İkinci Bahar - Kadın Serisi (I)

2. Bölüm''Yitirdiğimiz Sandıklarımız Belki De Kazandıklarımızdır...''

Ve son kez merhaba...:) Bahar yaralı,Bahar kırık... Güzel ülkemin bir çok yerinde bir çok şehrinde yaşanan bir hayat hikayesi... Ama bu hikaye benim klavyemden çıkıyor... İnşallah bazen gözlerimiz dolarak okusak da yeri geldiğinde yüzlerinizde tebessümü de yerleştirebilirim... Sevgiyle kalın... :)

Oy ve yorumlarınız çok önemli lütfen esirgemeyin... medyaya çok sevdiğim bir şarkı ekledim... Bahar'ı daha iyi anlayacağınızı düşünüyorum bu şarkıyı dinleyerek okuduğunuzda... Keyifli okumalar...Oy ve yorumlarını bekliyorum... :)

2.Bölüm

'' Yitirdiğimiz Sandıklarımız Belki De Kazandıklarımızdır...''

Çiftliğin büyük kapısının önünde durdurduğum arabamla karşım da ,biraz uzağımda oynayan kızlarıma baktım. O kadar mutluydular ki... Onlara neyi, nasıl anlatmalıydım bilemiyordum.

Bildiğim tek şey artık Haldun'la biz diye bir şeyin olmadığı. Onunla olmak kendime ihanetti. Onunla devam etmek beni ben yapan her şeye arkamı dönmek demekti.

Kırık dökük hissediyordum.

Yalan olmaktı bu düpedüz...

Yıllarınızı geçirdiğiniz insanlar bir yalana dönüşebilir miydi ?

Beraber güldüğünüz hatta ağladığınız hayat yalan olabilir miydi ?

Ne uğranaydı bu yaşanan ağır darbe ?

Bu kadınla olmak değer miydi bu kadar şeyi gözden çıkarmaya ?

Ya da belki hiçbir zaman değeri olmamıştı yaşadıklarımızın...

Gözlerim yine yeniden dolmaya başlarken arabanın kapısı açıldığında bakmama gerek yoktu gelenin kim olduğunu anlamak için ?

Arabama gelenle dolan huzur kokusu bağırıyordu avaz avaz içimde kanayan yaralara inat...

Babam diye...

Başımı direksiyona dayayıp birkaç saniyeliğine de olsa arınmak ,uzaklaşmak istedim tüm olanlardan...

Mümkün müydü ?

Bir ihanet nasıl unutulurdu ?

''Bahar'ım , Saadet'im yadigarı...bak bana yeşil gözlüm...dökme o incilerini o herif için...'' Babamın kulaklarıma değen sözleriyle bir kez daha düştüm o karanlıklara... Bir kez daha düştüm ihanetin görüntülerine... Hıçkırarak babama sarıldığımda yine onun sıcaklığı ve sevgisiyle sarmalanmak beni rahatlatıyordu.

Ağrıyan,kanayan kalbim değildi...

Evet sevmiştim...

Güvenmiştim... ama şuan hissettiğim daha çok kanayan güvenimdi... Bağlılığım hatta yaşadığımız yıllardı.

Oysa ben ondan sadece sevgisini istemiştim ve bir de sadakatini... Öyleyse neden şimdi bunları yaşıyorduk ?

Babam hala sırtımı okşuyor,ağlamamın son bulmasını bekliyordu. Oysa dışıma akıttığımdan daha fazlasını içime akıtıyordum ve belki daha uzun zaman içime akıttıklarım beni katran karasına bulayacaktı.

''Ben ne yaptım baba ? Ben neyi eksik yaptım ?''

''Sen yanlış değilsin Bahar'ım sakın düşünme öyle şeyler... Sorun sen değilsin o... Sorun onun hazmedemedikleri kızım... Sorun ona eksik gelen bir şeyin olması değil ona fazla gelen mutluluklar...''