Feb 2015
"ခလေး..."
နားနားကပ်ခေါ်တာမို့ လန့်ပီး ချည်လက်စ ဖိနပ်ကြိုးကို လွှတ်ခ်မိပီး မော့ကြည့်မိတော့
နီးကပ်နေသော မျက်နှတခုကြောင့် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေတာကို လန်ကျသွားတာမို့ ကတ္တရာလမ်းနဲ့
တင်ပါးမိတ်ဆက်သွားရသည်....
"ဆောရီး လန့်သွားတာလား..."
အစွမ်းကုန်ပြုံးပြနေပီး သူ့လက်တွေက Chanyeol ရဲ့ ဖိနပ်ပေါ်မှာ.....
ဖိနပ်ကြိုးကို သေချာ ချည်ပေးနေသူကို
ကြောင်တောင်တောင် ကြည့်နေမိပီိးမှ
"ဘာလုပ်တာလဲ ဖယ်ပါ..."
သတိရတော့ ထိုလက်ကိုပုတ်ထုတ်လိုက်မိသည်...
ရိုင်းသြားလဲ မတတ်နိုင်...
တခါမွမွ မတွေ့ဖူးတာကို......
မျက်နှာပျက်သြားသော သူကြောင့် အားနာသွားတာမို့ ဆူပုတ်ထားမိသော မျက်နှာကို နဲနဲလျှော့ပီး လွယ်အိတ်ပြင်လွယ် လိုက်မိသည်....
"မင်းက Park Chanyeolနော်.."
အမ် သူ ဘယ်လိုသိတာလဲ...
မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ရှည်ပါသည်ဆိုသော
က်နော့်အရပ်ထပ် သူက နဲနဲပိုရှည်နေတာ....
နီရဲနေသည့်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေနဲ့ မျက်ခုံးထူနက်နက်တွေက မျက်နှာပေါ်မှာ အထင်ရှားဆုံးပဲ....
သေချာပြန်ကြည့်မိပေမယ့် သေချာတာ ထိုလူကို မသိပါ....
"ကိုယ်က Mr Wu ရဲ့ သားပါ Wu Yi Fan.."
အယ် ဖေဖေပြောသား Company ပိုင်ရှင် သားအဖ အိမ်မွာ လာနေမယ်လို့....
ဖေဖေက
Wu Family က ပိုင်ဆိုင်သော စက်ရုံတစ်ခုရဲ့ မန်နေဂျာ မို့ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ လာမယ်ဆိုတော့ အိမ်မွာပဲ တည်းခိုင်းလိုက်ခြင်းပါ.....
"ဟုတ် ဆောရီးနော် မသိလို့..."
"အာ ရပါတယ် ကေျာင်းသြားမွာလား ကိုယ်လိုက်ပိ့ုမယ်လေ ဝေးတယ်ဆို..."
"ရပါတယ် လမ်းလျှောက်ပီးပဲ သွားလိုက်မယ်..."
"ကဲပါ မင်းန့ဲရင်းနှီးမှု လိုချင်လို့ပါကွာ..."
အာ.. ဒီလူ .....
လက်ကိုလာဆြဲပီး ကားထဲ နေရာချပေးနေသည်....
ဒုက္ခပဲ နယ်မြိူ့လေးဆိုတော့ ထူးဆန်းတာ
တစ်ခုခုဆိုတာနဲ့ တမြို့လုံးသိကုန်တာ...
