Çilek Kız

26🍓

Bu bölüm Alança'yla Araf tanışıyorrr!!!

Kitaplarıma kendimden bir şeyler eklemeyi seviyorum, karakterle daha çok bağlanıyorum.

Mesela Tolga gerçek biriydi, ismi farklıydı sadece.

Barış'ta öyleydi..

Neyse çok gevezelik ettim yine, iyi okumalar size!!!

...
"Seni çağırdık çünkü Barış'ın bıçaklanmasıyla bir alakan olduğunu düşünüyoruz." diyen Efken'e şokla baktım.

Başımı iki yana salladım "Ben bir şey yapmadım." dedim.

Efken bana bir garip bakıyordu.

İnanmıyor muydu?

"Güzelim, sana kızmayacağız." dedi çok emin bir şekilde.

"Ben yapmadım, yemin ederim bir alakam yok." dedim.

Ellerim titremeye, nefeslerim sıklaşmaya başlamıştı. Neden bana inanmıyorlardı?

"Ben onu görmeye bile dayanamam. Neden beni suçluyorsunuz?" dedim acıyla.

Efken abim başını iki yana salladı.

"Belki intikam istemişsindir?" dedi sorgularca.

Hayal kırıklığıyla ona baktım. Gözlerim dolmuştu.

"Efken, kes artık! Karşında kız kardeşim var sorguya aldığın puştlardan biri değil." Karan abim sertçe araya girdi.

Efken abimin gözlerinin içine baktım, kararından emin duruyordu.

Ayağa kalkıp kapıya ilerlediğimde Karan abim kolumdan tuttu "Bırak abi, gideceğim." dedim ve kolumu sertçe çekip çıktım.

'Yapmadım' diyordum neden inanmıyordu?

Karakoldan çıkıp etrafıma baktım. Hâlâ ellerim titriyordu.

Uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. Her şey üstüme geliyordu.

Boş boş yürürken ağladığımın farkına yeni varıyordum.

Çok dolmuştum.

Koluma dokunan elle çığlık attım "Dokunma bana!"

"Sakin ol, iyi misin diye sorucaktım." diyen adama baktım.

Tanıdıktı siması, bir daha karşılaşmaya ihtimal bile vermediğim adamdı.

Bir iki adım gerilediğimde ellerini havaya kaldırdı.

"Özür dilerim, korkutmak istemedim küçük hanım." dedi ve o da bir adım geriye gitti.

"Ben iyiyim. Lütfen gider misiniz?" dedim kibarlığımdan ödün vermeden.

Adam gülümsedi. "İsmim Araf Aslanoğlu. Babanın yakın arkadaşının oğluyum." Güven vermek istercesine konuşmasına anlam veremedim.

"Belki bir yabancıyla konuşmak iyi gelir?" dedi yumuşak bir sesle.

İkilemde kalmıştım. Barış'ın yaptıklarını tekrar yaşamayı kaldıramazdım ama içimi dökmeyede ihtiyacım vardı.

"Peki.." dedim kendimden emin olmadığımı belli eder bir sesle.

O yavaş yavaş banka ilerledi ve bankın en ucuna oturdu.

"Gel, rahatsız olmanı istemem." dedi gülümseyerek.

Kocamandı ve bankın köşesinde komik durmuştu. İstemsizce gülümsedim.