Rok 2004.
Padma ma wszystko, o czym zawsze marzyła. Atelier mody na Pokątnej, mnóstwo pomysłów na nowe kolekcje, własną, nikomu niezawdzięczoną renomę artystki.
Tylko życie jej się nie układa. Wspomnienie nieudanych związków tłumi smakiem Kwiatu Hi...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ⅰ
Dwa Kielichy
czerwiec 2004
W życiu nie prosimy się o miłość.
Nieustannie powtarzały mi to mama, siostra, wróżka, najlepsza przyjaciółka. Nawet cholerny Adrian Pucey nie omieszkał wygłosić podobnego frazesu, gdy porzucał mnie w barze Pod Wirującym Miłorzębem z ledwie muśniętym wargami Kwiatem Hibiskusa.
A Kwiat Hibiskusa był eliksirem samego Brahmy*. Prostym i efektownym, wystarczyło zmieszać Prosecco, likier, odrobinę soku ze świeżo wyciśniętej limonki, a całość posypać różowymi płatkami suszonego hibiskusa. Odkąd pamiętam, Ginkgo podaje go w tych samych kieliszkach — cienkich, szklanych, o wysokich nóżkach, rozchylających prowizoryczną szypułę na pięciokrotny, dzbankowaty okwiat, gotowy pomieścić nadzwyczajną objętość alkoholu, którą ja równie gotowa byłam wypijać.
Nawet sama Ginkgo wyjątkowo precyzyjnie spijała mi z oczu samotność, zlewając ją miarkami w powoli napełniający się Kwiat Hibiskusa, jakby głęboko wierzyła, że można ze mnie uczynić ekosystem o zamkniętym obiegu, który wraz z parującym alkoholem skropli do głowy nieco rozumu.
Na ten moment Adrian Pucey leżał w zamkniętej na klucz szufladce z grawerem Przeszłość i od nieco ponad trzydziestu minut nie zapowiadało się, by ten stan rzeczy miał ulec zmianie. Wcale nie żałowałam, w końcu Adrian nienawidził używek. Ani Kwiatu Hibiskusa, ani baru Pod Wirującym Miłorzębem. Nawet rozkoszna Ginkgo nie była w stanie przedrzeć się przez tę skutą lodem fasadę sztywności, o mnie już nie wspominając. W całokształcie maginżynieryjnej kariery Adriana byłam wyłącznie stojącą na przeszkodzie używką, którą należało błyskawicznie podpalić i zgasić — tak, jak lonty miłorzębnych świeczuszek, porozstawianych w każdym kącie niewielkiego baru z dosłownie czterema dwuosobowymi stolikami, zręcznie rozlokowanymi w przestrzeni od wejścia do lady.
A więc zostałam sama. Ja, Padma Patil, zapalona modystka, czarownica, joginka i wróżka. Córka Priyanshi i Rohana, siostra bliźniaczka niepowtarzalnej Parvati, najlepsza przyjaciółka Min Ji. Uwikłana w nieokreśloną relację z Deanem Thomasem powierniczka nadmiaru kąśliwych uwag rzucanych we wszystko, co warte było skrytykowania, w tym również mnie samą.
— Patil! — rzucił wesoło Dean, szybując nieubłaganie do mojego stolika, co, zważywszy na gabaryty lokalu, zajęło mu mniej niż pół sekundy. — Wiedziałem, że cię tutaj... — I urwał myśl.
Bystry wzrok Deana zatrzymał się na dwóch opróżnionych kieliszkach Hibiskusa, przeskoczył szybko na ten, który wytrwale sączyłam przez słomkę. Na moment spoczął na czwartym kieliszku — tym, który gapił się na mnie z drugiego końca kwadratowego stołu — i wreszcie podążył do mojej rozdzierająco nieszczęśliwej twarzy.
