𝓼𝓵𝓮𝓮𝓹

Κεφάλαιο 15

All I wanted

Κενό, για ακόμη μια φορά.

Μονο οι αναπνοές μας ακούγονταν.

Μα, κι αυτό ήταν αρκετό για να δώσει απαντήσεις κι εξηγήσεις.

Περίεργο πράγμα η ησυχία.

"Θωμαής;" ακούστηκε ένα περιπαιχτικό γέλιο

Ξεροκατάπια, μα ένιωθα έναν άσχημο κόμπο στο λαιμό μου που μεγάλωνε και με έπνιγε.

"Ορέστη" παύση "Καλύτερα να τα πούμε κάποια αλλη στιγμή, δεν είσαι καλά κι είναι αργά" είπα μένοντας ικανοποιημένη από την απάντηση μου

"Έλα τώρα" είπε τραβώντας κάθε σύμφωνο

Δε μου έμενε άλλη επιλογή πλέον, έπρεπε να το κάνω.

Με μια βαθιά ανάσα κι ύστερα με γρήγορες κινήσεις, έβγαλα το κινητό από το αυτί μου, πέταξα ένα 'τα λέμε' και τερμάτισα την κλήση.

Ξάπλωσα ξανά, μα τώρα τα πράγματα ήταν χειρότερα. Βρισκόμουν σε υπερένταση εξαιτίας του και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να με ηρεμήσει.

Άφησα τον εαυτό μου να κοιτάζει το δωμάτιο μου, για πόσο ακόμη αυτός ο χώρος θα αποκαλείται κρυψώνα μου; Πόσες μέρες είχαν μείνει μέχρι την αποχώρησή μου από εδω;

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα μέσα στο σπίτι, συνήθιζα να κάνω με το μπαμπά μου όταν ήμουν πολυ μικρή.

Το πάτωμα, πάντοτε κρύο και ξύλινο με λίγα φθαρσίματα, έτριξε στιγμιαία κάνοντας με να γελάσω με πικρία.

Κατευθύνθηκα στο σαλόνι, ενώ στο πέρασμα μου ακουμπούσα κάθε τοίχο, σα να μπορούσα να πάρω λίγο από το κομμάτι τους και να το αφομοιώσω σε εμένα, να το κάνω κτίσμα μου.

Ξέρεις, είναι όλο αυτά που σου φαίνονται φυσιολογικά να τα εχεις αποκτήσει κι όταν στα παίρνουν χωρίς τη θέληση σου, μόνο τότε τα εκτιμάς και συνειδητοποιείς ποσο αχάριστος είσαι μερικές φορές.

Ξεφυσηξα για όγδοη φορά μέσα σε μια νύχτα και τοτε ανακάλυψα πόσο μπερδεμένη είμαι. Πόσο πολύ δε ξέρω τι θέλω. Πόσο μπερδεμένα αισθήματα έχω.

Δε ξέρω πως πρέπει να νιώσω. Δε ξέρω τι είναι σωστό, φοβάμαι μήπως νιώσω λάθος, μα ποιο είναι το σωστό;

Είμαι μια επανάληψη.
Είσαι ένα μη.
Είμαι ένα πρέπει.
Καλησπέρα κοινωνία.