The Story of Sophie & Nathan - Part 2

22. Sophie

22. Sophie

De auto stopte voor ons huis. Eén dag na de begrafenis. Ik sloot mijn ogen, in de hoop de tranen te kunnen bedwingen toen ik dat woord door mijn gedachten liet gaan. Ik had mezelf beloofd niet meer te huilen. Ik moest sterk zijn. Ik was de Luna en moest mijn roedel beschermen tegen de man die hiervoor verantwoordelijk was.

Nathan's hand lag op mijn been. Zijn duim wreef over erover, om me te laten weten dat hij er was voor me als ik hem nodig had. " Ga maar al naar binnen. Ik zorg wel voor de koffers " zei hij tegen me. Ik deed wat hij me vroeg. Ik opende de autodeur en stapte uit. Net op het moment dat de voordeur open ging.

Lucy kwam als eerste naar buiten, met Michael achter zich aan. Geen spoor van Kevin en Esmee. Ik wou straks wel eens naar haar toegaan. Haar zeggen dat ik haar niet als de verantwoordelijke zie van dit alles. En dat ze zich niet schuldig moet voelen. " Jullie zijn terug " Lucy kwam naar me toe en sloeg haar armen om me heen.

" Is er iets gebeurd toen we weg waren? " vroeg ik haar. We stapten al naar het huis toe. Met Nathan en Michael achter ons aan. Het geluid van de wieltjes van de koffers was het enige dat op dat moment hoorbaar was.

" De Alfa komt. Hij is onderweg, maar wil alleen met je afspreken aan de grens. Hij vertrouwt het hier niet helemaal " Michael was diegene die me antwoord gaf. Alhoewel ik zeker ben dat het vooral tegen Nathan was dat hij sprak. " Kan hij niet voor één keer niet moeilijk? " zuchtte Nathan. Ik moest hem gelijk geven. Het feit dat we gevraagd hadden voor een vergadering wees erop dat het iets belangrijks was. Maar de Alfa kwam. Dat was het belangrijkste.

" Waar is Esmee? " vroeg ik fluisterend aan Lucy, toen wij naar de woonkamer gingen. Voetstappen klonken op de trap. Nathan en Michael die de koffers naar boven brachten. " Ze is even gaan wandelen met Kevin. Ze is er niet bij de laatste tijd. Niemand eigenlijk, maar zij heeft het nog wel het zwaarste van allemaal " Lucy kwam de keuken uit met een schaal koekjes. Ik kon het niet weerstaan om er eentje te nemen. " Wie zou het niet zwaar hebben als ze wisten dat hun vader een moordenaar is " mompelde ik.

" Jij bent de enige die haar gerust kan stellen. Kevin heeft het ook geprobeerd maar naar hem luistert ze niet. Ze voelt zich verantwoordelijk. " In Lucy's ogen las ik maar één boodschap: Ga alsjeblieft met haar praten. Net wat ik van plan was.

De voordeur opende en ik hoorde opnieuw voetstappen. Kevin en Esmee. Ze zag er inderdaad niet goed uit. Ze had enkele wallen onder haar ogen en glimlachte niet naar me. " Ik denk dat wij eens moeten praten " zei ik zodra ze me aankeek. " En Kevin. Ik denk dat Nathan je wel zal willen zien " Ik stapte naar de twee toe, keek nog even naar Kevin die knikte als teken dat hij meteen naar Nathan zou gaan, en ging daarna naar de voordeur toe. Esmee's aarzelende voetstappen waren te horen achter me.

Ik wou ergens naartoe gaan waar ik zeker was dat we alleen zouden zijn. Een rustige plek was het gene we het meeste nodig hadden op dit moment.   

A/N: Bijna 15k :O En een soort opvul hoofdstuk eigenlijk, maar toch wel belangrijk want de Alfa komt :) 

Vote/Comment/Follow