"အဲ့နှစ်ယောက်ကအမွှာလေးတွေလား ချစ်စရာလေးတွေဟယ် ဘယ်လိုတောင်မွေးထားကြတာလဲမသိဘူး"
ကျောင်းခန်းဆီအသစ်ရောက်လာတဲ့ခြောက်နှစ်အရွယ်ကလေးနှစ်ယောက်အား မြင်တဲ့ဆရာမတိုင်းပြောနေကြစကားပင်။
"ကဲ အခုဆရာမကကလေးတို့ကိုအင်္ဂလိပ်စာလေးသင်ပေးမှာနော်။ စာအုပ်ထုတ်ပြီးဆရာမရေးတာလေးကိုလိုက်ရေးရမယ်ဟုတ်ပြီလား"
ဟိန်းမဟာမာန်အမဖြစ်သူဆီလှမ်းကြည့်တော့စာအုပ်မထုတ်ပဲထိုင်နေတာကိုတွေ့၍
"မမ စာအုပ်ထုတ်လေ ဆရာမပြောနေတယ်"
"ထုတ်စရာစာအုပ်မှမရှိတာမဟာရဲ့"
နှစ်ယောက်သားအသံကိုကြားတော့ဆရာမမှသွန်းရိပ်လွှာအားလှည့်ကြည့်ကာ
"သမီးလေး စာအုပ်မေ့ခဲ့လို့လား"
"ဟင့်အင်း ထားခဲ့တာ"
"အမ်"
တွန့်ဆုတ်ခြင်းပြတ်သားစွာဖြေလာတာကိုဆရာမဖြစ်သူနားမလည်နိုင်၍ဆွံ့အသွားခဲ့၏။
"မပါခဲ့ရင်လည်းပါတဲ့စာအုပ်လေးမှာရေးထားလိုက်လေနော်"
"ပါတဲ့စာအုပ်ဆိုတာမရှိဘူး"
"ဘယ်လို"
ဆရာမမှာမယုံကြည်နိုင်စွာဖြင့်အနားကိုသွားလိုက်ပြီး
"သမီးလွယ်အိတ်ပြကြည့်ပါလား ဆရာမကြည့်ကြည့်ရအောင်"
ဒီလိုကျတော့အလွယ်တကူပေးလာတာမို့ယူကာဖွင့်ကြည့်တော့အမှန်တစ်ကယ်လွယ်အိတ်ထဲစာအုပ်တစ်အုပ်မှရှိမနေတဲ့အပြင် သကြားလုံးဘူးရယ် နောက်ထပ်
"သမီးဒါကဘာလဲ"
"သေနတ်လေ"
"ဆော့စရာတွေပဲယူခဲ့တာလားသမီးရဲ့"
"ကြိုက်လို့ယူလာတာလေ မယူရဘူးလား"
"အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပါဘူး ဆော့တာတော့ဆော့စရာဆိုပေမယ့် ကျောင်းလာရင်စာတော့လုပ်ရဦးမှာပေါ့။စာအုပ်တော့ယူခဲ့သင့်တယ်လေသမီးရဲ့"
"စာမှမလုပ်ချင်တာ စာအုပ်တွေကအလေးခံပြီးသယ်ရဦးမှာလား မသယ်ချင်ဘူး"
