...ΕΞΑΡΤΗΣΗ...

...ΜΑΖΙ...

2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Ανοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τον Κρίστιαν...κοιμάται τοσο γλυκά που δεν θέλω να τον ξυπνήσω ακόμα...σηκώνομαι αθόρυβα απο το κρεβατι και πηγαινω στο μπανιο...πλένω το προσωπο και τα δόντια μου και κανω ενα γρηγορο ντουζ...φοράω το λευκό μπουρνουζι μου και πηγαινω στην κουζίνα...φτιάχνω γαλλικό καφέ και τον αφήνω στην καφετιέρα για να παραμείνει ζεστός...βάζω στο φούρνο λίγα κρουασανάκια με σοκολάτα και τα αφήνω να ψηθούν,όσο ετοιμάζω φρυγανιές με μαρμελάδα...κοιτάζω την ώρα και σε λίγο θα ξυπνήσει για την δουλειά...τωρα που μένουμε μαζι εχω μάθει τις συνήθειες του και οσο τον γνωρίζω τον ερωτεύομαι περισσοτερο...βάζω το πρωινό στο τραπεζι και τον περιμένω πίνοντας λίγο καφέ...ακούω τα βήματα του στον χώρο και τον βλεπω να πλησιάζει...

Κ-"Καλημέρα μικρή μου.."

Τ-"Καλημέρα αγάπη μου.."

Μου δίνει ενα απαλό φιλί και κάθεται στην καρέκλα...

Κ-"Δεν θέλω να ξυπνάς τόσο νωρίς..για μένα.."

Τ-"Αφού ξέρεις πως μου αρέσει να πίνουμε καφέ μαζί.."

Χαμογελάει και τρωει το πρωινο του...

Κ-"Τι θα κάνεις σήμερα?.."

Τ-"θα μαγειρεψω..Θα πάω για ψώνια και θα κοιτάξω για καμιά δουλειά"

Κ-"Δεν χρειάζεται να βρεις δουλειά..στο έχω πει χιλιάδες φορές.."

Τ-"Δεν μπορώ χωρις δουλειά..το ξέρεις.."

Έγνεψε καταφατικά και τελείωσε τον καφε του...

Κ-"Μωρό μου φεύγω..θα τα πουμε μετά"

Τον αγκαλιάζω σφικτά και ακουμπάω τα χειλη μου στα δικά του πονηρά...

Κ-"Αν θες τα παρατάω ολα και σε παω στο κρεβατι.."

Χαμογέλασα και αφού τον φίλησα απομακρύνθηκα...χαμογελάσε και έφυγε...εβαλα δυνατα μουσική στο ραδιο και ξεκίνησα να μαγειρεύω...το φαγητο σε μια περίπου ηταν έτοιμο και το άφησα στον φούρνο...πηγα στο δωματιο μου και ανοιξα την ντουλάπα...φορεσα ενα στενό τζιν με ενα απλό μαυρο μπλουζάκι και χαμηλά μπορντό μποτακια μου...ίσιωσα τα μαλλιά μου και βάφτηκα απαλά σε γήινους τόνους...φόρεσα το μαυρο δερμάτινο τζάκετ μου,πήρα την μπορντό τσαντα μου και εφυγα απο το σπιτι...περπατάω στον δρόμο και σκέφτομαι ποσο άλλαξε η ζωη μου αυτα τα δυο χρονια...μένω με τον άντρα που αγάπησα οσο κανέναν στην ζωη μου,είμαι ξανα κοντά στους γονείς μου αφού γύρισα στην Αθήνα...ειμαι χαρούμενη και κανω όνειρα...αυτό θελω μονο απο την ζωη μου...αυτό με πονούσε τα προηγούμενα χρονια...το χαμόγελο που έλειπε απο τα χειλη μου...αναστέναξα χαρούμενα και περπατησα λιγο ακομα μεχρι που βρέθηκα στον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά...κοίταξα τις βιτρίνες,αγόρασα οτι βρήκα ενδιαφέρον...και η ωρα πέρασε...θα κανω μια τελευταία βολτα και....βλεπω μπροστα μου τον Αλεξαντερ...ξαφνικά το χαμόγελο σβήνει απο τα χειλη μου και τα χέρια μου τρέμουν...σκέφτομαι τον τροπο που του φέρθηκα και ντρεπομαι...τα βλέμματα μας κλειδώνουν...με κοιταζει παγωμένος...πίστευα πως δεν θα τον έβλεπα ξανά...με πλησιάζει και στέκεται μπροστα μου αμήχανος...

Α-"Καλησπέρα Τζένιφερ.."

Τ-"Γεια σου..Αλεξάντερ.."

Silia Stefanou...

*...Tienes que tener coraje para admita sus errores. sólo entonces puede el perdonar...*

*...Πρέπει να έχεις θάρρος να παραδέχεσαι τα λάθη σου..μόνο τότε μπορεί να στα συγχωρήσουν...*