DÜŞMAN KIZI (tamamlandı)

7.bölüm "karanlık bodrum"

Mutlu bir aile istemek çok muydu bir kız için? Sadece yüzümün güldüğü her sabah eşimi Gülen yüzle karşıladığım bir aile. Beraber ağlayıp beraber güldüğüm bir aile.. mutlu olmayı istiyordum çok mu şey istiyordum? Sadece mutlu olmak..mutlu.

Gözlerimi açtım, yatakta uzanıyordum. Şaşkınca etrafa baktım bu bizim odamızdı. Ama ben ne ara küvetten çıkıp yatağa yatmıştım? Ne oluyordu? Dünkü olanlar rüyamıydı?
-sonunda uyandın.
Bu..bu boranın sesiydi. Lanet olsun ki ben bu sesi her gün her saniye duymak zorundaydım.

Yatakta oturur pozisyona gelip elimi başıma koydum. Başım ağrıyordu.

Bora oturduğu koltuktan kalkıp hızlı ve sert adımlarla yanıma geldi, eliyle çenemi kavrayıp kaldırdı.
-Ölmeyi bu kadar çok mu istiyorsun?
Sesinde ölüm sakinliği vardı. Bu ses tonu içimi titretmişti. Tek yaptığım  göz devirmek oldu çünkü boğazımın düyümlendiğini hissedebiliyordum..

-Bana cevap ver.
Gözlerim gözlerini buldu.
-ben..ben gitmek istiyorum.
Boranın yüzünde sinsi bir gülümseme belirdi.
-nereyeymiş?
Derin bir nefes aldım.
-senden,sizden ya da her şeyden uzak bir yer..
Boranın kahkahası  sözümü kesmişti.
-ah be açelya bazen sana acıyorum.
-ben de sana acıyorum.
Bana küçümser bakışlar attı.
-nereme acıyormuşsun? Burda acınıcak biri varsa o da sensin açelya.

Gülümsedim.
-Bir insanın olmazsa olmazı nedir? Biliyormusun?
Bana tek kaşını kaldırıp baktı.
-bana aşk falan dersen cidden kusarım. He zaten sana aşık olacağım ile ilgili bir şey dersen benim seveceğim değil oynayacağım kızlar bile senden güzel.
Derin nefes aldım, bu evde bir çirkin ilan edilmediğim kalmıştı o da oldu..
-kalp..duygu, sende ikiside yok dimi?

Nazikçe gülümsedim, ama kimse bilmiyordu ki daha beş dakika öncesine kadar her şeyi geride bırakıp kendimi öldürmeye çalıştığımı..
-daha iyi bir cevap beklerdim. Mesela beyin.
Bora yanımdan ayrılıp kapıya adımlamaya başladı.
-bora..
-ne var?
-bana çirkin dedin diye kendimi kötü hissedeceğimi sanıyorsan yanılıyorsun. Çünkü senin dediğin şeyleri zerre umursamıyorum.
-iyi, açık sözlüyüm ben sen nasıl istersen öyle umursa.

Bir kaç saattir yatakta uzanıyordum.
-ben intihar edecek kadar bıktımmı bu heriften?
Şimdi aklıma geldi beni..beni kim giydirdi?
-hayır! Yoksa boramı..

Ayna karşısına geçtim, yüzümü yıkayıp Melisa'nın bana aldığı makyaj malzemeleri ile kendimi hafif bir makyaj yaptım. Üstüme mavi kelebek desenli beyaz bir swit giydim. Altıma siyah kargo pantolon ve bir çift beyaz ayakabı.
Saçlarımı tarayıp açık bıraktım.
-güzelmiyim? Onun dediklerini ciddiye mi aldım ben..
Derin bir nefes aldım ve verdim.
Yüzüme sahte bir gülümseme kondurdum ve aşşağı indim.

Turgut ve yiğit abi televizyondan maç izliyorlardı sanırım bu gün şirkette fazla iş yoktu. Ceren ve Sema kuyumcuya gitmişlerdi. Melisa'nın bu gün arkadaşlarıyla planladığı gezi vardı. Bora'yı bilmiyordum..

Bahçeye çıkıp derin nefesler aldım, oda beni gerçekten sıkıyordu..
-burdan kurtulacağım günü iple çekiyorum.
Kapıya çıktım, önüme konağın kapısındaki güvenlik kesti.
-küçük hanım, sizin burdan çıkmanız yasak.
Kaşlarım çatıldı ne oluyor böyle?
-ne demek yasak?! Diğer gelinle..
-bu sadece size özel konulan bir yasak küçük hanım. Üzgünüm elimden bir şey gelmez.
Nefesim daralıyordu..
Ellerimle bahçe kapısını tuttum.

-iyimisiniz küçük hanım birini çağırimmi?
Özgür bir kuşken yakalanıp kafese koyulmuştum.. gözlerim sulandı nefesim kesiliyordu.
-ça..çağırma!

Kimseyi istemiyordum bu boktan durumda bana kimse yardım etmezdi zaten.. küçüklüğümden beri fazla sinirlenirsem,üzülürsem nefessiz kalırdım. Babam saçımı okşar yanağıma öpücükler kondururdu anca o zaman sakinleşirdim. Ben babacıydım babam benim hayatımdı.. şimdi ise artık babam yoktu bana sadece ama sadece babam iyi geliyor ve o da yanımda yok artık.
Dizlerimin üstüne çöktüm nefesimi düzene koymaya çalıştım..