MINE!

H25 •lullaby•

FLEUR
Mijn wolf is kompleet doorgedraaid, het feit dat we hier zijn zonder hem en het feit dat ik hem haat zijn naar haar hoofd gestegen en ze zou niet rusten voor ze hem had gevonden.

Ik liet Andy met een pijnlijke rug op de grond liggen en liep naar de deur en juist op het moment dat ik de deur klink omlaag wou doen werd ik naar achter getrokken en raakte met mijn hoofd mijn nachttafeltje.

"Het spijt me Fleur" antwoorde Andy. Ik opende mijn ogen en keek hem aan. Met mijn hand wreef ik over mijn achterhoofd.

Hij voelde zich schuldig en voor ik het zelf doorhad hield ik hem omhoog met mijn hand in wurghouding.

"Nee het spijt mij Andy.."zei ik gemeen terug terwijl ik mijn greep verstrakte.

Andy kreeg het nu heel moeilijk om te ademen en op het moment dat zijn ogen de mijne vonden kreeg ik weer controle. Meteen liet ik hem los en hij viel op de grond.

Ik drukte mijn wolf weg en bouwde een denkbeeldige muur. Op het moment dat ze helemaal weg was stond Andy al recht.

Zijn ogen keken me kill aan.

"Sorry..."zei ik zacht terwijl ik weg keek. Maar zonder iets te antwoorden liep hij de kamer uit en meteen grepen mijn handen weer naar iets dat ik kon gooien wat deze keer een muziekdoosje was.

De deur was nog maar enkele seconden dicht en het doosje vloog er tegen aan.

Ik draaide me om en liep weer naar het raam een traan vond zijn weg naar beneden en dan begonnen het muziekdoosje zacht te spelen.

In 1 ruk draaide ik me om toen ik het liedje hoorde (Zie video).

Ik liep naar de muziekdoos en tilde deze op waarna ik naar mijn bed liep en zacht de tekst mee begon te zingen.

Tranen liepen nog harder over mijn kaken... Dit was het... Dit was het liedje waarmee mijn moeder me in slaap zong. Ik miste haar... Ze was er altijd voor mij geweest...

En hij had haar van me weggenomen. En die hij was mijn mate. 

Juist voor ze verdween had ze dit voor me gezongen.

Ze had me belooft dat ze terug zou komen en enkel naar de medicijnman ging met Jamie voor het drankje zodat de roedelleden niet zouden zien dat hij een demonenmeester was.

Iedereen zou doordraaien en bang zijn en ze zouden hem willen verbannen.

EMMY (zie foto)
Ik ga meteen op mijn knieën naast haar zitten. "Pllz Emmy doe iets! Jij bent de pack dokteres!" Zegt Alex wanhopig terwijl hij Gitte bij bewustzijn probeert te houden.

Ik bekijk de wonde om te zien dat haar slagader is geraakt.

Meteen start ik met het glas uit de wonde te halen. Na even wachten is het bloeden nog steeds niet gestopt.

"Ze had normaal al geheeld moeten zijn!" Roep ik bezorgt.

Alex bezorgde ogen vonden de mijne en hij zei zacht: "haar powers hebben haar al te veel toegetakeld" zijn stem klinkt zo breekbaar...

"Alex geef me je riem! Nu!" Meteen springt hij overeind en geeft me hem.

Snel bind ik de riem rond haar pols om het bloeden te doen stoppen.

"Pllz Gitte, ik heb je nodig!"roept hij terwijl hij haar rode lokken uit haar gezicht wrijft.

AIDEN
Eenmaal het gebouw uit zie ik ze weer staan. Alle 3 net zoals ik me herinner.

Op het moment dat de middelste de zilveren met Wolfsbane besprenkelde touwen bovenhaalt voel ik de pijn in mijn rug weer alsof het gisteren was.

"Wat een blij weer zien Aiden!" Zegt hij met een gemene grijns op zijn gezicht en tot mijn ergernis beginnen de 2 andere ook te grijnzen.

Ik grom kwaad naar hen toe en de middelste begint hard te lachen. "Ooo nu ben ik bang zeg! Misschien dat je moeder bang is van die bullshit maar wij niet! Ooo juist die heb je niet!"

Meteen verander ik en spring ik op hem af.

Het was al erg genoeg dat ze zo deden tegenover mij maar over mijn moeder moeten ze zwijgen!

Ik geef hem een diepe kras met mijn klauwen in zijn gezicht en ik voel de Wolfsbane weer brandend in mijn rug.

Ik kan niet anders dan weer terug veranderen en meteen word ik overeind getrokken door de andere 2 jongens.

Mijn rug brand en de pijn is onverdraaglijk. Pijnkreten laat ik ontsnappen.

"Niemand gaat je helpen! Net zoals jij haar ook niet hielp!" En met die woorden trapte hij hard in mijn edele delen waardoor ik op de grond viel van de pijn.

Haar zoete stem spookt weer door mijn hoofd. "Ik hou van je Aiden..."dat waren haar laatste woorden geweest en ze bleven zich herhalen en herhalen gevolgd door haar geschreeuw.

Ik had haar kunnen redden maar dat had ik niet gedaan ik had haar niet beschermt! Ik had de baby niet beschermt en nu was ik mijn klein wondertje en Fleur ook kwijt.

Ik ben de ergste persoon op de wereld. En wat ik ook probeer het is altijd verkeert... Het is mijn aard...

Misschien was het maar beter dat er een einde aan me kwam net zoals Fleur zegt. Dan kan ze weer blij zijn en leven zonder mij...

Wie zou mij nu missen....
-------------------
Thnx voor het lezen!

Ily all 💋

Like? Follow? Comment?