Να με Προσέχεις

Κεφάλαιο 20

"Σ'αρέσει εδώ;" με ρώτησε ο Σταύρος. 

Που είναι..που είναι...Ακόμα δεν ήρθε;

"Ναι! Είναι πολύ ωραία!" του απάντησα ευγενικά. 

Το γαιδούρι με άφησε μόνη μου τελικα!

"Δεν πίνεις όμως και με στεναχωρείς."  
Στεκόμουν στον τοίχο και κοιτούσα τριγύρω μου ψάχνοντας να βρω τον ακατανόμαστο...ξέρετε ποιον. Ο Σταύρος στεκόταν και αυτός δίπλα μου, αρκετά κοντά μου ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε λόγω την δυνατής μουσικής. 

"Ναι.. Γενικά δεν πίνω." Άφησα το ποτό που μου είχε δώσει πριν λίγη ώρα σε μια γωνία και συνέχισα να αναζητώ με το βλέμμα μου τον Θάνο.

"Ψάχνεις κάποιον;" με ρώτησε ξανά.

"Όχι καλέ! Πως σου ήρθε αυτό;!" 

Αυτή η διακριτικότητα μου θα με φάει. 

"Σίγουρα; Γιατί σε βλέπω κάπως..." 

"Απλώς δεν βλέπω να έχει έρθει όλη η ομάδα και ανησυχώ μήπως έχει γίνει κάτι." 

"Όχι όλοι εδώ είμαστε. Εκτός από το Μάνο που είχε να κανονίσει κάτι δουλειές." Ναι, να βρει την κατάλληλη σφαίρα για το κεφάλι μου, ο πιθηκομούρης.

"Μερικοί κάθονται και στο μπαρ γιατί δεν είχε χώρο." ο Σταύρος μου έδειξε με το χέρι τους υπόλοιπους που κάθονταν όντως εκεί. 

Το βλέμμα μου τους εξέταζε έναν έναν... μέχρι που επιτέλους εντόπισα τον Θάνο. 

Ώστε εδώ μου είσαι... 

Είχε κάτσει σαν το μοντέλο στο σκαμπό με το ποτήρι στο χέρι και μιλούσε με τα παιδιά. Τον κοιτούσα καλά καλά λες και του έκανα βουντού, μα καλά ακόμη να με δει; Δηλαδή τι πρέπει να κάνω να βάλω φωτεινή πινακίδα;

Γύρνα να με δεις... Γύρνα, μην μου γυρίσει το μάτι..

Υποτίθεται ότι έπρεπε να γίνεται το αντίθετο.

Ξαφνικά, οι προσευχές μου εισακούσθησαν,  ο Θάνος μου έριξε μια παγωμένη ματιά πριν πιεί λίγο από το ποτό του και μετά απέστρεψε απαξιωτικά το βλέμμα του αλλού. 

Ε, εκείνη τη στιγμή ήθελα να του πετάξω το κουβά με τα παγάκια. 

"Λίζα- " πήγε να μου πει ο Σταύρος.
"Πόσο αστείος είσαι!" άρχισα να γελάω σαν την υστερική, να τον χτυπάω στο μπράτσο, και να τον σκουντάω. "Μη, μη σταμάτα θα πεθάνω από το γέλιο." Γελούσα όσο πιο πειστικά και διαχυτικά μπορούσα. Η αποστολή πήγε καλά αν σκεφτείς ότι μερικοί από τις διπλανές παρέες με κοιτούσαν καλά καλά, όπως και ο καημένος ο Σταύρος. Που να του εξηγώ...