Experiment F III: Tegengif (voltooid)

Hoofdstuk 15: Geheime liefde

Al ruim 4K reads op dit verhaal!! Ik beloon jullie met een hoofdstuk! ;)
XXSP
~~~
In een ouderwetse, stoffige ruimte, stonden twee bankstellen en twee leunstoelen. Voor de ramen hingen gordijnen, ze waren gesloten. Alleen door een raam waarvan het gordijn half los was geraakt, scheen licht. Het stof dwarrelde op in de lichtstraal toen de bezoekers naar binnen stapten.
Gek genoeg was het er aangenaam koel, merkte Raël op.
'Neem plaats,' zei Zarbeck met zijn diepe bromstem. 'Kan ik voor iemand thee zetten?'
Maar niemand had trek in thee. 'Gewoon water mag van mij ook,' zei Cal vriendelijk. Zarbeck keek hem even kort aan vanonder zijn borstelige wenkbrauwen, knikte toen en ging weer weg.
'Laat hij ons achter? In zijn huis?' vroeg Tiana ongelovig. Ze keek om zich heen. De kamer was niet heel uitgebreid ingericht, maar op de schoorsteen stonden een paar mooie en waarschijnlijk dure beeldjes. Ze veegde met één vinger wat stof van het hoofdje van een steigerend paard met vleugels. Onder de dikke grijze laag kwam een glinsterend goud tevoorschijn.
Cal greep haar schouder vast en trok haar zachtjes weg. 'Raak nou niets aan, we mogen geen misbruik maken van zijn vertrouwen, we moeten hem overhalen ons te helpen, zonder dat we hem er iets in ruil voor terug kunnen geven, snap je?'
Tiana zuchtte, 'je hebt gelijk. Zoals altijd.'
Maurice keek ook de kamer rond. 'Toch gek, ik had het hier binnen heel chique en luxe verwacht. Maar het ziet eruit dat hier niet vaak iemand komt.'
'Er is ook heel lang niemand geweest, hij zat pas geleden nog in de gevangenis,' hielp Hester hem herinneren.
'Maar dit is de zitkamer, die mag best een beetje schoon zijn!' bracht Maurice er tegenin.
Niemand schrok toen Zarbeck binnenkwam, zijn klossende voetstappen hoorde je al van ver aankomen. Het gezelschap had zojuist plaats genomen en Zarbeck zette zijn thee en een karaf met water en een paar glazen, op de salontafel. Daarna kwam er nog, tot ieders verbazing een schaaltje chocolaatjes bij. Oude chocolaatjes, want ze waren al wit uitgeslagen.
Iedereen sloeg het verwonderd gaande hoe Zarbeck er een in zijn mond stak en een slok thee erachteraan nam.
Hij zag iedereen kijken. 'Neem gerust,' mompelde hij, en hij schoof het bordje naar voren. Het maakte een snerpend geluid op het glas van de salontafel.
Verder was het ijzig stil.
Raëls nekharen gingen overeind staan toen hij plots Hesters schampere lach hoorde. Het klonk nog onverdraaglijker dan het schaaltje op het glas.
'Nooit van mijn leven dat ik jouw chocola eet, oude man. Jij bent een van mijn grootste vijanden, het is nog een wonder dat ik je niet inmiddels al heb vermoord. Je moest je schamen voor wat je ons allemaal hebt aangedaan!'
Iedereen kromp in elkaar, zelf Zarbeck, Raël zag het bloed naar zijn wangen kruipen.
Hester hield niet op, hoewel Cal haar zonder iets te zeggen, smeekte haar mond te houden.
'Jij hebt die Beck Bull van je geholpen ons allemaal, voor de tweede keer, het leven zuur te maken! Je hebt echt zoveel verpest! Vriendschappen, levens, alles! Ik weet heus wel dat Trans de grootste boosdoener is, dat hij jou in zijn macht nam zodra hij de kans kreeg, dat hij degene was met de Verbinding met Raël, waardoor er zoveel vreselijke dingen gebeurd zijn-' Hester blikte snel naar Raël, die was geschrokken, hij boog zijn hoofd, terugdenkend aan alles wat hij veroorzaakt had. Renske, bijvoorbeeld. Dat was iets dat hem nog elke nacht wakker hield. '-maar jij liet het toe. Jij had een verschil kunnen maken! Jij had Trans van binnenuit kunnen stoppen, maar je keek alleen maar toe. Hongerig naar die kwaadaardigheid, verdoofd door de macht die je eindelijk mocht genieten. Jij had Trans nodig om jou bij de hand te nemen en je te laten zien hoe je een echte verwoester kon worden. En voel je maar niet speciaal, Trans gebruikte je alleen, hij gebruikte je om  zijn meesterwerk in gang te zetten. Weet je eigenlijk wel wat hij allemaal gedaan heeft? Een meisje vermoord? Het leven van mijn broer verziekt? Kayla vergiftigd? Kayla is bezig een groot gevaar te worden, misschien wel voor de hele mensheid, als wij haar niet tegen kunnen houden. Ik wed dat je erbij was toen Trans haar muteerde, dat je hebt gezien hoe hij in haar een monster stopte, hoe hij zijn grootste wapen maakte. Je stond er vast naast, en je deed niets, je voelde er vast niet eens iets bij toen het gebeurde. Maar jij had dit kunnen stoppen. Jij bent misschien wel nog laffer dan Trans is, omdat je te bang was in te grijpen. Ik walg van je, echt. Zielige lafaard. '
Hester was eindelijk uitgeraasd. En haar woorden sneden, dat voelde iedereen. Niemand durfde iemand aan te kijken, bleke gezichten hadden zitten luisteren naar Hesters preek.
