The Story of Sophie & Nathan - Part 2

50. Sophie

50. Sophie

Het laatste huis werd vandaag gebouwd. Er moesten nog een paar ramen en deuren in gezet worden, en daarna kon het gezin eindelijk terug intrekken in hun nieuwe huis. Uiteindelijk heeft het twee maand geduurd tegen dat alles terug was opgebouwd. Onze eerste bezorgdheid waren vooral de gewonden en doden. We wouden er zeker van zijn dat iedereen de juist zorg kreeg. Pas als iedereen verzorgd was, konden we beginnen met puin ruimen. Het was pas dan dat we beseften hoeveel schade er was. Veel huizen waren vernield of ingestort. Daarom moesten we snel voor noodopvang voorzien. Sommige mensen verbleven bij andere roedelleden, anderen sliepen in de school en nog andere kregen onderdak in speciaal gebouwde tentenkampen.

Ik was blij dat het eindelijk de goede kant op gaat. Nu was de roedel terug zoals vroeger. De leegte van sommige roedelleden zou wel blijven, maar we moesten sterk zijn en tonen dat we niet klein te krijgen waren.

Niemand van ons zes zou er iets aan over houden. Lucy was terug de oude na een paar weken platte rust. Die rust was vooral nodig om er zeker van te zijn dat de baby niet gewond was. Gelukkig waren ze alle twee sterk en zou het kindje gezond ter wereld komen. En het zou niet alleen zijn. Een week of 2 geleden waren Nathan en ik erachter gekomen dat ook wij de trotse ouders zouden worden van een kindje. Eerst kon ik het niet geloven en was ik vooral bang om hetzelfde mee te maken als de vorige keer. Gelukkig kreeg ik veel steun van de anderen en was iedereen heel beschermend over mij. Nathan liet me geen moment uit het oog.

Zelfs Esmee en Kevin waren aan het nadenken voor een kindje. Ze vonden het vooral een leuk idee om alle drie in een zo kort mogelijke tijd ouders te worden, zodat onze kinderen dan gezelschaps zouden hebben aan elkaar. Eigenlijk vond ik dat wel een leuk idee. Het zou vooral veel sfeer brengen. Alleen moesten we dus nog wachten op Esmee en Kevin, om dit idee in werking te brengen.

Natuurlijk waren mijn ouders in de wolken toen ik hen het goede nieuws vertelde. Ze wouden zo snel mogelijk naar me toe komen, om me in levende lijve te feliciteren. Alleen had ik gevraagd om daar nog even mee te wachten. We waren toen nog steeds bezig met de roedel en ik wou pas dat ze naar hier kwamen toen alles veilig was. Het was hier nog een halve bouwwerf, toen ze naar hier wouden komen. Nu zou ik ze wel niet lang meer kunnen tegenhouden. Ze stonden echt te trappelen om me te zien.

Het was nu misschien ook wel eens tijd om aan onszelf te denken. De roedel had altijd op de eerste plaats gestaan en nu dat de oorlog vermeden was, konden we naar de toekomst kijken. En die toekomst zag er heel rooskleurig uit. Ik kon bijna niet wachten tot hier twee, of misschien zelfs drie, kleine kindjes zouden rondlopen. We zouden er onze handen aan vol hebben, eerlijk gezegd.   

A/N: Ja, waarschijnlijk hebben jullie het al gemerkt. Dit is een soort van afsluiting van het boek. Niet getreurd, er komen nog 3 epilogen :D Ja, jullie horen het goed. 3 epilogen, die elk 1 van de drie koppels bekijken. 

Laat zeker weten wat jullie ervan vonden :) En natuurlijk wat jullie graag in die epilogen zouden lezen. 

Vote/Comment/Follow