18 yıl boyunca babasının onu istemediğini sanan bir kızdı. Ne zaman ki annesinin de yakalandığı hastalığa ilik kanserine yakalandı işte o zaman bildiklarinin hepsinin koca bir yalan olduğunu öğrenmiştir.
Bu hikaye İtalya'dan Türkiye'ye gidip...
Bir önceki bölümde Ela neden konuşmamış,anlatmamış gibi yorumlar gördüm. Ela ve Cihan sadece liseden arkadaşlar, yakın arkadaş değiller bu yüzden birbirleri hakkında çok şey bilmiyorlar. Bölümde de geçtiği üzere Cihan partiye Ela için değil arkadaş zoruyla gelmişti. Bu yüzden birbirlerinin özel hayatı hakkında bir şey bilmiyorlar.
Bir şey daha şu kemoterapi ve nakil işlemleri hakkında çok bir şey bilmiyorum. İnternetten araştırdıklarım ile yazıyorum. Kesin doğru ya da kesin yanlış diyemem. Bu konu hakkında bilen biri varsa yazmasın bana 'o öyle değildi böyleydi' diye çünkü bilmiyorum. Tamamen mantık çerçevesinden çıkmadan yazmaya çalıştım.
İyi Okumalar 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Milena'nın kombini)
İLAHİ BAKIŞ AÇISI
Milena odasına çıktıktan sonra arkasından birkaç saniye baktı Cihan. Hızla ayağa kalkıp masanın üzerinde duran telefonunu aldı.
Bu ispatlama işini en kısa sürede halletmeliydi.
Milena bir an önce ona güvenmeliydi.
Telefon rehberinden Milena'nın anneannesi olan Rosa Santoro'nun ismini bulup tıkladı.
Bir sorun olursa onu araması için numarasını vermişti Rosa.
Ve şimdi büyük bir sorun vardı.
Milena ona inanmıyordu.
"Alo"
"Merhaba Rosa Hanım Cihan ben"
"Merhaba Cihan bir sorun yoktur umarım."
"Aslında bir sorun var"
"Milena iyi mi ona mı bir şey oldu"
Rosa eli kalbinde endişeli bir şekilde konuşmuştu.
"Hayır hayır Milena iyi şuanda uyuyor" dedi Cihan sakince. "Ben sizden bir konuda yardım istemek için aramıştım"
"Tabii yardım edebileceğim bir şeyse yardım ederim."
