𝓼𝓵𝓮𝓮𝓹

Κεφάλαιο 16

Ο Ορέστης στεκόταν για ακόμη μια φορά μπροστά μου. Ξανά στο δρόμο μου.

"Που- που πας;" Ρώτησε σχεδον απελπισμένος

Έκλεισα τα μάτια μου κι άφησα τα υγρά δάκρυα να κάψουν τα μάγουλά μου και να φτάσουν στα όρια της μπλούζας μου.

"Σε παρακαλώ Ορέστη. Μη το κάνεις πιο δύσκολο από ότι είναι" είπα

"Απάντα μου" είπε αγριεύοντας

Ξεροκατάπια.

"Μετακομίζω" κατάφερα να πω

"Τι;" Ηταν η αυθόρμητη ερώτηση του "που πας; Γιατί φεύγεις;" άρχισε να ρωτά

"Μεγάλη ιστορία δε μπορω να σου εξηγήσω. Ο Μάνος δε σου είπε τίποτα;" Ρώτησα ελπίζοντας πως θα του είχε πει κάτι κι απλά ο Ορεστης ήρθε να το διαπιστώσει μόνος του

"Μη μου μιλάς για αυτόν τον παπάρα. Γιατι βάζεις αυτόν να μου λέει τις αποφάσεις σου. Εσύ δε μπορούσες να μου το πεις; Τόσο δυσκολο σου ήταν;" Ρώτησε φωνάζοντας

"Ο- Ορέστη, εγώ απλά" είπα μα με διέκοψε

"Δεν έχει εσύ απλα. Δεν ήθελες να μου μιλήσεις Θωμαΐς. Αυτό είναι, όσο κι αν με πονάει" είπε κι η φωνή του έσπασε ξανά

"Γιατί σε πονάει Ορέστη;" Ρωτησα όσο πιο ήρεμα γινόταν

Γέλασε με πικρία.

"Ώστε αυτό σε νοιάζει μονο έτσι; Θες να μάθεις γιατί; Θες να το ακούσεις;" Έκανε μια παύση

Συνέχισα να τον κοιτάω στα μάτια που είχαν οργιστεί.

"Γιατι με νοιάζεις Θωμαΐς. Όσο κι αν δε θέλω με νοιάζεις. Θέλω να εισαι χαρούμενη, θέλω να σε κάνω χαρούμενη. Θέλω να είσαι δική μου-με ό,τι συνεπάγεται αυτό, μα κάθε φορά που σε πλησιάζω, τόσο απομακρύνεσαι εσύ." Ολοκλήρωσε κι εγώ χαμήλωσα το κεφαλι ντροπιασμένη

"Δεν το ήξερα" ήταν το μονο που απάντησα

"Το είχες καταλάβει ομως. Και τώρα θα πας σε άλλο σχολείο και με τρελαίνει αυτό" είπε

"Μα-" με διέκοψε ξανά

"Σε χάνω Θωμαής κι εσύ ευθύνεσαι για αυτό κυρίως κι οι σκατοπαρεες μου. Θα τα ξαναπούμε. Ίσως" είπε και γύρισε την πλάτη του φεύγοντας κι αφήνοντας με μόνη με τα δάκρυα να κυλάνε, τα χείλια μου να κολλάνε μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη
****
Το νέο σπίτι μας ήταν διαμέρισμα, δηλαδή το μισό από τη μεζονέτα που είχαμε πριν. Χωρίς τα έπιπλα μας φαίνεται τεράστιο, μα φαντάζομαι πως ο χώρος θα πήξει με τα τόσο πράγματα που κουβαλάμε.