"ခလေး ဘာတွေလဲ..."
သူ့ကိုလာ မကြိုခိုင်းပဲ Seo Yun ကို
လာကြိုခိုင်းတာ သူပြန်လာသည်အထိ Chanyeol ကရောက်မလာခဲ့....
ဖုန်းဆက်ဖို့ စဉ်းစားနေတုန်းမွာ ရောက်လာတာဖြစ်သည်....
Chanyeolရော Seo Yun ရော လက်ထဲမွာ
အိတ်တွေတပွေ့တပိုက်နဲ့...
"ရပီ ခုတင်ပေါ်တင်ပေးပီး hyung သြားတော့.."
"ဘာတွေလဲ ခလေးရဲ့ ဒီလောက်အများကြီး..."
"အကျႌတွေလေ ခင်ဗျားဖို့..."
"တကယ်လား..."
"အင်း..."
ဝမ်းသာအားရဖွင့်ကြည့်မိတော့...
အကုန်လုံးဟာ လူကြီးတွေ ဝတ်တတ်သော
အရောင်အဆင်းတွေ ကြီးပဲ....
Chanyeol ကာ ခါးထောက်ကာ
ပြုံးပီးကြည့်နေရင်းမွ....
"ဒီလိုမျိုးတွေမှ ကိုကို နဲ့လိုက်မွာ..."
Park Chanyeol တို့ ညစ်ပီ....
ကိုကို တဲ့ မျက်နှာလေးကလဲ ပြုံးချိုနေတာ ကိုက်ပစ်ချင်စရာ....
"ကိုကိုနော် ခင်ဗ်ား အရမ်းပဲမ်ားနေတာ က်နော် သိတယ်.."
ခုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သူ့လည်ပင်းကနေ သိုင်းဖက်ကာ မျက်နှာချင်းထိတော့ မတတ်တိုးကပ်ရင်း
ခပ်ချွဲချွဲဆိုလေသည်...
"ဟာ မဟုတ်ပါဘူး.... အရင်လိုပါပဲ...."
"မသိဘူး ခင်ဗ်ားကို စိတ်မခ်ဘူး ဒါကြောင့်
က်နော် ဆင်ပေးတာပဲဝတ်ရမယ်..."
"ဟာ ခလေး ဒါြက်ိးတွေ ကိုယ်မကြိုက်ဘူးကြာ..."
စိတ်ပျက်လက်ပျက် ရှုံ့မဲ့ရင်း
သူပြောတာကို Chanyeolက
ကျေနပ်နေသည့်ပုံပင်......
"ကိုကို..."
"အင်း..."
Chanyeol ဆေးမှားစားထားမိလေသလား...
သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာကာ...
ခပ်ချွဲချွဲခေါ်သော ခလေးငယ်ဟာ
သူ့နှလုံးသား တစ်ခုလုံးကို ပြုစားနေလေရဲ့...
နီုရဲရဲ နှုတ်ခမ်းလေးက သူ့လည်တိုင်မွာ
မထိတထိ..
"မနက်ဖြန်ကျရင် က်နော့် သူငယ်ချင်းတယောက်မင်္ဂလာဆောင် ရှိတယ်.. အဲ့ဒါ အတူတူလိုက်ခဲ့ပေးနော်...."
