Sinds ik je ken #wattys2016

13.

~Tim~

'Ik ben gestopt door mijn moeder. Ze was zangeres. Op een dag had ze een concert in Miami. Samen met mijn vader stond ik backstage en keken we naar het optreden van mijn moeder. Nadat het was afgelopen, kwam ze naar nog even naar ons toe, daarna ging ze naar haar kleedkamer. We hoorde een hard geluid en een gil vanuit haar kleedkamer komen en meteen rende ik met mijn vader naar de kamer toe. We opende de deur en meteen stroomde de tranen over mijn wangen. Ik zag haar liggen, met haar hand op haar heup gedrukt. Mijn vader belde meteen de ambulamce en ik knielde voor mijn moeder neer. Een schotwond in haar rechterheup, haar handen vol met bloed en ik, een 12 jarige jongen, die totaal geen idee heeft wat te doen. Ik zat daar maar, op mijn knieën te wachten tot de ambulance kwam.

*flashback*

Eindelijk is het laatste liedje afgelopen. Natuurlijk vind ik het erg leuk als mijn moeder moet optreden, maar het duurt zo ontzettend lang.

Mijn moeder komt naar mijn vader en mij toe lopen.

'Je was geweldig, mam' zeg ik trots.

'Dankjewel, Tim. Ik ga me even omkleden.' Mijn vader knikt en ze loopt naar haar kleedkamer.

Niet veel later horen we een hard geluid en een gil uit de kleedkamer van mijn moeder. Ik ren erop af en maak de deur open. Tranen rollen meteen over mijn wangen. Het geluid was dus een pistool. Ik kniel neer voot mijn moeder, die met tranen in haar ogen op de grond ligt, met haar handen op haar rechterheup drukken.

'Het komt goed, mam, pap belt de ambulance. Je mag niet dood gaan, ik hou van je.' fluister ik huilend.

Een paar dagen later sta ik in het ziekenhuis, samen met mijn vader wacht ik op de arts die ons verteld of ze het gaat overleven. Op dit moment ligt ze in coma, tijdens de operatie is er iets mis gegaan waardoor het helaas nodig was.

Er gaat een deur open en een arts komt met een treurig gezicht onze kant op lopen.

'Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar er is helaas geen mogelijkheid meer om haar nog langer in coma te laten liggen, de kans dat ze wakker wordt is té klein.' verteld de arts.

Ik begon ontroostbaar te huilen en liep naar de kamer toe waar ze lag, dood.

*einde flashback*

-----------------------------

Zo, dat is eruit. Hihi

-Lynn