The Lion's Den | Newt (dutch, the maze runner)

H30: Herinneringen

"Het komt goed schat, dat beloof ik je. Kom maar mee." zegt mama op een lieve toon tegen mij, en ik volg haar door haar hand stevig vast te pakken, maar ik weet niet wat mama van plan is.

Ik ben Elisabeth. Ik word ook wel door mijn moeder Elisa genoemd, en eerlijk gezegd begin ik daar veel meer aan te wennen dan mijn echte naam.

Het is een bijnaam die ik vanaf kleins af aan al heb gekregen van haar, en stiekem bleven we deze naam aanhouden omdat het blijft hangen. Het is daarnaast makkelijker om uit te spreken, in plaats van mijn volledige naam.

Ik ben op dit moment tien jaar oud, en een alleenstaand kind. Ik heb dus geen broertjes of zusjes, terwijl ik daar stiekem altijd wel naar verlangde. Maar in mijn eentje zoals je kan zien, heb ik het uiteindelijk ook gered.

Mijn vader is omgekomen bij een auto-ongeluk toen ik pas zes jaar oud was; het heeft een lange tijd geduurd voordat ik dit heb kunnen verwerken, en soms heb ik daar nog steeds last van zoals verwacht, maar nu heb ik het hoofdstuk wel kunnen afsluiten.

Maar wat verwacht je ook als je vader overlijdt als je pas zes jaar oud bent? Het zit allemaal nog zo vers in mijn achterhoofd dat ik het niet zo snel vergeet.

Ik heb het na deze tijd allemaal zelf moeten doen helaas, want mama was voor een lange periode depressief door het ongeluk, en het verliezen van mijn vader; ik moest voor haar zorgen.

Het is niet wat je van mama zou verwachten, maar dingen lopen nou eenmaal zoals ze gegaan zijn.

Dit kon ik niet op een zesjarige leeftijd, maar gelukkig met wat hulp van kennissen in de buurt van onze woonplaats, kon ik voor haar zorgen.

Het blijft voor mij een periode uit mijn leven dat ik zo snel wil vergeten.

Uiteindelijk zag mama in wat voor hulp ik haar moest geven, en door het advies van de kennissen in de buurt, vond ze toch dat het niet zo langer meer kon; het is daarnaast ook gewoon onbegrijpelijk hoelang ze zo kon leven, met een kind dat voor haar zorgde.

Met de kracht die ze nog had, en het besef dat ze nog een kind had, heeft ze zichzelf bij elkaar geraapt om uit deze depressie te komen. Daar ben ik tot de dag van vandaag nog altijd even trots op.

Toch kan ik mij de tijd herinneren dat ik alles op mijn eigen houtje moest doen, toen mijn moeder er niet voor mij was, waardoor ik alles zelf heb moeten leren en dat maakt mij de Elisabeth die ik vandaag ben.

Voor mijn gevoel een sterke, tienjarig meisje die alles al wel door lijkt te hebben in de wereld, ook al valt er nog veel te leren, en dit gebeurde toen ik dit event niet zag aankomen.

Een paar maanden geleden is er namelijk iets gebeurd in de wereld wat we allemaal hebben meegekregen. Aangezien ik het ook heb gezien, kon mama het niet zomaar voor mij verbergen dus ik weet bijna wat het inhoud.

De zon heeft onze aarde aangetast, waardoor onze wereld er niet meer hetzelfde uit ziet. Heel veel mensen zijn overleden aan de zonnesteken of branden die onze zon had veroorzaakt, en ik kan bijna niet geloven dat het is gebeurd.

Het lijkt bijna op een film.

Maar wat daarna kwam, was blijkbaar nog heftiger voor de mensheid, namelijk het virus dat uitbrak genaamd de Vuring.

Ik weet niet precies wat het is, want de mensen die de leiding hebben, geven ons daar geen duidelijke uitleg over. Daarnaast krijg ik geen verdere uitleg van mama, dus daarom weet ik niet precies wat er gebeurd met dat virus.

In ieder geval doet mama gewoon wat haar wordt opgedragen voor de mensen die de leiding hebben, niet wetende of dit goed gaat uitpakken of juist slecht, en ondanks de emoties die door mijn lichaam gieren, denk ik al te weten wat er gebeurd.