She's So Bad {Dutch}

6.

"Camila Blackheart." Ik schud de hand van de man voor mij. Ik zie dat hij met moeite probeert te glimlachen na mijn naam gehoord te hebben. Ik negeer het pijnlijke en nare gevoel in mijn maag, dat alleen maar erger lijkt te worden. Wat is er toch met hun, eerst zijn moeder die me bang aanstaart, nu zijn vader en ook nog dat rare gevoel wat erger wordt naarmate ik dichter bij hun in de buurt kom.

"Martin Lightstone, Samuels vader." Ik knik en ga op de aangewezen stoel aan de eettafel zitten. "Dus, Camila, vertel eens iets over jezelf."

"Oke dan." Ik stop een hap in mijn mond voor ik begin met vertellen. Af en toe knikt er iemand en neem ik nog een hap van het eten.

"Waarom woon je nu eigenlijk in een pleeggezin, als ik vragen mag?" vraagt Irma. Liever geef ik hier geen antwoord op, maar anders wordt het nog een lange week.

"Ik woonde tot mijn veertiende bij mijn ouders, maar plots werd mijn vader vermoord door een onbekend persoon. Ik had geen andere familie meer om bij te wonen dus ik kwam tegen mijn zin in een pleeggezin terecht, ondertussen zit ik nu al bij het derde pleeggezin." vertel ik. Een stilte vult de kamer, alleen het getik van het bestek op de borden is te horen.

"Heb je het naar je zin in het pleeggezin?" vraagt Samuel plots. Ik schud gelijk mijn hoofd, wat een vragende blik van Martin opleverd.

"Nee, mijn pleegmoeder mag me niet. Ik heb een hekel aan mijn pleegbroer en hij aan mij, en de enige die ik in dat huis nog een beetje kan vertrouwen is Emma, mijn pleegzus." Ik doe het laatste stukje bloemkool in mijn mond en ga weer verder. "Ik had liever alleen gewoond, zonder andere mensen die zeggen wat ik moet doen. Ik kan prima koken en voor mezelf zorgen, met een baantje zou ik makkelijk de huur van een appartement kunnen betalen. Het kan makkelijk, maar helaas mag het niet."

"Waarschijnlijk vonden ze het te gevaarlijk voor een veertien-jarige." zegt Irma, terwijl ze de tafel afruimt. Dat was precies hetgene wat dat vreselijke persoon zei toen ik mijn voorstel deed.

"Dat zeiden ze ook al ja." Ik zucht en sta op, om Samuel te volgen naar zijn kamer. Ik ga naast hem op zijn bed zitten en veeg een pluk haar uit mijn gezicht.

"Hoe kan het dat je nu al bij het derde pleeggezin zit?" vraagt Samuel meteen. Een zucht glipt tussen mijn lippen door.

"Ze stuurde me terug." Ik kijk kil voor me uit.

"Waarom?"

Kan hij niet stoppen met vragen?

"Ze kwamen er achter wie en wat ik echt ben." Hij kijkt me vragend aan.

"W, wat ben je dan? E, en ben jij dan niet Camila?"

"Ik ben wel Camila, maar wat ik ben kan ik niet vertellen." zeg ik nog even kil als net. Samuel staat op en gooit zijn handen de lucht in.

"Waarom niet!" roept hij.

"Dat is té gevaarlijk." Ik sta nu ook op en ga voor hem staan.

"Zeg het gewoon, wat is er gevaarlijk aan!"

"Dat kan ik niet!" Ik duw hem tegen de muur aan en zet mijn handen op zijn schouders, zodat hij geen kant meer op kan.

"Dat kan je wel, je wilt het alleen niet! Zeg het nou!"

"Je weet niet wat je over je heen haalt Samuel! Het is gevaarlijk. Ik, ben gevaarlijk." Ik laat hem los, waardoor hij op de grond valt. Hij kijkt omhoog, zijn ogen vinden de mijne. Hij kijkt me gekweld aan.