Badboy or the Nerd

Hoofdstuk 1

Ik wacht bij de bushalte. Het regent hard en ik ben helemaal nat. Iedereen gaat me sowieso uitlachen op school. Ik kijk op mijn horloge. Over twintig minuten moet ik er pas zijn. Ik zie mijn bus aankomen. Ik pak mijn kaartje en groet de buschauffeur. Hij lacht naar me en checkt mijn kaartje. Ik loop naar mijn vaste plek waar ik altijd zit met Marcel. Marcel ziet me en zwaait.

"Hey beetje nat geworden?" grapt Marcel. Hij vindt zijn eigen grap geweldig en kan niet stoppen met lachen. Zijn kuiltjes verschijnen in zijn wangen en het ziet er schattig uit. "Ja nogal... Hoe gaat het met mijn favoriete nerd?" Ik geef hem een stootje en neem naast hem plaats."Ha ha, grappig ben je weer," zegt Marcel beledigt. Hij stopt met lachen en er valt een ongemakkelijke stilte. "Is alles goed met je?" vraag ik. Marcel kijkt op en frunnikt aan de rits van zijn jas.

"Ja, alles is goed. Ik maak me alleen zorgen om mijn cijfer voor biologie." Ik lach in mezelf. "Dames en heren ik presenteer u Marcel Styles, de slimste jongen van de school die zich zorgen maakt om zijn biologie cijfer," schreeuw ik lachend door de bus. Marcel kan er niet om lachen. "Kim ik meen het serieus, dit was een hele belangrijke toets." Marcel is een echte nerd, van binnen en van buiten. Hij draagt altijd spencers en zijn bril met jampot glazen. Ik heb hem wel eens mee genomen naar de stad. Dan gaf ik hem een make over. Maar alles wat ik hem liet zien vond hij maar niks. "Het spijt me, Marcie," zeg ik en sla een arm om hem heen.

Na het eerste lesuur hebben we pauze. Ik zit altijd met Marcel, want meer vrienden heb ik eigenlijk niet. Een paar vriendinnen hebben me laten zitten toen ze ontdekte dat ik met Marcel omging. Veel mensen lachen me uit omdat ik met hem om ga. Het doet me niks, Marcel is ook een gewone jongen, alleen wat slimmer.

Ik loop naar een lege tafel en ga zitten. Ik kijk om me heen en zoek Marcel. Hij is nergens te bekennen. Snel duw ik wat brood in me mond en begin door de school te lopen.

"Marcel!" roep ik hard. "Marcel?" Als die pestkop hem weer heeft dan zwaait er wat. Ik begin steeds sneller te lopen, al snel loopt het over in rennen. Als ik Marcel was waar zou ik dan zitten? Oh ja, naast het schoonmaak hok is een lege gang waar niemand komt. De perfecte plek voor een nerd om te leren en huiswerk te maken. Ik ren snel langs wat klaslokalen en kom dan bij de lege gang. Ik kijk stilletjes om het hoekje. Marcel! Er staat nog iemand bij. Justin, ik had het kunnen weten. Justin is een van de pestkoppen van onze school. Hij is al twee keer van school geschorst en moet bijna altijd nablijven.

"Geef me je geld, nerd," hoor ik Justin zeggen. "Ik.. Ik heb geen geld bij me," stottert Marcel. Justin pakt Marcel bij zijn kraag en duwt heb hard tegen de muur. "Laat hem los Justin!" Ik ren op Justin af en spring boven op zijn rug. Hij laat Marcel los. Justin valt op de grond met mij boven op hem. "Verdomme Kim, ga van me af," schreeuwt Justin. Justin probeert wild in het rond te slaan maar ik hou hem goed vast.

"Laat hem met rust begrepen?" sis ik. Ik pak Justin's arm en leg hem op zijn rug. "Argh," kreunt hij. "Laat je hem met rust?" vraag ik nog een keer. "Oke, oke maar laat me los," smeekt Justin. Ik laat zijn arm los en ga van hem af. Justin staat vlug op en kijkt ons gemeen aan. "Als die vriendin van je er niet was geweest, dan was je nu bont en blauw," lacht Justin en hij rent hard weg. Ik negeer het en draai me naar Marcel toe. Marcel krabt achter zijn oor. "Dankjewel," mompelt hij. "Het is oke, dit doen vrienden voor elkaar." Ik geef Marcel een knipoog. Marcel glimlacht zwak. "Ik moet naar de les, zie ik je straks?" vraagt Marcel. Ik knik en druk een kus op zijn wang.

Na de laatste les loop ik naar mijn kluisje en pak mijn spullen. Als ik net wil weglopen zie ik dat Justin naast me staat te leunen tegen een kluisje.

"Hey, je was heel dapper daarnet wijfie," zegt hij en knipoogt. "Laat me met rust, sukkel." Ik duw hem aan de kant en loop door. Hij rent achter me aan en pakt me bij mijn schouders. "Ik hou wel van dappere meisjes," fluistert hij in me oor. Hij draait me om en probeert me te zoenen. "Pardon?" Wat denkt hij wel niet, eerst Marcel aanvallen en nu denken dat ik met hem wil zoenen? Eikel die hij is. Ik duw hem van me weg en ren naar buiten. Ik zie Marcel en ren op hem af. Over Justin heb ik niks gezegd. Samen met Marcel loop ik naar onze bus.

Marcel doet de deur open. Zijn moeder holt naar de deur en omhelst Marcel. "Mam niet doen," zegt Marcel geïrriteerd. Zijn moeder maakt zich los en knijpt in Marcels wang. Dan ziet ze mij ook staan. Ze geeft me drie kussen op mijn wang.

"Oh Kim toch, dat is lang geleden. Alles goed met je?" vraagt ze vrolijk. "Mam het is maar een week geleden," hoor ik Marcel zuchten.

"Ja hoor mevrouw alles is goed," lach ik. Marcel pakt me bij mijn pols en trekt me mee naar boven.

"Mag ik je wat vragen?" zegt Marcel ineens. "Tuurlijk." Ik ga aan zijn bureau zitten en friemel aan een pen. "Wat vindt je van mij?" Ik draai me om naar Marcel en ga naast hem op het bed zitten. "Wel eerlijk zijn he," zegt hij er snel achter aan. "Waar moet ik beginnen? Je bent super lief, je bent leuk, je bent super slim, je bent grap-"

"Vindt je me dapper?" onderbreekt Marcel me. Er valt een stilte. "Ehm.."

"Nee dus," zegt Marcel teleurgesteld. Hij zet zijn hand onder zijn kin en leunt erop. Ik vind het erg zielig als hij zo is. Maar ik moest eerlijk zijn en hij is niet de dapperste. "Kop op, Marcie. Je bent misschien niet de dapperste, maar wel de leukste, liefste en grappiste en zo kan ik nog wel even door gaan." Ik sla een arm om hem heen en druk hem tegen me aan. "Kim, je bent de beste vriendin, die een jongen zoals ik kan hebben," fluistert hij. Ik druk hem nog steviger tegen me aan. "En jij de mijne," zeg ik.