Na een lange, doodse stilte waarin niemand iets zei en Hester op adem kwam, durfde Raël vanuit zijn ooghoeken naar Zarbeck te kijken. Stiekem had hij zoveel respect voor Hester gekregen in die korte tijd dat ze aan het woord was geweest. Hij had haar het liefst meteen toegejuicht, maar daar was het niet het goede moment voor.
Zarbeck had zijn hoofd gebogen, het kopje thee had hij meteen al weggezet, omdat zijn handen zo begonnen te trillen. Angst sloeg iedereen om het hart, hij zag er niet bepaalt relaxed uit, de grote, brede man. Zelfs Hester begon haar zekerheid te verliezen toen Zarbecks gevaarlijk diep inademde.
Maar daarna werd het gezelschap toch verrast, met een iets andere reactie dan ze verwacht hadden.
Zarbecks schouders begonnen te schokken en ze hoorden hem allemaal snikken.
Voor een paar minuten staarde iedereen verbouwereerd naar de grote, volwassen, huilende man.
'Huilt ie nu?' fluisterde Hester totaal geschokt. 'Heb ik dat gedaan?'
Tiana trok een zakdoek uit haar tas en reikte die aan Zarbeck aan. Haar gezicht stond vol medelijden.
Zarbeck pakte de zakdoek aan. 'Dank u,' snifte hij. Toen snoot hij zijn neus en maakte zijn ogen onder zijn bril droog. Hij kwam weer rechtop zitten en nam met trillende vingers het kopje thee van tafel om een slokje te nemen.
Iedereen keek met een mengeling van verbazing, meeleven en ongemakkelijkheid toe.
Met roodomrande ogen keek Zarbeck toen naar Hester. Die keek nog altijd geschrokken terug.
'Sorry,' stamelde ze.
Zarbeck leek al een beetje hersteld te zijn. 'Je hoeft geen sorry te zeggen. Je hebt gelijk. Alles wat je zei was waar. Behalve dan dat ik volgens jou niets voelde toen je vriendin vergiftigd werd. Dat is niet waar. Ik voelde heel veel op dat moment. Maar ik was inderdaad te bang om iets te doen. Te laf, te zwak. Ik had ook nooit kunnen denken dat Trans' plan zou slagen, hij had met zo weinig tijd en zo weinig materiaal zo'n krachtig vergif gemaakt... Ik had het moeten voorkomen. Het spijt me zo erg...'  Even dacht Raël dat hij weer in tranen zou uitbarsten, maar dat deed hij niet.
'Je moet ons helpen,' zei Hester vastbesloten.
Plots schrok Zarbeck terug, hij keek schichtig naar Maurice. 'Dat kan ik niet,' zei hij, het klonk heel hees voor iemand met zo'n zware stem.
Maurice fronste zijn voorhoofd. 'Heeft u geen tegengif dan?'
'Er is heel veel apparatuur voor nodig, en veel andere illegale spullen...' ontweek Zarbeck, hij kwam half overeind uit zijn stoel, zijn handen voor zich, alsof hij zich wilde verweren tegen iets.
Hart volgde zijn voorbeeld, hij had een dreigende blik in zijn ogen. 'Illegale spullen? Heeft u die in uw bezit?'
'Eh ja, eh nee...'
'U gaat ons helpen.'
'Maar de apparatuur...'
'Volgens mij heeft u alles ergens in uw kelder verstopt, illegaler kan het niet,' Maurice zette streng zijn handen in zijn zij.
Zarbeck sloeg zijn handen in elkaar. 'Alstublieft,' smeekte hij, 'ik kan niet terug naar de gevangenis, dat kan niet, dat mag niet! Dan kan ik niet voor ze zorgen, ze kunnen me niet zo lang missen!'
