She's So Bad {Dutch}

11.

Voor de tweede keer in een dag sla ik pijnlijk mijn armen om mijn buik heen. Een nieuwe steek schiet in mijn maag. Een nieuw gevoel van messen in mijn maag zorgt ervoor dat als ik me ook maar een centimeter verplaats, ik om kom van de pijn. Het gevoel lijkt steeds erger te worden. Samuel loopt naar me to en gaat op zijn knieën voor me zitten. "Gaat het wel?" vraagt hij. Ik schud hevig mijn hoofd en ga op de grond zitten

"Ga." zeg ik zacht. Hij lijkt het niet te horen. "Als je blieft Samuel, ga!" zeg ik harder. Hij staat gelijk op en loopt de kamer uit. Ik haal mijn armen van mijn buik afhalen, maar de steken blijven. De vorige keer werd het gelijk minder nadat hij weg was.

Wat is dit toch?

Een kwartier later begint de pijn eindelijk te verminderen. Iemand klopt op de deur en loopt vervolgens naar binnen. Samuel. "Gaat het weer?" Ik knik en ga recht op zitten. Ik kijk verbaasd naar mijn handen, mijn vingertoppen zijn donkerrood gekleurd. Bloed.

"Samuel, wil je misschien een doekje pakken, er zit bloed op mijn handen." Hij kijkt me vragend aan, ik laat hem mijn vingers zien en gelijk loopt hij de kamer weer uit.

"Wow, het zit niet alleen op je handen Camilla, je hele rug is rood van het bloed." Ik kijk hem geschrokken aan en voel aan mijn rug, het is inderdaad nat van het bloed.

"Laat het alsjeblieft niet vandaag zijn." mompel ik zacht in mezelf.

"Ga anders heel even je rug afspoelen onder de douche." Ik knik en volg Samuel naar de badkamer, hij vertelt me waar alles ligt en loopt dan weer weg. Ik kleed me langzaam uit en probeer mijn rug te bekijken n de spiegel, mijn hele rug is inderdaad rood. Gelukkig is het nu alleen nog bloed.

Na een snelle douche, kleed ik me om in mijn slaapkleding en loop ik terug naar Samuels kamer. Hij ligt met zijn mobiel in zijn handen op bed. "Is het een beetje gelukt?" vraagt hij. Ik knik en ga op het matras naast zijn bed liggen.

"Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe dat bloed op mijn rug kwam, ik had het zelf niet eens in de gaten tot ik dat bloed op mijn handen zag zitten." lieg ik. Niet alles, maar ik vertel hem nog maar niet dt ik wél weet hoe dat bloed er kwam.

"Ik zou het ook niet weten, maar zullen we gaan slapen. Ik ben behoorlijk moe." zegt Samuel, ik knik en ga goed liggen. Ik trek de deken tot aan mijn nek omhoog en sluit langzaam mijn ogen.

De volgende ochtend word ik wakker door harde stemmen van beneden.

"Luister Samuel, ik ken haar. Ze is slecht, ze moet zelf maar vertellen wat ze is. Samuel, jij bent precies het tegenovergestelde van haar. Pas op, en als je nog een keer zo'n krampen hebt, zeg het ons."

Het tegenovergestelde van mij? Een engel?

Ik sta op en loop de trap af, ik zie Martin bezorgd kijken mijn zijn handen in zijn haar. "Wat is er aan de hand?" vraag ik. Martin wijst naar zijn zoon, die net zoals ik, met zijn armen om zijn buik op de bank zit. Zijn moeder geeft hem een glas water aan.

"Hij had last van buikkrapmen, zo'n zelfde als die jij had laatst." Ik kijk verward naar Samuel.

"Gaat het weer beter met hem?" Samuel knikt zelf. "Als jullie het niet erg vinden ga ik weer terug naar boven." Ik loop terug naar boven en ga op bed zitten, mijn hoofd begraaf ik in mijn handen.

Niet veel later gaat de deur weer open, Samuel komt de kamer binnen lopen en gaat naast me zitten. "Samuel, ik denk dat ik weet waar onze steken vandaan komen."