Rok 2004.
Padma ma wszystko, o czym zawsze marzyła. Atelier mody na Pokątnej, mnóstwo pomysłów na nowe kolekcje, własną, nikomu niezawdzięczoną renomę artystki.
Tylko życie jej się nie układa. Wspomnienie nieudanych związków tłumi smakiem Kwiatu Hi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
VIII
Słońce
To byłabyś tą jedną klientką, dla której złamałbym każdą zasadę.
Tą. Jedną. Klientką.
Każdą zasadę.
Szezlong wydawał się koszmarnie wąski, ciasny i niewygodny. Szorstki welur kłuł mnie w plecy, ramiona przenikał lepki, dokuczliwy chłód. Lampiony już dawno zgasły, oddając ostatnią namiastkę ciepła do atmosfery. A mimo to czułam się najszczęśliwszą osobą na świecie.
I czułam, że leżący obok mnie mężczyzna jest najwspanialszą osobą na świecie. Lepszą nawet od Parvati — a taka uwaga z moich ust stanowiła najlepszy komplement, jaki można było ode mnie otrzymać.
Nigdy wcześniej nie czułam się bardziej wyjątkowo niż tej nocy. Nigdy wcześniej nie poświęcono mi tyle czasu i uwagi, nie przelano we mnie tylu uczuć. Nigdy wcześniej nie miałam wrażenia, że byłam słodką nagrodą, na którą ten konkretny ktoś czekał całą wieczność. I choć słowo „nagroda" kojarzyło mi się wyłącznie negatywnie, nie potrafiłam odnaleźć bardziej trafnego określenia dla sposobu, w który zostałam dzisiaj potraktowana.
Obróciłam się na lewy bok i wsparłam dłoń o pierś Deana.
Wachlarz długich, czarnych rzęs, wywiniętych lekko ku górze i sięgających aż do linii wyznaczonej przez dolinę łez, wydawał mi się najpiękniejszym wachlarzem na świecie. Zgrabny nos i wdzięcznie wykrojone usta zapierały dech w piersi. Czekoladowa cera muśnięta kremowozłotym blaskiem napawała zachwytem. Uniesione w uroczym uśmiechu policzki sprawiały, że miałam ochotę w tej chwili objąć go za szyję, obsypać pocałunkami całą jego twarz i nie wypuścić aż do wieczora, kiedy zgodnie uznalibyśmy, że najwyższa pora wyjść na makaron do tego całego Lorenzo, o którym mi kiedyś wspominał.
Ale był cholerny wtorek, godzina ósma trzydzieści siedem, o czym dowiedziałam się, sczytując godzinę z zegarka na jego nadgarstku, a ja od trzydziestu siedmiu minut powinnam stać za ladą swojego atelier, obsługując pierwsze klientki.
Zerwałam się do pionu i w panice zaczęłam szukać szlafroka. Wreszcie, po kilkunastu sekundach poszukiwań, znalazłam go zwisającego z górnej krawędzi drewnianego parawanu.
Nie sądziłam, że mógł polecieć aż tak wysoko. I tak daleko.
Okryłam się nim szczelnie, usiadłam obok Deana i ujęłam go za ramię.
— Dean — szepnęłam półgłosem.
Dean podciągnął sobie koc aż po koniuszek brody i wsunął się głębiej w rząd małych poduszek okalających oparcie.
— Dean! — zawołałam, potrząsając nim lekko, acz zdecydowanie, tak żeby wzbudzić pożądany efekt.
Dean obrócił się na plecy, bardzo delikatnie rozchylając powieki.
