The Story of Sophie & Nathan - Part 2

36. Nathan

36. Nathan

We cirkelden een tijdje om mekaar heen en wachtten duidelijk af tot de andere de eerste stap zou zetten. Het duurde me veel te lang. Daarom was ik degene die op hem af rende en in de lucht sprong. Het was een slappe poging. Dat moet ik toegeven, maar ik wou hem eerste testen. Ik wou zien hoe sterk hij was. Of we echt moesten vrezen van hem en de rest. Na een paar minuten was mijn antwoord ' ja '.

Hij had me een paar keer flink geraakt. De wonde net boven mijn oog irriteerde me wat. Het bloed druppelde soms in mijn oog en ik moest mijn hoofd schudden om het weg te halen. Daardoor was ik een aantal seconden in een zwakke positie. Gelukkig net niet lang genoeg zodat hij me kon verslaan.

Hij was er wel slechter aan toe. Er zat een grote wonde aan zijn zijkant en hij had er duidelijk veel last van. Zijn hele linkerkant hing vol met bloed en volgens mij had ik ook zijn linkerachterpoot geraakt, want hij hinkte een beetje. Net toen ik het genoeg vond en het gevecht wou beëindigen liepen er opeens wolven de andere kant uit. Zijn wolven. Zonder nog iets te zeggen renden ze weg. Hem inbegrepen.

Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik het zag. Ze liepen gewoon weg. Hij keek wel nog even achteruit en keek vlug naar de grond. Hij hield zijn kop laag, alsof hij zich wou verontschuldigen. Alsof hij wou zeggen dat hij niet meer terug zou komen. Ik veranderde terug in mijn mensenvorm en trok daarna een broek aan.

Mijn wolf bleef herhalen dat Sophie en de anderen terug konden komen. Dat het gevaar geweken was en we niets meer te vrezen hadden. Ik was nog wat in tweestrijd. Was het wel slim om hen nu al terug te laten komen? De vijand was nog maar net vertrokken. Misschien was dit wel deel van hun plan? Uiteindelijk volgde ik mijn wolf. Een dag langer zonder Sophie zou moeilijk worden.

Kevin bleek ongedeerd te zijn en hij bracht me naar één van de dokters, die vlug de wonde boven mijn oog hechtte. Daarna stuurde ik een boodschap naar Sophie. Zij zijn weg. Iedereen is oke. Een antwoord bleef niet lang uit. Gelukkig. We maakten ons zorgen! We komen meteen terug! Ik kan niet wachten tot ik je weer zie! Die halve dag was al moeilijk genoeg. Daar gaf ik haar gelijk in. Nu moest ik nog even wachten tot Sophie terug was. Dat moest nog wel lukken.

Kevin en ik wachtten bij ons thuis. De gewonden waren al naar het ziekenhuis gebracht en de rest ging terug naar zijn gezin. Wij moesten alleen nog even wachten op dat van ons. Een uur of twee later kregen we een bericht van een wachter. We stormden naar buiten en tot mij grote schrik stond er een leger klaar. Net aan de grens. Veel groter en sterker dan het vorige. Mijn gedachten gingen meteen naar Sophie toe. Sophie! Ga meteen terug! Kom niet naar hier! schreeuwde ik via de mind link.

Ik veranderde in mijn wolf, net zoals Kevin en wachtte gespannen op een antwoord. Mijn hart stopte toen ze sprak: Ze hebben ons gevonden! 

A/N: Het gevecht leek sneller voorbij te zijn dan gedacht en dat breekt nu zuur op :( 

Wat denken jullie dat er gaat gebeuren? Hebben sommige van jullie de spoiler gezien die ik na het vorige hoofdstuk geplaatst had? Dan weten jullie al een beetje wat er gaat gebeuren ;) Hoewel het nog redelijk vaag is haha :p 

Vote/Comment/Follow