Utterly Yours (#4)

22

Ares's PoV

Ήταν το καλύτερο βράδυ της ζωής μου!

Πλέον έχει ξημερώσει και περιττό να πω πως κοιμήθηκα σαν πουλάκι.

Κατεβαίνω από τον πάνω όροφο και πηγαίνω στην κουζίνα.

Ευτυχώς έχει έτοιμο καφέ.

Βάζω μια τεράστια κούπα και κάθομαι στον πάγκο.

Μετά από δυο λεπτά ησυχίας μπαίνει μέσα στην κουζίνα και ο Adam που είναι ιδρυμένος άρα σίγουρα ήταν στο γυμναστήριο.

-Buenos días.

Είπα και χασκογέλασε.

-Η ευτυχια αναγράφεται στο πρόσωπο σου.

Είπε και έβαλε καφέ στον εαυτό του.

Ανασηκώνω τους ώμους μου.

-Δεν φταίω εγώ.

Είπα αθώος.

-Ναι φταίει μια μικρή εμμονή.

Είπε και χαμογέλασε διάπλατα.

Díos ποσό καιρό είχαμε να ενθουσιαστούμε και οι δυο μας με κάτι τόσο πολύ πέρα από τις δουλειές μας;

-Είσαι έτοιμος για γραφείο;

Ρωτάει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ του.

Γνέφω θετικά και κατεβαίνω από τον πάγκο για να πάω να ντυθώ.

Μέσα σε μισή ώρα ήμασταν στο γραφείο.

-Θα της ζητήσω φιλί για καλημέρα αφού βεβαιωθώ ότι δεν είναι κανένας μπροστά.

Είπα σοβαρά όσο ήμασταν μέσα στο ασανσέρ και ο άθλιος άρχισε να γελάει.

Αναίσθητος.

Κάθομαι στην καρέκλα μου και ανοίγω κατευθείαν τις κάμερες.

Μόλις μπήκε στον όροφο.

Λίγη ακόμα υπομονή.

Νιώθω σαν ανυπόμονο παιδί την παραμονή Χριστουγέννων που περιμένει για να ανοίξει τα δώρα του.

Jodér!

Μόλις ανοίξει η πόρτα του γραφείου μας και μπει μέσα νιώθω σαν κάποιος να προσγείωσε μια δυνατή μπουνιά στο στομάχι μου.

Είναι καταβεβλημένη.

Έχει μαύρους κύκλους, τα ρούχα της είναι τσαλακωμένα, φοράει τα χθεσινά παπούτσια της και όσο πιο κοντά μας φτάνει διακρίνω πως τα μάτια της είναι κόκκινα σαν να έκλαιγε.

Δεν την αφήσαμε χθες έτσι το βράδυ.

Τι σκατά έγινε;

Κοιτάω τον Adam και βλέπω ένα βλέμμα μεταξύ μπερδεμένου και εξάλλου.