The Lion's Den | Newt (dutch, the maze runner)

H16: "Ik houd van je"

Er hoeft maar een zucht uit mijn mond te komen aangezien het zo akelig stil is, dat je elk klein geluidje in het bos kan horen. Deze zucht is er meer eentje van de schrik, wetende dat ik nu niet meer van dit moment kan weg rennen.

Misschien was de Renner het zat; hij leek antwoorden te willen hebben die hij niet kreeg, aangezien er geen verdere stappen werden ondernomen in de relatie tussen Newt en mij, waardoor hij maar zelf een stap zette.

Moet het dan nu echt gebeuren?

Ik ben tijdens dit soort dingen super nerveus, en de situatie is niet al te best als je kijkt naar waar we staan, en wat we zojuist hebben meegemaakt.

Newt is niet helemaal zichzelf dankzij Alby, maar hoe dan ook is dat niet mijn schuld.

Daarnaast is de zucht die mijn mond had verlaten, niet het enigste wat Newt is opgevallen, want toen Thomas me vanachter de boom duwde, kraakte de grond door mijn voetstappen op de bladeren, waardoor het duidelijk genoeg wordt dat er iemand anders aanwezig is.

Newt dacht dat hij alleen was, nadat Gally en de Med-Jacks het hutje hadden verlaten, maar blijkbaar niet.

Hij heeft zijn rug alleen nog naar mij toe gedraaid, maar daardoor begint mijn hart alweer sneller te kloppen als daar ineens verandering in komt; Newt draait zich verward om, waardoor zijn ogen gelijk de mijne doorboren, en ik mijn ademhaling niet onder controle kan houden.

Ik kan mijn eigen gevoelens niet eens bepalen, en ik merk dat het anders is dan normaal. Meestal voel ik me gewoon goed als ik bij Newt ben, maar door wat er zojuist was gebeurd, gieren de gevoelens en emoties door elkaar heen.

Komt dit omdat Thomas mij zomaar voor het blok zette?

Daarnaast weet ik ook niet wat ik tegen Newt moet zeggen, dan hem alleen maar aan te staren voor een moment aangezien hij hetzelfde doet. We staan een aantal meter van elkaar verwijderd, en voor mijn gevoel lijkt de tijd daarom ook stil te staan; alsof ik sta bevroren op mijn plek.

Ik durf ook niks te zeggen, aangezien we zojuist een soort woordenwisseling hebben gehad , en dat maakte mij alleen maar bozer; het is nog niet uitgepraat tussen ons.

Ik merk wel dat ik iemand ben die snel een persoon vergeeft, want aan de ene kant snapte ik zijn reden; hij moet voor Alby zorgen, zijn eerste echte vriend en vertrouwenspersoon in de Laar, maar daarnaast had hij ook op een andere manier kunnen reageren.

"Elisa, wat doe jij hier?" vraagt hij plotseling verward, en komt al langzaam naar me toe gelopen.

Mijn hart maakt in ieder geval overuren, en hij is gelijk een kop groter dan ik nu hij voor me staat, waardoor ik wel omhoog moet kijken.

"Je bespioneren." zeg ik simpelweg, en schrik kort van mijn eigen woorden, aangezien ik niet had gedacht dat ik open en bloot de waarheid zou zeggen.

"En mag dat wel?" vraagt hij nieuwsgierig, terwijl er een hele lichte glimlach op zijn gezicht verschijnt vanwege mijn antwoord, wetende dat het de waarheid is.

Newt weet dat Elisa nooit tegen hem zou liegen.

"Misschien niet, maar het was niet mijn idee." zeg ik simpelweg, maar doordat ik het moment van vanmiddag nog niet ben vergeten, verschijnt er nog geen glimlach op mijn gezicht.

"Thomas zeker?" vraagt hij nieuwsgierig, waardoor er uiteindelijk toch een kleine glimlach op mijn gezicht verschijnt als ik knik, en daardoor antwoord geef op zijn vraag. Het zorgt ervoor dat hij ook weer begint te glimlachen.

"Beide zo nieuwsgierig."

Eerlijk gezegd had ik ook geen beter antwoord verwacht, en kort gezegd lijk ik wel degelijk veel op Thomas, en ik weet echt niet waar dat vandaan komt.