Five Nights at Candy's

Psychopatyczne podejście

Gdy się obudziłem, Cindy coś robiła przy stole. Po chwili otworzyła drzwi:

- Aaaaaaa! O mój boże! Old!

Zerwałem się na równe nogi i podbiegłem do Cindy:

- Co się stało?
- Patrz!
- JASNA CHOLERA!

Zobaczyłem Pingwina. Miał wyrwane oczy, dziób i miał ogromną dziurę po lewej stronie głowy

- Pingwin! Pingwin! Słyszysz mnie? - spytałem.

On tylko przytakiwał. Nie mógł mówić. Powiedziałem:

- Pingwin słuchaj mnie. Wezmę cię do siebię i przełorzę twoją pamięć do innego modelu. Dobrze?

Znowu przytaknął. U siebie mam zapasowe modele Pingwina. Wziąłem go i zaniosłem do siebie. Położyłem go na stół i odwróciłem. Uchyliłem klapkę, wyłączyłem, wyjąłem płytkę z pamięcią i przełorzyłem do drugiego modelu Pingwina. Gdy go włączyłem spytałem:

- Pingwin. Słyszysz mnie?
- T...tak. Ej! Ja mam inny głos. Fajnie.

Stary model Pingwina miał wyższy głos. Ten miał niższy:

-Ej. - powiedziałem - Musimy iść poszukać reszty. Okej?
- Dobra. - odpowiedzieli.
- Bierzcie latarki.

Gdy wyszliśmy z warsztatu, poszliśmy do głównego pokoju przyjęć (tam gdzie scena). Idziemy cicho i nagle:

- Ajć. - powiedziała Cindy - Co jest?

Cindy w coś walnęła. Zaświeciła latarką w górę i powiedziała:

- M...mamo.
- Jasny gwint - powiedziałem.
- Mój boże - odezwał się Pingwin.

Na suficie wisiał...RAT!:

- RAT, RAT żyjesz? - spytałem z paniką.
- T...t...aaakk... Zdee ejmij mnie e. - odpowiedział ledwo żywy.

Był zniszczony. Miał urwany kawałek kostiumu na lewej ręce i na obu nogach

- Dzięku uje Old. - powiedział RAT - Jeszcze chwila i bym robił za żyrandol.
- Okej. Po za tym nic ci nie jest?
- Oprócz kostiumu to nic.
- Dobra. Szukamy reszty.