Rok 2004.
Padma ma wszystko, o czym zawsze marzyła. Atelier mody na Pokątnej, mnóstwo pomysłów na nowe kolekcje, własną, nikomu niezawdzięczoną renomę artystki.
Tylko życie jej się nie układa. Wspomnienie nieudanych związków tłumi smakiem Kwiatu Hi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ⅺ
Sąd Ostateczny
W życiu nie prosimy się o miłość.
Po trzech latach nieustannej wędrówki w końcu zrozumiałam znaczenie słów, którymi niegdyś podzieliła się ze mną Tatiana. Które powtórzyłam Parvati, mamie, a nawet Adrianowi, który w momencie naszego rozstania odwrócił je przeciwko mnie.
Cieszyłam się, że na swojej drodze trafiłam na Tatianę. Z tak opornym umysłem, jak mój w życiu bym się nie domyśliła, kto konkretnie jest moim wyśnionym szczęściem.
Dziewiąty lipca był dniem moich urodzin i datą autorskiego wernisażu Deana.
Swój prezent urodzinowy otrzymałam tydzień wcześniej. Była nim książka, rozszerzona wersja Mistrza i Małgorzaty w najwierniejszym oryginałowi tłumaczeniu. Z Michaiłem Bułgakowem pisanym przez „g" na okładce i z cudnym, puchatym kotem, który do złudzenia przypominał mi ukochanego zwierzaka Deana. Była nim też gigantyczna rolka bardzo drogiego, turkusowego jedwabiu o złotym połysku. Prezent przyleciał do mojego atelier wraz z sowami, które niemal wyzionęły ducha od ciężaru przywiązanej do nóżek paczki.
Tydzień wystarczył, abym zaprojektowała suknię i ją uszyła. Warstwy materiału nałożyły się jedna na drugą, tak że suknia mieniła się przepięknym, szlachetnym złotem.
— No — odezwał się Dean zuchwale i z charakterystyczną dla siebie bezczelnością usadowił się na ladzie mojego sklepu. — Tego wieczoru to ty będziesz gwiazdą.
Z jakiegoś powodu wydawał się bardzo z siebie zadowolony.
— Taki był zamysł? — zapytałam podejrzliwie.
— Zobaczysz — odparł ze swoim głupim, tajemniczym uśmieszkiem i sięgnął do torby po szkice.
Nie miałam pojęcia, co szykował na dzisiejszy wernisaż. W torbie nosił szkice pełne ostatnich szlifów i poprawek, które miał nanieść na godzinę przed rozstawieniem sztalug.
Behemot umościł się wygodnie na kolanach Deana i spojrzawszy na mnie przenikliwymi, zielonymi oczami, zamruczał z aprobatą.
— Widzisz? Nawet jemu się podoba — triumfował Dean, czochrając Behemota po wąsach. — Jest w dechę. Ten materiał był strzałem w dziesiątkę.
— Gdzie go zdobyłeś? — Prześlizgnęłam dłońmi po chropawej powierzchni jedwabiu, który pozostawił mi na palcach drobny, złocisty pyłek.
— Zamówiłem priorytetem z Indii. Parvati dała mi namiary. Nie wiem, skąd je wytrzasnęła.
Z notatek, które leżały pod moim łóżkiem, pomyślałam z rozczuleniem. Parvati zaskakiwała mnie pod każdym względem.
— Na pewno chcesz mnie uczynić gwiazdą tego wieczoru? — Uniosłam ze zdumieniem brwi. — To twój wernisaż, Dean. Twoje dzieła mają robić furorę, nie moja suknia.
