...ΕΞΑΡΤΗΣΗ...

...ΔΙΠΛΑΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...

Προσπαθώ να τεντώσω το κορμι μου αλλα ενας πονος δεν με αφήνει...ανοιξα τα μάτια μου και κοιταξα διπλα μου...βρίσκομαι στο νοσοκομείο και αυτό με φοβίζει πολύ...κοιταζω απο την αλλη και βλεπω την μαμα μου να με κοιταζει δακρισμενη...

Μα-"Ξύπνησες κοριτσάκι μου?.."

Τ-"Τι εγινε μαμά?..γιατί βρίσκομαι εδώ?.."

Μα-"Είχες ενα ατύχημα με τον Κρίστιαν.."

Η μνήμη μου επανήλθε και η εικονα του δυστυχήματος ηρθε στον μυαλό μου...τα μάτια μου γέμισαν δακρυα απο το σοκ...

Τ-"Ο Κρίστιαν?..που είναι?.."

Μα-"Στο διπλανό δωμάτιο..δεν εχει συνέλθει ακόμα.."

Η καρδιά μου επιστρέφει στην θέση της...αν πάθαινε κάτι δεν ξερω πως θα αντιδρούσα...

Τ-"Μαμά..τι σου ειπε ο γιατρός?.."

Μα-"Τα τραύματα σου ειναι επιφανειακά..δόξα τον θεό δεν εχεις κάτι σοβαρό.."

Ξανα εκλεισα τα μάτια μου και προσπαθησα να ηρεμήσω...ομως ενα μεγαλο άγχος μέσα μου δεν με αφήνει...θέλω να δώ πως ειναι καλά,με τα ιδια μου τα μάτια...

Τ-"Μπορείς να μου φέρεις ενα παυσίπονο?.."

Μα-"Ναι παιδί μου..θα παω να ζητήσω απο την νοσοκόμα..."

Είπε και βγήκε απο το δωμάτιο...εσπρωξα το σεντόνι μου και έριξα τα ποδια μου αργά στο πάτωμα...ο πονος ειναι μεγάλος αλλα η επιθυμία μου ειναι μεγαλυτερη...επιασα τον ορό και τον κράτησα στο χέρι μου...με μεγαλη δυσκολία έριξα πανω μου την ρόμπα που έφερε η μαμά μου...κρατηθηκα απο τον τοιχο και βήμα βημα περπατησα μεχρι την πόρτα...την ανοιξα και κοιταξα αν ειναι κάποιος απο εξω...βεβαιώθηκα πως δεν ειναι κανεις καο βγήκα απο την πόρτα...πηγα στο διπλα δωμάτιο και ανοιξα την πόρτα...κοιταξα στο κρεβάτι και ειδα τον Κρίστιαν...μπήκα μέσα και εκλεισα την πόρτα...κάθισα με δυσκολία στη καρέκλα διπλα του και με το ενα μου χέρι κράτησα το δικό του...εκείνος ανοιξε απαλά τα μάτια του και με κοίταξε...

Κ-"Αγάπη μου?..τι έγινε?..πιάσανε τον Αλεξάντερ..?.."

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...θυμάται...δεν μπορώ να το πιστέψω οτι επέστρεψε...κλαιω και γελάω ταυτόχρονα....

Τ-"Μην ανησυχείς..όλα είναι καλά.."

Ειπα και του φίλησα το χέρι...θα ηθελα να τον αγκάλιασω αλλα δεν εχω αλλη δύναμη για να σηκωθώ...

Κ-"Σε πείραξε?..όσες μέρες σε είχε σε ακούμπησε?...ειχα τρελαθεί δεν ήξερα που ήσουν..."

Ειπε με κόφτες αναπνοες και δεν μπορω να τον αφησω να μιλαει και να κανει κακό στον εαυτό του...

Τ-"Σσσσς τώρα πρέπει να ξεκουραστείς..Οχι δεν με πειραξε αγαπη μου.."

Δεν θυμάται τιποτα...εχει μεινει στην μέρα που τον χτυπησε ο Αλεξάντερ...αλλα δεν ειναι η κατάλληλη στιγμή να του εξηγήσω τωρα...πρωτεύων για μένα ειναι η υγεία του...η πόρτα ανοιξε διαπλατα και η μαμά μου μαζι με την νοσοκόμα μπηκε στο δωμάτιο...

Μα-"Παιδί μου τι τρελες ειναι αυτές?..γιατί σηκώθηκες?.."

Τ-"Ήθελα να τον δώ.."

-"Σας παρακαλώ πρεπει να επιστρέψετε στο δωμάτιο σας..."

Ειπε η νοσοκόμα και έγνεψα καταφατικά...με την βοήθεια της σηκωθηκα απο την καρέκλα και στάθηκα ορθια...επιασα το χέρι του Κριστιαν και τον χάιδεψα απαλά...

Τ-"Βάλε τα δυνατά σου μωρό μου να γίνεις γρηγορα καλά..θέλω να επιστρέψουμε σπίτι μας.."

Κ-"Στο υπόσχομαι αγάπη μου..."

Ειπε και χαμογέλασαμε...

Silia Stefanou....
****************