Asena

7.Bozkurt

Arel'den;

Uyuyordu. İki gündür uyuyordu.

Koma olmadığını söylemişti doktorlar, vücudunun kendini toparlaması için uyutuyorlarmış.

Benim yüzümden bu haldeydi.

Benim dikkatsizliğim yüzünden vurulmuştu. Kendimi asla affetmeyecektim.

Ben Arel Karaer. Genelde sessiz, dışlanan çocuk.

Bana Bozkurt derlerdi. Dağların korkulu rüyası Bozkurt. Ben, fırtına öncesi sessizliktim.

Utangaç değildim normalde. Kolay kolay utanmazdım. Fakat daha tanışmadığınız komutanınızın üstüne düştüğünüzü hayal edin...

Sadece ona, sadece ona utangaçtım.

Kolay kolay kimsenin kalbini kıramazdım. Gerek olmadıkça konuşmaz, kitaplar aleminde yaşardım. Benim için mesleğim bir yana kitaplar bir yanaydı.

Babamın ölümünden önce sessiz bir çocuk değildim. Aksine cıvıl cıvıl, mahallenin korkulu rüyasıydım. Onunla birlikte içimdeki neşe ölmüştü.

Benim babam sinirli adamdı ama sevmesini de çok iyi bilirdi. O size bir baksın, kendinizi dünyanın en değerli insanı gibi hissederdiniz. Öğretmendi benim babam. Şehit olmuştu. Şehit etmişlerdi. Köye çalışmaya gitmişti ve teröristlerin saldırısına uğramıştı.

O gün söz vermiştim kendime. Asker olacaktım. Asker olacak ve intikam alacaktım. Kanımı son damlasına kadar vatan için dökecektim.

Abim ve annem kalmıştık dört duvar arasında. Abimle ben, anneme elimizden geldiği kadar yardım etmiş eve ekmek getirmiştik. Bizi okutmak için her şeyi yapmıştı. Canımdı o benim.

Abim yazılımcı olmuştu. Evden çalışıyordu. Annemle birlikte yaşıyordu. Annem benim asker olmamı anlayışla karşılamıştı ama biliyordum, içi içini yiyordu. Asker anası olmak kolay değildi.

"Daha ne kadar uyuyacak?" Aybars'ın sesiyle derin bir nefes aldım.

"Siz de gördünüz, çok kan kaybetti. Kendini toparlaması uzun sürecek." dedi Alphan. Her durumda sakin kalmayı nasıl başarıyordu?

Grubun en sessiziydi Alphan. Ben de sessizdim ama kendi aramızda takılırken o kadar da değildim. Alphan'ın zor bir hayatı olmuştu, bize anlatmasa da biliyordum. Ana babası yoktu. Kimsesi yoktu.

Miran, en güçlümüz sayılırdı. Hepimize birer abi gibi yaklaşır, dertlerimize derman olurdu. Babası hapisteydi, annesi yaşıyordu. Her ne kadar bize göstermese de çok bağlıydı annesine.

Aybars, en komiğimiz. Zengin bir ailede büyümüştü ama buna rağmen cimriydi. Her durumda gülecek bir şey bulur ve moralimizi yükseltirdi.

Pamir, sinirli bir insandı. Babası kötü bir insandı. Sadece bana anlatmıştı, babası alkolik bir tipti. En yakın arkadaşımdı timde. Acılarını kapatmak için sert bir insan gibi davranıyordu. Ne kadar başarılı olduğu ise meçhul.

Ve Gülce komutan. Daha birbirimizi yeni tanımaya başlamış olsak da bütün tim ısınmıştı ona. Geçmişine dair bilgimiz yoktu. Güçlü bir kadındı. Dört şehit verip kafayı yememek gerçekten çok, çok zordu. Kardeşim dediğimiz insanlar gözümüzün önünde can veriyordu ve biz hiçbir şey yapamıyorduk. O kadar çaresiz bir durumdu ki.