Raël fronste zijn voorhoofd. 'Ze?'
Zarbeck keek hem aan, nog altijd die fonkel in zijn ogen. Hij zag hem nog steeds als de jongen die hij had zien wegkwijnen, die de Verbinding had overleefd.
'Becky, Rebecca, Bencka...' en nog een paar namen noemde hij op. Raël dacht meteen aan gegijzelde meisjes.
Maurice vloog op. 'Je brengt ons nú naar die kelder van je, en laat maar eens zien wie of wat je daar allemaal verstopt.'
Zarbeck zette grote ogen op.
'Onmiddellijk meneer Zarbeck!'
'Al goed, al goed,' zei Zarbeck vlug, 'volg mij maar.'
Toen Raël opstond om de rest te volgen wierp hij even een blik op Hester, die hem met een nieuwsgierige blik aankeek. Hij zag dat ze hem weer als haar vriend zag en niet als vijand. Hij kneep haar even zacht in de schouder. 'Mooie preek hoor, goed gedaan.'
Hester giechelde. 'Ik had niet verwacht dat hij zou huilen,' fluisterde ze.
Raël grinnikte ook zachtjes. Toen kwam plots het beeld van een lijkbleke Kayla naar bovendrijven. Doodstil in haar bed, maar toch aanwezig. Alsof ze hem eraan wilde herinneren dat het niet de tijd was om te lachen om grapjes.
Hij ging schuldbewust vlug achter de anderen aan. Kayla kwelde hem, zelfs als ze niet bij hem was.
Zarbeck stond in de gang waar hij een sleutel in een minuscuul sleutelgat stak, een bijna onzichtbare deur ging open.
Daarachter bevond zich een trap, het was er compleet donker.
Hart gebaarde naar binnen toen Zarbeck leek te aarzelen. 'Na u, heer Zarbeck.' Het klonk honend, Raël haatte die toon. Zarbeck was een zwak iemand, waarom moesten mensen altijd vitten op zwakkelingen? Hij was zo slecht nog niet, Trans had hem bespeeld, de goeien moeten altijd lijden onder de slechten.
Voorzichtig daalde uiteindelijk iedereen een voor een de trap af. Er was geen licht, ze volgden Zarbeck op de tast.
Juist toen Tiana wilde vragen hoe lang het nog ging duren, botste ze tegen Raël op.
'Oh we zijn er,' zei ze inplaats van: 'Hoe lang nog?'
Raël was gestopt omdat Hester was gestopt, omdat Maurice was gestopt, omdat Zarbeck was gestopt. Voor nog een deur, dit keer van staal en heel goed beveiligd. Zarbeck liet zijn oog scannen, zijn vingerafdruk controleren, en daarna tikte hij een acht-cijferige code in. Driedubbel beveiligd. Hier zat iets geheims achter verscholen.
'Ik weet niet of ik het helemaal eens ben met deze deur alleen al,' zei Maurice smalend, gewoon om Zarbeck nog een beetje op stang te jagen.
Maar Hart werd genegeerd.
Zarbeck opende de deur. 'Liefjes,' riep hij meteen, 'ik ben er weer!'
Raël deed zijn best om te zien wat er achter de deur te zien was. Er was in ieder geval licht.
Zarbeck ging de ruimte in en pas toen Hart volgde kon Raël zich ook naar binnen werken, Hester liet hem eerst gaan.
De oude man verraste iedereen voor de tweede keer met een kinderlijke reactie. Zodra hij tussen zijn tanden floot kwamen er wel een stuk of zes katten op hem afgerend. Harige, wollige, kleurrijke katten. Ze sprongen tegen hem op en gaven hem kopjes, ze spinden zo hard dat zelfs Cal, die nog op de trap stond, zei: 'Wat hoor ik nou?'
Zarbeck tilde de dikste van hen allemaal op. 'Dit is Becky,' zei hij. Ze was Prachtig zwart met blauwe ogen en een dikke staart. Ze gaf Zarbeck een kopje in zijn gezicht, Zarbeck giechelde en aaide haar.
'Je snapt toch wel dat ik mijn katten niet meer in de steek kan laten?'
Hester slaakte een kreet toen een van de wollige wezens op haar af kwam. 'Ieks! Dit is toch niet toevallig een gemuteerd kind of zoiets?' vroeg ze angstig.
Zarbeck moest zo hard lachen dat iedereen op een gegeven moment meedeed. Het gaf een vreemd, opgelucht gevoel aan Raëls hart.
Maar toen viel zijn oog op iets dat zich verderop in de kelder bevond. Apparatuur die hem ineens heel bekend voor kwam.
~~~
LIEFJES! Ik heb dit meteen geplaatst zonder het nog eens te checken, dus fouten mogen jullie melden! <3
XXX