SIR PERDESİ

(17)

Bölüm şarkısı : Mabel Matiz : Zor değil
Sezen Aksu: Bir zamanlar deli gönlüm

(Aralanan sır perdenin can yaktığı yerdeyim, bunda sonra Çınar ile yan yana, herkesle karşı karşıyaydım... )

Hayat sizden çok şey almış olabilirdi, olmaz dediğiniz herşey olmuş olabilirdi. Ve bazen olur dediğimiz şeyler aslında hiçbir zaman olmayadabilirdi. Durdum ve düşündüm, durdum ve Çınar ile ne kadar yol aldığımıza baktım. Gerçekten iki gönül bir olduktan sonra herşey bu kadar kolay ve çabuk mu oluyordu. Düne kadar asla Çınar ile birlikte bir hayata sahip olamayacağımı düşünürdüm, bugüne baktığımda ise parmağımdaki yüzükte ona ait parmak izi taşıyordum. Nişanlanmıştık, ve benim kına gecemdi. Hergün uyandığımda bugün gerçek mi diye soruyordum.

Ben ve Çınar, ben ve sevdiğim, vazgeçtiğimi sandığım. Belki de asıl sınavım bundan sonra başlıyordu ve ben daha son sanıyordum. Kafamdaki düşünceleri sildim attım, bu gece benim gecemdi, bu gece bizim gecemizdi.

Herkes kendi aleminde yemek yiyordu, heyecanlıydım. Yanımdaki telefon titrediğinde ekrandaki isimle içime kasvet düştü. Çağan Emre gelmişti, herşeyi o biliyordu. Geçen süre içinde bir daha haber alamamıştım. O kadar merak etmiştim ki babama sormuştum. Görevdeler demişti sadece, gelip gelmeyecekleri muamma. Öyle bir derin nefes verdim ki, içimden binbir şükür geçti. Gelmişlerdi sonunda, sırrım da dönüp dolaşıp beni bulmuştu. Heyecanla mesaj sayfasına girdim.

Çağan Emre: Üç ay yoktuk, döndüğümüzde nişanlanmışsın...

Yüzümde tebessüm oluşunca ,fotoğrafımı çekip yolladım.

"Daha fazlasını yaptım, yarın evleniyorum... "

Çağan Emre: İyi yapmışsın en azından birileri sevdiğine kavuştu...

İçimdeki sıkıntı gittikçe büyüdü.

Çağan Emre: Bu gece değil, daha sonra, belki çok sonra sana gerçekleri vereceğim. Mutlu ol çünkü hak ediyorsun...

"Teşekkürler patron... "

Telefonu indirdiğim sırada yavaş yavaş bana yaklaşmaya başladılar.  Gece yeni başlıyordu. Beni ortaya koyduklarında etrafımda dönmeye başladılar. Ablam duvağı kaldırdığı zaman bu kadar erken ağlayacağımı tahmin etmiyor olacaktı ki çok şaşırdı. Adetler vardı, Emine anne elime altın koydu. Oynadık, yedik ,içtik...

Ben hep koptum annemle her göz göze gelişimde. Arka plana attığım herşey gün yüzüne çıkmaya başladığında nefes alamadım. Biri beni boğuyor gibi hissettiğimde sandalyeye oturdum.  Derin nefes aldım, üstümdeki kınalık bin ton olup üstüme ağırlığını verdi. Kapı çaldığında erkeklerde gelmişti. Çınar kapıdan içeri girer girmez gözlerimiz birbirine değdi. Üstümdeki ağırlık bir kuş tüyü kadar hafiflediğinde tebessüm ettim.  Bendeki etkisi buydu işte, yaşamı sevdiriyordu. Yanıma oturduğunda ellerimi tuttu. Alnımı öptüğünde derin bir nefes aldım.

Etraf biraz sakinleştiğinde  Çınar'ın kulağına yaklaştım.

"Çağan Emre dönmüş görevden, o annemin kim olduğunu biliyor. "

Geri çekildiğimde Çınar'ın yüzü düştü. Yutkundu ve daha sonrasında bana kırgınlıkla baktı.

" Bitmeyecek değil mi kötü günler. Güzel günlere hiç bakmayalım biz. Duralım ve geçmişi kurcalayalım en mutlu günümüzde."