The Story of Sophie & Nathan - Part 2

46. Nathan

46. Nathan

We hadden onbewust een kleine pauze ingelast in het gevecht. We draaiden gewoon cirkeltjes om mekaar heen, terwijl we onze ademhaling en hartslag terug normaal wouden krijgen. Mijn verwondingen vielen nog mee. Ik voelde wel de pijn, maar je kon het niet echt dramatisch noemen. Ik hoopte alleen maar dat Sophie deze pijn aankon. Door de matebond zou ze alles voelen wat ik voelde en het was niet omdat ik deze pijn aankon, dat zij dat ook kon.

Het gevecht ging redelijk gelijk op. Geen van ons beiden had echt de bovenhand kunnen nemen, dus er was nog niets beslist. Het zou een echte uitputtingsslag worden. Dat was zeker. Ik had geen tijdsbesef, maar het kon niet anders dan dat we al een hele tijd bezig waren. Het maakte me eigenlijk ook niet uit, hoelang dit doorging. Zolang ik maar diegene was die dit zou winnen. Dat was mijn doel en ik zou alles doen om dat doel te bereiken. En het belangrijkste daarvoor was geduld. Ik mocht zeker niets overhaasten.

Zijn aandacht vestigde zich kort op iets achter me. Ik stond er met mijn rug naartoe, maar was niet van plan om me om te draaien. Dit alles kon nog altijd een valstrik zijn. Voor hetzelfde geld was er helemaal niets achter me. En als het een andere wolf was, dan zou ik hem wel horen aankomen. Pas toen ik een bekende stem mijn naam hoorde roepen, draaide ik mijn kop. Het was Sophie. Ze stond naast een ander meisje, waarvan ik veronderstelde dat het zijn mate was. In haar was ik niet geïnteresseerd. Sophie was belangrijker. Ik bekeek vlug haar lichaam, om zeker te zijn dat ze niet gewond was. Ondertussen stapten de twee meisjes dichterbij.

Het leek het moment te zijn om dit gevecht echt even op pauze te zetten. We veranderden bijna gelijktijdig in onze mensenvorm en deden een broek aan. Sophie kwam naar me toen en haar aandacht ging meteen naar de grote wonde op mijn borst. " Ik had gezegd dat je hier weg moest blijven " zei ik. Ik kon me echt geen zorgen maken over haar op dit moment. Ik moest me concentreren op het gevecht. Ze was hier niet veilig, maar natuurlijk zou zij dat niet inzien. Ze keek me aan en zei: " Jullie moeten hiermee stoppen. Ze hebben verkeerde informatie, Nathan. Ze denken dat we haar ontvoerd hebben. Als we Esmee erbij halen en als zij dit alles uitlegt, dan stopt deze oorlog. Alsjeblieft, Nathan "

Haar ogen smeekten me om naar haar te luisteren en te doen wat ze me vroeg. Ik was niet de enige die hierover besliste. De andere Alfa moest hetzelfde denken als wij én ons op ons woord vertrouwen. Dat kon nog wel een probleem worden. Mijn blik ging kort naar het koppel naast me. Zoals ik al verwachtte, was de Alfa zeker van zijn zaak en wou hij echt niet naar ons luisteren. Alsof hij wist dat ik naar hen keek, keek hij mij ook aan. Ik maakte me voorzichtig los van Sophie en stapte naar ze toe. Hij duwde zijn mate achter zich om haar te beschermen, ook al was het niet mijn bedoeling om haar pijn te doen.

" Ik denk dat je mate al uitgelegd heeft wat onze kant van de zaak is " begon ik. Hij knikte en zei: " Ik heb toch een heel ander verhaal gehoord. " Esmee's vader was de reden waarom dit alles begonnen was. Als hij van Esmee zelf kon horen dat er niets aan de hand was, en dat dit alles één groot misverstand was, dan zou hij dat ook wel inzien. " Luister naar je mate en geef ons één kans om het uit te leggen. We halen er Esmee bij. Geloof je haar kant van het verhaal niet, dan gaan we gewoon verder waar we gebleven zijn. " Ik stak mijn hand naar hem uit en wachtte op zijn beslissing.   

A/N: Een kleine cliffhanger haha :p Wat denken jullie dat de Alfa gaat zeggen/doen? 

En het verhaal heeft een nieuwe cover. Ik heb er een beetje aan gewerkt haha :p Laat zeker weten of jullie hem mooi vinden of niet :)

En met mijn gezondheid gaat het al wat beter. Nog niet voor de volle 100%, maar het gaat wel de goeie kant uit.

Vote/Comment/Follow