𝓼𝓵𝓮𝓮𝓹

Κεφάλαιο 13

Προσδεθείτε αναμένονται αποκαλύψεις

"Ορέστη;" απαντώ και μένω

Ξάφνου, συνειδητοποιώ πως πρεπει να τρέξω. Χωρις να το σκεφτώ, αρχίζω να τρέχω από την αντίθετη πλευρά του δρόμου, μακριά από εκεινον.

"Θωμαής, γαμώτο, περίμενε" παρακάλεσε "θέλω μόνο να σου μιλησω, σε παρακαλω" πρόσθεσε, μα εγώ δεν έκανα πίσω, απλά τον αγνόησα. Για ακόμη μια φορά.

"Θωμαής, πρόσεχε" φώναξε εκείνος , ενώ εγώ κοίταξα αριστερά και δεξιά και διαπίστωσα πως ένα αυτοκίνητο ερχόταν με φόρα προς το μερος μου, το ίδιο κι ο Ορέστης.

Σε κλάσματα του δευτερολέπτου το αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο της αναχαίτισης της τριβής, ενώ εγώ έπεσα πάνω σε κάποιον.

Αρκετα μπερδεμένη κι ύστερα από αρκετα δεύτερα, καταλαβα πως βρισκόμουν πάνω στον Ορέστη.

Προσπαθώ να βρω έναν ρυθμό για την αναπνοή μου, μα είναι δύσκολο.

"Κοιτα με" απαίτησε

Μπορώ για ακόμη μια φορά να χαθώ στα μάτια του που πεταρίζουν κοιτώντας τα. Είναι τοσο όμορφα , αλλά τόσο κρύα. Τελικά, αυτή είναι η μάσκα του, η κρυψώνα του, η διαφυγή του.

Είναι δειλός, φοβάται, όπως ολοι μας, μόνο που κάποιοι εχουν έξυπνες ασπίδες, είναι εκεινοι που θα επιβιώσουν από τη μάχη, ενώ εμεις, που δε διαθέτουμε ασπίδα και βγαίνουμε άοπλοι στη μάχη, θα χάσουμε, θα εξαντλήσουμε και θα εξαντληθούμε.

Κι ενώ ο στόχος είναι κοινός για την ομαδα, παντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα ξεχωρίζουν για την ευφυΐα τους κι όσο κι αν προσπαθούμε εμεις, πάντα άλλοι θα παίρνουν τον έπαινο και πάντα εμεις θα είμαστε στην απέξω.

Εκείνος, λοιπόν , είχε αυτό το χαρακτηριστικό μπλε, που δε μπορούσα να το παρομοιασω με τίποτα και κανεναν, γιατί δεν ήταν σταθερό, άλλαζε συνέχεια κι απότομα, όπως ακριβώς οι άνθρωποι.

Ήταν εκείνο το ξεθωριασμένο μπλε, που μετατράπηκε έτσι λογω της πολυκαιρίας και της εξάντλησης.

Ήταν εκείνο το εξαντλημένο μπλε, που ήθελε απεγνωσμένα να παρατήσει κάθε προσπάθεια να μείνει ζωντανό μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ήταν εκείνο το πονεμένο μπλε, που δε σου άφηνε περιθώρια να πιστέψεις κάτι αλλο, ήταν κουρασμένο, τιποτα περισσοτερο, τίποτα λιγότερο.