"အား...အင်း အင့်.."
"Yeol... Yeol..."
ခလေးကို ကြည့်ရတာ ကိုယ်ပင်ပန်းလိုက်တာကြာ...
အိမ်မက်ဆိုးတွေ အချိန်တိုင်း နှောင့်ယှက်နေတာမို့ Chanyeol ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နိုးထရတဲ့ နေ့ရက်ဆိုတာမရှိခဲ့....
အိပ်ဆေးတိုက်ထားတဲ့ ညတွေဆိုရင်တော့ နှစ်နှစ်ခြိူက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတတ်ပေမယ့် ....
အိပ်ဆေးဆိုတာ အမြဲတိုက်လို့ ကောင်းတာမဟုတ်တော့.... သူအမြဲအကြပ်ရိုက်ရသည်....
သူလဲ ကိုယ့်အခန်းမွာ ကိုယ် အေးဆေးအိပ်ရတဲ့ နေ့ဆိုတာမျိုးမရှိခဲ့..... dream bed အကျယ်တစ်ခုကို Chanyeol အခန်းထဲထည့်ထားပီး စောင့်အိပ်ရသည်က များသည်....
အနားလဲအကပ်ခံတာ မဟုတ်တော့
ဖြစ်သလိုအိပ်ရသည်....
အဲ့လိုမွ မအိပ်ရရင် သူကိုယ်တိုင်လဲ
အိပ်မပျော်နိုင်ခဲ့ပေ....
သို့သော် Chanyeol အိပ်ပျော်သြားမွသာ
အခန်းထဲ ဝင်အိပ်ရတာဖြစ်သည်....
အထူးသဖြင့် ညလယ်လောက်ပေါ့....
ထုံးစမ်အတိုင်း နားထင်ထောင့်မွ မျက်ရည်တွေ က်လာလေပီ ထိုမျက်ရည်တွေကို ကြည့်မိတိုင်း
ယူကြုံးမရခံစားချက်တွေက သူ့ရင်ကို
နာကျင်အောင့်မျက်စေခဲ့သည်.......
သူ့နှလုံးသားကို အဲ့ဒီမျက်ရည်တွေက အ
ချိန်တိုင်းနှိပ်စက်နေခဲ့တာ....
ဒါကို Chanyeol က မသိ...
ဘယ်တော့မှနားလည်လာမယ်လို့လဲ မထင်...
မေ့ဖျောတ် လို့ မရတဲ့ အရာတွေမို့ မစွဲလမ်းပါနဲ့လို့
သူ မပြောရက်ပေ....
ဖြစ်နိုင်ရင် Brain wash တောင် လုပ်ပေးချင်မိတာ....
"ခလေး ခလေး ထစမ်း...."
မနှိုးလို့ မရတော့ဘူးလေ....
ငိုနေရာကနေ ရှိုက်လာပီ... အောက်နှုတ်ခမ်းကိုလဲ ဖိကိုက်ထားနေပီဆိုတော့.....
Chanyeol က မနိုးတာမို့ ပခုံးနှဖက်ကနေ အသာမရင်း လှုပ်ယမ်းနှိုးရသည်...
"အင်း..."
မျက်လုံးလေးတွေ ပွင့်လာပီး သူ့ကို စိုက်ကြည့်လေသည်.....
ရင်မဆိုင်ချင်ဘူး ခနလေးနေရင်
ပြောင်းလဲသွားမယ့် အရိပ်အယောင်တွေ....
