The Story of Sophie & Nathan - Part 2

39. Sophie

39. Sophie

We waren met minder, vergeleken met onze tegenstanders. Ieder ander persoon zou moedeloos of zelfs bang zijn in deze situatie. Wij waren dat allesbehalve. Waarom? Omdat wij ervan overtuigd waren dat we sterker waren. Nathan torende boven ons allemaal uit en het zou een kwestie van seconden, ten hoogste een paar minuten, zijn voor de anderen met de staart tussen de benen zouden vertrekken.

Esmee en ik probeerden ons te ontfermen over Lucy. Ze was hard tegen een boom terechtgekomen en was zelfs, na een tijdje, in haar mensenvorm veranderd. De geluiden van de gevechten waren op de achtergrond nog te horen, maar we focusten ons op onze situatie. We moesten Lucy helpen. Daarom veranderden we terug in onze mensenvorm, deden wat kleren aan en hielpen nadien Lucy terug in de auto. Ze verloor af en toe het bewustzijn, en als ze terug wakker was, was het niet voor lang.

Esmee had me geholpen om haar wat kleren aan te trekken. Het was moeilijker dan verwacht. Zelfs bewusteloos jammerde ze van de pijn. Ik was er zeker van dat Michael het kon voelen. Zijn ogen richten zich soms op ons. Alsof hij in tweestrijd was, maar dan toch besloot dat het het beste was om Nathan te helpen. Hoe sneller het gevecht voorbij was, des te sneller zou hij naar Lucy kunnen gaan.

" Lucy. Lucy " Ik tikten een aantal keer op haar wangen, in de hoop haar zo terug wakker te krijgen. Na even proberen lukte het ook. Dat was een pak van mijn hart. Ik hoopte dat ze nu wel even wakker zou blijven. Haar ogen waren deels open en ze keek van mij naar Esmee. " Waar doet het pijn? " vroeg ik haar. We hadden alle twee één van haar handen vast. Ze zag er echt slecht uit. In haar situatie had ze nooit mogen meevechten, maar iedereen had kunnen weten dat ze Michael niet aan zijn lot zou overlaten. Iedereen zou hetzelfde gedaan hebben in haar plaats, ik inclusief.

" Mijn rug " piepte ze. Dat was de slechts mogelijke plaats. Daar kon ik zelf niet veel aan doen. Een dokter zou ernaar moeten kijken, of we zouden moeten hopen dat het binnen een aantal minuten vanzelf genezen was. Mijn handen tasten haar buik af, hopend dat er niets met de baby zou zijn. Ik zou het niet aankunnen moest Lucy hetzelfde moeten meemaken als ik. Gelukkig was er niets aan de hand. Toch niets dat je kon voelen.

" Lucy? " Esmee en ik maakten plaats, toen Michael eindelijk naar ons toegekomen was. Hij pakte Lucy's hand meteen vast. Ze begon opnieuw te jammeren. Bij elke kleine beweging die ze deed, had ze pijn. Jammer genoeg hadden we geen pijnstillers mee, dus we konden haar niet helpen. We konden haar alleen maar troosten en zeggen dat alles goed zou komen. " Rustig maar, we gaan terug naar de roedel. Nog even volhouden " Michael bleef op de achterbank zitten, terwijl Nathan en ik vooraan plaats namen. Esmee zat op de stoel achter me en probeerde ervoor te zorgen dat Lucy zo stil mogelijk bleef liggen.

" Hoe gaat het in de roedel? " vroeg ik aan Nathan. Hij had het stuur stevig vast, alsof hij zich op iets aan het voorbereiden was. " ik vrees het ergste " zei hij. " Toen ik naar jullie toekwam werden we net aangevallen door een groot leger. Ik hoop dat we nog op tijd zijn om hen te helpen " Je kon duidelijk de bezorgdheid in zijn stem horen. Ik voelde de zenuwen door mijn buik razen. Er zat niets anders op dan mee te gaan naar de roedel. Al was het maar zodat Lucy misschien een dokter kon zien. We konden hen niet in de steek laten. Het was zeker dat ze ons overal zouden vinden. En ik wou niet dat nog iemand anders gewond zou raken.   

A/N: Een klein hoofdstuk ik weet het :( Maar ik vond het beter om hier af te sluiten, in plaats van jullie dan erna met een cliffhanger te laten zitten haha :p 

Ik weet niet wanneer de volgende update zal volgen. Waarschijnlijk na maandag :)

Vote/Comment/Follow