𝓼𝓵𝓮𝓮𝓹

Κεφάλαιο 7

Ένιωσα ένα τράβηγμα στον καρπό μου, που με ανάγκασε να γυρίσω.

Γύρισα απότομα κοιτώντας τον , ευθύς αμέσως στα γαλανά του μάτια. Λένε πως εκεί μπορείς να δεις τη ψυχή του άλλου. Εκεί μπορείς να ανακαλύψεις αληθειες, ακόμα και ψέματα. Κι όμως, αν και πιστεύω αυτήν την αντίληψη, τα μάτια του είναι τόσο κρυστάλλινα και παγερά για να τα ανακαλύψω. Ειναι σαν , αυτη η κρυστάλλινη όψη τους, να είναι κάποια ασπίδα και προστατευτικό για να μην αποκαλύψει τα συναισθήματα του, τις φουρτούνες και τις θαλασσοταραχές. Με ανατρίχιαζουν τα μάτια του, κάθε φορά που τυχαίνει να τα κοιτώ.

Άφησα έναν αναστεναγμό, μου πίεζε τον καρπό ακόμη κι αφότου γύρισα.

"Πονάω" είπα κλαψουρίζοντας

Εκείνος, σαν να ξύπνησε από κάποιο λήθαργο, κούνησε το κεφάλι του αριστερά και δεξιά και συνήλθε.

"Συγγνώμη, δεν ήθελα να σε πονέσω" είπε και με άφησε τόσο στιγμιαία, όπως και με έπιασε. Καθώς άφηνε τον καρπό μου, ένιωθα πως κάτι θα μου λείψει. Λαθος, μου λείπει ήδη.

Ακόμα έχω απανωτές ανατριχίλες, λες και με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

Απαιτώ, από τον εαυτό μου και το υποσυνείδητο μου, να με σταματήσει από αυτήν την τρέλα. Δεν πρόκειται να αφήσω τον εαυτό μου να τον ερωτευτώ. Πρέπει να σταματήσει αυτή η επιρροή που ασκεί πάνω μου. Άμεσα. Άλλωστε, είμαστε φίλοι ή για την ακρίβεια γνωστοί.

Από αμηχανία, άρχισα να παίζω με το στρίφωμα της μπλούζας μου. Όταν είμαι αμήχανη, συνήθως μπλέκω τα δάχτυλα μου, τραβώ το ένα με το άλλο, μέχρι να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος 'κρακ', τον οποίο σιχαίνομαι και ο οποίος, μου προκαλεί φόβο. Πολλες φορές, για να μη δείξω την αμηχανία μου, συνήθως πιέζω τα δάχτυλα των ποδιών μου, που ευτυχώς, δεν φαίνονται μέσα από τα παπούτσια, εκτός κι αν φοράω σανδάλια, που πλέον δεν το συνηθίζω.