Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 6

"Πεθαίνω να ακούσω για το πως γνωριστήκατε!" Η Μαίρη άφησε δύο κούπες καφές μπροστά σε μένα και τον Θάνο. Καθόμουν ανήσυχη στο τραπέζι τους λες και  ήμουν σε ανάκριση. 

"Στο πανεπιστήμιο!" "Στο δρόμο!" απαντήσαμε ταυτόχρονα. 
 

Ο Θάνος με κοίταξε  θυμωμένος ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα τον Παύλο και την Μαίρη να μας κοιτάνε περίεργα. Εντάξει, μην το κουράζουμε μας κατάλαβαν και θα μας πετάξουν από το παράθυρο. (Είμαι πρόθυμη να σπρώξω τον Θάνο πρώτο για να πέσω στα μαλακά.)

"Ε..Εννοώ ότι καθώς πήγαινα προς το πανεπιστήμιο μου συναντηθήκαμε στο δρόμο.." προσπάθησα να πω. 

"Α! Τι ωραία! Και πως έτυχε να μιλήσετε και να γνωριστείτε;"  Το ζευγάρι μας κοιτούσε ανυπόμονο για να ακούσει  και την υπόλοιπη ιστορία. 

"Ο Θάνος τα έκανε όλα! Εγώ ούτε που γύρισα να τον κοιτάξω!" είπα χασκογελώντας. 
Μια κλοτσιά προσγειώθηκε στο πόδι μου κάνοντας με να σταματήσω να γελάω. 

"Είσαι καλά χρυσή μου;" ρώτησε ανήσυχη η Μαίρη.
 
"Τίποτα! Απλώς με έπιασε κράμπα!" είπα σφιγμένη. Γύρισα και είδα τον Θάνο που χαμογελούσε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το γουρούνι. 

"Αυτό που ήθελε να πει η Λίζα είναι ότι έπεσα κατά λάθος πάνω της και της έριξα τον καφέ που κρατούσε. Όπως είναι φυσικό δεν μπόρεσα να της αντισταθώ και προσφέρθηκα να επανορθώσω με έναν καφέ. Από τότε είμαι ευγνώμων που την συνάντησα." απάντησε χαμογελώντας μου.

Ήθελα να σηκωθώ όρθια και να τον χειροκροτάω. Τέτοιο οργανωμένο ψέμα είχα να ακούσω πολλά χρόνια. Του χρόνου τον βλέπω να είναι υποψήφιος για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. 

"Θυμήθηκα τώρα τα δικά μας..Ε Παύλο; Θυμάσαι  που ερχόσουν κάθε μέρα και μου άφηνες ένα τριαντάφυλλο στη πόρτα;" είπε νοσταλγικά η Μαίρη, ενώ ο Παύλος της έπιασε το χέρι. 

"Αν θυμάμαι..Κάθε μέρα άφηνα ένα τριαντάφυλλο και κάθε μέρα το έβρισκε ο πατέρας σου και το πετούσε στα σκουπίδια." 

Πάλι καλά που δεν έφαγε και καμιά γλάστρα στο κεφάλι. Τυχερός. 

Κοίταξα την λάμψη που είχε το ζευγάρι στα μάτια και με πόση αγάπη κοιτούσε ο ένας τον άλλον. Ένα αίσθημα μελαγχολίας με έπιασε, σκεφτόμουν ότι αυτή η ζεστασιά που σου προσφέρει ένα χαμόγελο, μια όμορφη χειρονομία δεν την είχα ζήσει. Και δεν είμαι σίγουρη αν θα τη ζήσω ποτέ. 
Συνεχίσαμε να μιλάμε γενικά και αόριστα για λίγη ώρα ακόμα, ο Θάνος με μεγάλη διπλωματία κατεύθυνε τη συζήτηση μακρυά από προσωπικές ερωτήσεις, γεγονός που με έφερνε σε λιγότερη αμηχανία. Τους είχα συμπαθήσει και δεν μου πήγαινε η καρδιά να τους γεμίσω με ψέμματα, άλλωστε τι μου έφταιγαν οι ξένοι άνθρωποι...