MINE!

H20 •awake•

FLEUR
Ik loop in de richting van het licht.

Een stekende pijn bevind zich op de plaats waar mijn mark zit ik plaats mijn hand er op maar voel het mark niet.

Geschrokken kijk ik ernaar en zie ik hoe het vervaagt. Mijn wolf jankt hard als ik nog een stap zet. Zij wil dit niet!

Bij elke stap vooruit begon ze harder te janken en schreeuwen de pijn werd erger en mijn kracht nam af.

Ik probeerde een mentale muur te bouwen zodat ik mijn wolf niet moest horen schreeuwen maar het werkte niet.

"Komaan Luna..."hoor ik iemand in de verte zeggen. Ik draai me om en sta met mijn rug naar het licht.

Gebiep van machines vult mijn oren. Mensen lopen heen en weer en mopperen van alles maar ik kon niet horen wat. Mijn buik deed pijn en voelde leeg.... Hadden ze... Met die gedachten rolde er een traan over mijn kaak.

"Luna!"schreeuwde een vrouw maar ik kon nog steeds niks zien.

"Ze word wakker"zei ze weer. Voetstappen verplaatsten zich en kwamen dichter.

Wat ze word wakker!? Dit was niet de bedoeling ik wil dit niet! Ik kan dit niet!Ik probeerde me te bewegen maar het lukte niet...

"Komaan Luna u kan het" zei nu ook een mannelijke stem. Maar het was niet Aiden.

Aan de ene kant wou ik bij hem zijn, dan voelde ik me veilig... Maar aan de andere kant was ik blij dat hij er niet was... Hij is de reden van al mijn problemen de rede dat ik hier lig! De rede dat ik mijn baby kwijt was... Ik kon het niet geloven. Ik wou deze pup!

Het meisje had me gewaarschuwd en ik had gewoon meteen met haar moeten meegaan. En nog een vraagje! Waarom noemen deze mensen wiens stemmen me niet bekend voor komen me Luna?!

Bij elke vraag werd ik zenuwachtiger en het gebiep van de machines irriteerde me.

Het idee alleen al dat ik aan al deze draaitjes hing die aan machines waren vast gemaakt. Als ik me kon bewegen zou ik ze meteen uittrekken. En plots schoot ik overeind.

Ik trok de draadjes uit mijn arm en gromde kwaad naar alle mensen rondom mij.

Meteen zwaaide de deur open en de jongen die me naar het ziekenhuis had gebracht kwam de kamer binnen met achter hem... AIDEN...

"Fleur"riep hij blij toen hij me zag.

Ik kon in zijn gezicht de woede en bezorgdheid zien wegtrekken.

Toen hij de mensen rond mijn bed opzij duwde en zijn hand naar mijn kaak bracht gromde ik kwaad. Hij keek me onbegrijpend aan en trok zijn hand weg.

"Het spijt me alpha ze is nog wat verward" zegt het meisje. "Dat ben ik godverdomme niet"grom ik pissig terwijl ik elke beweging die de mensen in de kamer maken opvolg.

1 van de mannen neemt een spuit van de tafel en meteen spring ik kwaad naar hem en duw hem tegen de muur.

De spuit valt op de grond en de man spartelde hulpeloos.

"Waag het eens om me met dat ding te prikken" bijt ik hem toen terwijl ik hem weer loslaat en hij valt op de grond.

Aiden staart me aan. "Wat"snauw ik hem toe.

"Praat niet zo onrespectvol tegen me!"zegt hij kwaad.

Ik grom naar hem en zeg:"denk maar niet dat ik respectvol tegen jou ga zijn laat staan in je buurt komen. Moordenaar!"

Ik begin te trillen uit woede en weet dat ik op het punt sta te veranderen. Meteen slaat iemand zijn armen om me heen en zegt:"rustig" ik sla wild om me heen en grom luid maar hij houd me stevig vast.

Aan zijn geur ruik ik dat het de jongen is die me hierheen bracht en meteen kalmeer ik al wat.

Tranen lopen over mijn kaken uit frustratie en ik leun tegen zijn borstkast aan wat een grom van Aiden oplevert.

"Rustig maar zus"zegt hij. Meteen kijk ik op en dan zie ik die ogen, die neus, die mond!

"Jamie.?!"zeg ik twijfelend.

Een glimlach verschijnt op zijn gezicht en die glimlach was nog juist het zelfde als enkele jaren geleden. Ik sloeg mijn armen om hem heen en tranen liepen nog harder.

"Ik heb je zo gemist.."

"Ik jou ook" antwoord hij terwijl hij zijn hoofd op mijn hoofd laat rusten.

Maar dan word ik ruw uit de knuffel gegrepen en kijk in de rode ogen van Aiden. Meteen voel ik de woede weer opkomen en ik grom naar hem.

"Grom niet naar mij!"gromt hij terug met zijn alpha stem.

Iedereen staart hem doodstil aan. Ze zijn bang van hem. Ik niet, het is niet de eerste keer dat hij me heeft pijn gedaan.

Ik grom nog luider en Aiden gromt naar de anderen als teken om de kamer te verlaten, wat ze ook allemaal doen.

Jamie kijkt me nog even bezorgt aan maar stapt dan ook naar buiten.

Waneer de laatste persoon buiten is grijpt hij mijn keel en duwt me tegen de muur, zijn ogen zijn rood en wild.

Ik grom kwaad terug en hij schreeuwt:"hoe durf je me zo vernederen voor leden van de roedel! Jij gaat respect voor mij tonen of je nu wil of niet je bent van mij! Begrepen!"

En met die woorden spuug ik in zijn gezicht wat een harde klap in mijn gezicht oplevert. Mijn kaak gloeit en het liefst van al zou ik in tranen willen uitbarsten maar ik hou me sterk.

"Ik was je godverdomme bijna kwijt, we zijn onze baby kwijt en meteen als je mij ziet ga je door het lint en gromt naar me!"zegt hij en zijn stem klinkt een beetje teleurgesteld.

Zijn greep lost een beetje en hij laat me dan los en houd alleen nog mijn pols vast.

"Het spijt me"zegt hij zacht terwijl hij over mijn rode kaak wrijft.

Ik staar voor me uit in zijn ogen. Ik sta verstijft en kan niks doen, ik wil hem wegduwen en slaan maar mijn wolf en lichaam willen hem!

Zijn ogen worden stilaan normaal en zijn bezorgt.

Hij wrijft cirkeltjes met zijn duim over mijn kaak en fluistert: "het spijt me echt, het spijt me dat ik je sloeg, het spijt me dat ik er niet was toen je ontvoert werd... Het is mijn fout dat de baby weg is"

Ik zie hoe hij de tranen verstopt en zich sterk houd. Hij hielt echt van de baby...
-----------------
Thnx voor het lezen!

Ily all 💋

Like?follow?comment?