𝘿𝘼𝙍𝙆 𝙈𝘼𝙂𝙄𝘾

~GİZLİ GEÇİT~

(Yaw benim kitap yazma hevesim kalmadı bölümler kısa ve anlamsız olabilir kusura bakmayıın:))

(Bu arada @97kitapsever79 kişisini takip edip kitaplarını oylayın kendisi namranın menajeri olurr dkwhxkwh)

🪄🪄🪄

"Dünyayı yok edebilecek, ayı parçalayabilecek ve hatta insanları etkin altına alabilecek güce sahipsin. Kısacası aklına gelebilecek her şeye" demişti annem.

Şoktaydım. Son 3 yıldır kaçıncı defa şoka giriyorum bende sayamadım. Beynimin içinde dışarıdaki yağmurun ve annemin söyledikleri birleşmiş bana meydan okuyor gibilerdi. Başım şiddetle ağrıyordu.

Olanları anlamaya çalıştım. Kafam almıyordu.

"Neden bana daha önce söylemediniz?"

"Kızım sana daha önce büyük güçlerin olduğunu söyleyemezdik. Eğer daha önce söyleseydik güçlerini kontrol edemezdin ve kötülerin eline büyük koz vermiş olacaktın. Her şey senin iyiliğin içindi Namra" demişti Bayan Larissa.

Ne okuluydu lan bu? Benden gizledikleri bilmediğim şeyler günden güne artıyormuş meğer.

"Ne okulu bu?"

"Hogwarts Nevermore" (yok eben)

"Nasıl bir okul burası?"

"Büyü okulu. Dünyanın dört bir tarafından en yetenekli çocukları toplayıp yetiştiriyoruz. Sonra onlar farklı boyutlarda kendi dünyalarını kurup nesillerini koruyorlar."

"Siz bu okulda mı çalışıyorsunuz?"

"Ben bu okulun müdürüyüm" (oha diyen bangchan)

Bayan Larissa önce bana keman dersleri vermek için hayatıma girip sonra sahte ailemi öldürüp 3 yıl boyunca gerçek annemi benden saklamıştı.

"Neden böyle birşey yaptınız" dedim ağlayarak. Çok sinirliydim herkese, özellikle de hayata karşı. Çıkıp gökyüzümle ağlamak istiyordum. Gerçi o dışarıda ağlıyordu, bense evde.

"Namra böyle yapmamalısın. Hepsi senin iyiliğin içindi"

"Kimsenin bundan sonra benim iyiliğimi düşünmesini istemiyorum. Kendi başıma kendim bakabilirim" diyip yerimden fırladım. Merdivenleri hızla çıkıp odama girdim.
Kapıyı sertçe kapattıktan sonra yatağıma atlayıp ağlamaya başladım.

Gökyüzünün şimşekleriyle benim hıçkırık seslerim eşlenmişti.

Kaç dakika veya kaç saat boyunca odamda durup ağladığımı ve aşağıda neler döndüğünü bilmiyorum ama kendime gelip odamdan çıktığımda merdivenden yavaş yavaş inerken Bayan Larissa'nın şunları söylediğini duydum:

"Harry tatlım sen bu gece burda kal. Dışarısı çok yağmurlu ve geç oldu, hava karardı. Bu halde seni dışarı salamam."

"Peki Bayan Weems."

Merdivenin en orta basamağında durup dinlemeye devam ettiğimde şunları duydum:

"Harika, o zaman ben sana odanı göstereyim. Hadi gel yukarı çıkalım."

"Teşekkür ederim"

"Ne demek"

Olamaz yukarı çıkıyorlardı. Beni görmemeleri lazımdı. Koşar adımlarla sessizce odama girip kapıyı biraz aralı bıraktım ve kulağımı kapıya yaslayıp dinlemeye başladım. Böylece hangi odaya gireceklerini az da olsa tahmin edebilirdim.

Merdivenleri çıkmayı bitirdiklerinde odamın önünden geçip gizli odaya doğru yürümeye başladılar. Üstün 6. hislerimle adımlarını tahmin etmeye çalışıyordum.

6. hislerimi seviyorum çünkü bu güne kadar bana yalan söylemeyen sadece oydu.

Bazen en iyi arkadaşları bile yalan söyleyebiliyor insana.

Hatta insanın gerçek annesi bile 3 yıl boyunca saklayabiliyor bazı acı gerçekleri.

"Burası gizli geçidin olduğu oda. Bu gece burda kal ama asla Hogwarts Nevermore'a gitmeye çalışma. Gizli geçit tehditkâr havalarda duraksayabiliyor biliyorsun."

Nefesimi tutup dinlemeye devam ettim:

"Biliyorum Bayan Weems. Her şey için tekrardan teşekkürler.

Bu odada gizli bir şeylerin olduğunu biliyordum zaten.

Dur bi dakika..

    Gizli geçit?

      
Kendimi cahil hissediyorum her geçen gün bilmediğim şeylerin artması ve sürekli kafamın içinde şimşeklerin çakması beni bitiriyordu. Ya da ben yanlış düşünüyor olabilirim. Şimşekler kafamın içinde değil,  dışarıda çakıyordu. Ama olsun yakında kafamdan da elektrik kıvılcımları çıkmaya başlar zaten.

    🪄🪄🪄

Mutlu son! Ehehe

Uzun ara verdikten sonra bu bölüm biraz hayal kırıklığı yaşatmış olabilirr çünkü yazamiyoruum😩