"Chanyeol..."
"ဗ်ာ.."
"ရော့ ဒါ ဒီလိပ်စာအတိုင်း သွားပို့..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
သွားပို့ရမယ့် လိပ်စာကို ဖတ်မိတဲ့အချိန်မွာ
ရင်ခုန်နှုန်းက မြန်လာခဲ့သည်.....
"ဟို စီနီယာ...."
"တျခားသူကို သွားပို့ခိုင်းလို့မရဘူးလားဟင်..."
"ဘာဖြစ်လို့လဲ Chanyeol.. ဒီမွာ မင်းပဲရှိတာလေ..မင်း မသွားရင် ငါသြားရမွာလား...."
"ဗ်ာ... ဟုတ် သွားလိုက်ပါ့မယ်..."
အတိတ်တွေကို မေ့ပစ်ဖို့ဆိုတာ လူကို မရပ်မနားအလုပ်ပေးနေဖို့လိုတယ် မဟုတ်လား...
ပစ္စည်း Deliveryပို့တဲ့ Company မွာ အချိန်ပိုင်းလုပ်နေတာပါ.....
အတော်ပင်ပန်းပေမယ့် နှလုံးသား ဒါဏ်ရာကို
ကုစားဖို့ အထောက်အကူ ဖြစ်မွာပါလေ....
ခြံတခါးရှေ့မှာရပ်ရင်း bell နှိပ်ဖို့ကို တွန့်ဆုတ်နေမိချိန်မွာ...
"တီ..."
ရှေ့ကို ကုံးကြည့်နေတုန်းမို့ လန့်သွားကာ
လူက ခြံတံခါးမှာ ကျောကပ်သွားခဲ့သည်...
ခဲပုတ်ရောင် ကားထဲက သူ့ရဲ့ မျက်နှာမှာ အံ့သြမှုတွေ ပြည့်လို့ ရင်ခုန်မှုနဲ့ပြည့်နေသော နှုတ်ခမ်းတွေက လှုပ်လီလှုပ်လဲ့....
"ခလေး..."
ထိုလှုပ်ရှားလာတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အဓိပ္ပါယ်ဖော်နိုင်တော့ ရင်ထဲ ငြိမ့်ခနဲ ခုန်သွားခဲ့သည်....
သူလာနေပီ.....
ခုချိန်ထိ Chanyeolမလှုပ်ရှားမိသေး....
Yi Fan က အနားထိတိုးကပ်လာပီးမွ Chanyeol လက်ထဲမွာ ကိုင်ထားသော အထုပ်ကိုမြင်ကာ မျက်ခုံးတို့ပင့်တတ်သွားခဲ့သည်...
"ဒါ လာပို့တာ လက်မှတ်ထိုးပေးပါ..."
ကျွတ် အသံကတိုးလိုက်တာ....
သု့ရင်ဘတ်ထဲ အတင်းထိုးထည့်ကာ မျက်နှာလွှဲသွားလေသည်....
လွမ်းလိုက်ရတာ...
ဘယ်လောက်လွမ်းခဲ့ရသလဲ...
တွေ့ဆုံဖို့ သူ မကြိုးစားခဲ့ပေမယ့်...
သေလောက်အောင် သူ သတိရနေခဲ့တာပါ.....
