Rok 2004.
Padma ma wszystko, o czym zawsze marzyła. Atelier mody na Pokątnej, mnóstwo pomysłów na nowe kolekcje, własną, nikomu niezawdzięczoną renomę artystki.
Tylko życie jej się nie układa. Wspomnienie nieudanych związków tłumi smakiem Kwiatu Hi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ⅳ
Koło Fortuny
Mam zaszczyt przedstawić moją dziewczynę, Padmę.
Odebrało mi mowę, poraziło oddech, nie mogłam wykrztusić z siebie ani słowa. Tymczasem Dean w najlepsze nawijał o wystawie, obrazach, malarskich inspiracjach. Plótł romantyczne bzdury o mnie jako muzie i największym natchnieniu, i elokwentnie chwalił dzieła pozostałych malarzy, czyniąc subtelne aluzje, że jako artysta pobierał nauki na renomowanych uczelniach Europy. Sprzedawał się najlepiej, jak tylko potrafił, a ja stałam obok niczym dumna dziewczyna, którą tymczasowo byłam, co jakiś czas kiwając głową na znak potwierdzenia i posyłając państwu Lawrence serie sympatycznych uśmiechów.
Wydawali się zachwyceni.
— Świetnie, świetnie! — Pani Lawrence piała z zachwytu. — Właśnie pana potrzebujemy, panie Thomas. Już od dłuższego czasu poszukujemy malarza godnego współpracy.
— Służę pomocą, madame. — Na ustach Deana zatańczył olśniewający uśmiech. Widziałam, jak bardzo mu zależy i w duchu wzywałam całą trójcę Dew, Trimurti, do sprzymierzenia sił, żeby wyszedł z tego bankietu bogatszy o umowę sponsorską.
— Chcielibyśmy zamówić rodzinne portrety — odezwał się w końcu pan Lawrence.
Zacisnęłam szybko zęby, mnąc w ustach przekleństwa. Zawód na twarzy Deana złamał mi serce.
— Oczywiście — odrzekł Dean, natychmiast przywołując na twarz swój zwyczajowy uśmiech. — Z największą przyjemnością podejmę się z państwem współpracy. Przekazuję adres warsztatu — sięgnął do wewnętrznej klapy marynarki i wyciągnął z niej wizytówkę — a na najbliższej wizycie ustalimy szczegóły projektu.
— Wspaniale, dziękujemy, panie Thomas. — Pani Lawrence wetknęła wizytówkę do małej torebki w kształcie pierożka i wysunęła otwartą dłoń przed siebie, wpierw żegnając się ze mną, a później z Deanem. — Nie zajmujemy już więcej waszej uwagi. Życzymy miłego wieczoru i owocnej licytacji!
I zanim któreś z nas zdołało odburknąć choćby miałkie „Dziękujemy, wzajemnie", państwo Lawrence rozmyli się w tłumie.
— Dean... — wymamrotałam cicho, widząc, jak przymyka ciężko powieki.
— Trudno. — Dean otworzył oczy i zmusił się do bladego uśmiechu. — Jak nie ci, to następni. Chodź na deser, mają tu dobre pączki.
Myśląc o pączkach, natychmiast poczułam spadek cukru wywołany całokształtem wydarzeń zaistniałych na wernisażu. Irytowałam się na wspomnienie Duboisa, wkurzałam na natarczywe Francuzki. Przeklinałam w myślach rozczarowujący charakter współpracy z Lawrence'ami, który może by tak rozczarowujący nie był, gdyby tylko Lawrence'owie na samym początku powiedzieli, czego oczekują.
