İkinci Bahar - Kadın Serisi (I)

11. Bölüm ''Gitme...''

Merhaba...:) Akşamın son merhabası....:) Bahar ve Murat biraz zor anlar geçirecekler ama merak etmeyin kötü şeyler yok...Ya ben yazamıyorum nedense öyle durumlar...elim gitmiyor,kıyamıyorum...

Medyaya eklediğim şarkıyla okumanızı tavsiye ediyorum...O şarkıyla yazdım hatta başa alıp alıp yazdım bölümü...

Oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin ne olur? Keyifli okumalar..:)

11.Bölüm ''Gitme...''

''Derdem beni de al kucayına hadi...'' Güneş ve Eylül'le bahçede koşan,zıplayan adam daha dün adliyede sanki karısını yaktığı için yumruklayan adam değildi.

Yemek yemeye gitmek için onu adliyeden alıp restorana geçecektim...Adliyeye girdiğimde Murat'ı bir adamın üstünde yumruklarken görünce aklım yerinden oynadı. Koşarak yanına gittiğim de onu zorla almıştık adamın üstünden.

''O benim karım lan sana ne, ister severim ister yakarım hatta o da yetmezse öldürürüm...'' Diye avaz avaz bağıran adama tek yapabildiğimiz bakmaktı.Tutuksuz yargılanmak için salıverilmişti çünkü tahrik vardı...Ne miydi tahrik?

Karısının başka bir adamla sevgili olduğunu iddia etmişti hatta onları yakaladığını beraber olurken...

Ve şimdi o adam Murat'ın gözünün içine baka baka bunları söyleyebiliyordu çünkü kadın bu kadardı...değeri...ederi bu kadardı... Sonrası sokak ortasında katledilen kadınlar hem de eşleri tarafından...çocuklarının gözleri önünde...

Ben de kadındım... yaşamamıştım bu kadarını ama ben şanslılardandım da her kadın bu şansa sahip olamıyordu...

Neden?

Neden diye soruyordun içten içe peki bu kadınların suçu ne?

Neden dövülüyorlar,neden öldürülüyorlar hem de pisi pisine?

Babaları vardı onların,anneleri,kardeşleri ama sokak ortasında idam ediliyorlardı peki neden? Vicdan yükümüz bu kadınlar olmalıyken biz ne yapıyorduk? Neresindeydik tüm yaşatılanların?

''Bahay hadi gel...'' Kızlarla yumak olmuş Murat'la göz göze geldim... O benim babamdan sonra ki şansımdı. Öyle bir şans ki içim titriyordu onun kara gözlerine her baktığımda...O kara gözler de güven vardı,sevda vardı ama en çok da 'ben buradayım' vardı...

Çardaktan oturduğum yerden kalkıp onlara doğru ilerleyecekken adımı duymak istediğim son insanın dudaklarından duydum...

''Bahar...'' Arkamı dönmesem gerçek olmasa dediğim bir andı. Murat kızların ellerlinden tutarak yanıma geldiğinde kızlarımın gözlerinde gördüğüm korku hiç hazır olmadığım,olamayacağım kadar sarstı beni...Eğilip yanaklarından öptüm. Kulaklarına eğilip hatırlattım.

''Ben buradayım bana bakın bebeklerim...'' Kucağıma saklanırcasına kendilerini sığdırdıklarında içim yanıyordu.

''Tam mutlu bir aile tablosu...'' Başımı Haldun'a çevirip kaşlarımı çattım. Kızlara dönüp kulaklarına eğildim.

''Siz mutfağa gidip sütünüzü için,ben babanızla konuşup sizi çağıracağım...'' Başlarını sallarken Murat'ın yanına gidip sarıldılar. O kadar belliydi ki onlar için Murat'ın kalplerinde ki yeri...

Onların uzaklaşmasını bekleyip yanımda varlığını her an ve hep hissettiğim Murat'ın elini tutup Haldun'la göz göze geldim. Gözleri önce birleşen ellerimize baksa da kendini çabucak toparlayıp çattığı kaşlarıyla bize doğru ilerleyip ellerimizi ayıracakken Murat ondan önce davranıp elimize uzanmadan omzundan itekledi.