𝓼𝓵𝓮𝓮𝓹

Κεφάλαιο 4

Πήρα μια βαθιά ανάσα κι άρχισα να ντύνομαι. Προτελευταία ημέρα. Αύριο τέτοια ώρα θα ειμαι μέσα στην τρελή χαρά. Νομίζω.

Σκέφτηκα να βάλω ενα σορτσάκι τζιν που μου αρέσει. Το έβαλα και με κοίταξα στον καθρέπτη. Χριστε μου, πως ειμαι ετσι.

Πρώτα απο όλα, αποτρίχωση; Μικρές μαύρες αηδιαστικές τρίχες προεξειχαν από το δέρμα μου κι ας είμαι ξανθιά. Δεν εχω κάνει παρά ελάχιστες φορες αποτρίχωση. Μόνη μου. Άμα το μάθει η μαμά μου, πάει.

Δεύτερον, ποτε πήρα το σορτσάκι; Εάν θυμάμαι καλα πριν ενα χρόνο. Εχω παχύνει τόσο μέσα σε ενα χρόνο; Το σορτσάκι ίσα που κλείνει. Το νιωθω να με κόβει αποκάτω. Σκατα, σκατα.

Θα βάλω το τζιν μου παντελόνι για να τελειώνω. Δεν έχω αμέτρητο χρόνο. Βαζω μια άσπρη μπλούζα και ντύνομαι ακομα γρηγορότερα. Πιάνω τα μαλλιά μου μια αλογοουρά.

Τα μαλλιά μου είναι πραγματικά τραγικά. Μπορεί να έχουν ωραίο χρώμα, όπως όλοι λένε, αλλα αληθεια τωρα είναι τραγικά. Λαδώνουν, τόσο ευκολα. Χρειάζονται κάθε δεύτερη μερα λούσιμο. Δεν είναι να τα αφήνω περισσότερες μέρες. Μην ξεχνάμε, την τρομερή ξηροδερμία μου και ειδικότερα στο κεφάλι μου. Με κάνει να ξύνομαι όλη την ώρα και οι περισσότεροι θεωρούν πως εχω ψείρες ή κατι τέτοιο με αποτέλεσμα να απομακρύνονται. Τα μαλλιά μου γενικά, γίνονται και αυτά αηδιαστικά και χειροτερεύουν το ηδη απαίσιο σύνολο. Σήμερα πρέπει να λουστώ, τωρα που το σκέφτομαι.

Βάζω μπόλικο άρωμα, όπως κάθε μέρα και τελειώνω την ετοιμασία μου βάζοντας παπούτσια, κλασικά άσπρα Stan Smith. Δεν χρειάζομαι ώρες προετοιμασίας εγώ. Αναρωτιέμαι πως όλες οι άλλες κοπελες, κάνουν περισσότερο απο μια ολόκληρη ώρα, δηλαδή περισσότερο απο 60 λεπτά για να ετοιμαστούν. Γνωρίζω πως βάζουν τόνους μέικ απ για να καλύψουν, πιθανόν, σπυράκια, όπως κι εγω άλλωστε, καμία φορά, όταν δεν με βλέπει η μαμά, αλλα εκτός αυτού βάφονται και πηγαίνουν σαν λατέρνες στο χώρο του σχολείου. Αυτό όμως που με εξοργίζει απίστευτα είναι πως τέτοιου είδους κοπελες προωθούνται. Με ξεπερνάει σε όλα τα επίπεδα αυτό.

"Μην ξεχνάς, πως αυτά τα κορίτσια, αγαπιούνται"

Όχι πάλι. Κάθε μερα. Είναι εδώ. Δεν με αφήνουν. Ποτέ ελεύθερη. Με καθοδηγούν. Βρίσκονται σε όλους μας. Είναι οι δαιμονες. Ο καθένας παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Πολλές φορές, δε βγαίνουμε νικητές στις μάχες με τους δαίμονες μας. Μπορεί να χάνουμε σε πολλές μάχες, σημασία όμως έχει να νικήσουμε τον πόλεμο. Ό,τι κι αν κάνουμε, οι δαίμονες θα είναι παντα εκεί. Δεν μπορούμε να τους αποβάλλουμε απο μέσα μας. Πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με αυτούς. Είμαστε μαριονέτες κι εκείνοι κινούν τα νήματα. Είναι σαν τοις μοίρες και το κουτί της Πανδωρας. Μην ξύνεις πληγές. Μην ανοίγεις κουτιά. Μην τους ακούς. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ολα θα πάνε καλα. Μα είναι αδύνατον. Από το κακό στο χειρότερο πάμε. Το μόνο που με χαροποιεί είναι πως έρχεται το καλοκαίρι.