Hell came to earth. {[DUTCH/NEDERLANDS]}

Episode 1, Hoofdstuk 1, Pagina 5

                              Lana POV
Dat klopt. Die horde, daar komen we makkelijk door heen. En we hoeven ze niet eens dood te schieten. Ik keek naar de zonsondergang, totdat ik opeens voetstappen hoorde. "Wie is daar?!" Ik draaide me in een ruk om. "Fabian..." Ik zuchtte opgelucht, de sukkel hield zijn handen omhoog. "Doe me niks aan." Ik grinnikte. Ik klopte naast me als gebaar dat hij mocht gaan zitten. Hij kwam naast me zitten, en samen keken we verder. "Ze schoppen toch een hoop stof omhoog..." Ik keerde me tot hem. Ik knikte nadenkend. Dat is, een hele rustige knik. "Ik had trouwens een plan." Hij draaide zich om. "Oh?" Ik knikte. "Hier, ik heb dit weleens vaker gedaan, dus ik weet dat het werkt." Hij keek me raar aan. "We gaan door die horde heen lopen als ze hier aanvallen." Hij keek me met open ogen aan, pakte mijn hoofd beet en keek recht in mijn ogen. "Lana, ben je fucking gek geworden?! Je loopt niet zomaar door een horde heen. Een fucking horde Lana, dringt het daar binnen?" Hij 'klopte' op mijn hoofd. "Ik weet dondersgoed wat ik zei. Maar luister naar me. Als je jezelf bedekt met hun bloed, zien ze je als heen van hun. Dan vallen ze je niet aan." Hij gaf me een klap op mijn achterhoofd. "Hoeveel. Drugs. Heb. Jij. Genomen." Hij pauzeerde bij elk woord. Ik wreef over mijn achterhoofd. "Geen. En auw?" Ik liet een lichte grijns zien. Hij vond deze situatie blijkbaar niet zo heel erg grappig. Begrijpelijk. Het is ook een raar idee, maar het werkt wel. Hij keek me nogsteeds gespannen aan. "Weet je, heel, en dan ook heel erg zeker dat het werkt? Ik wil mijn mensen niet in gevaar brengen. Ik knikte. "Ik zou nooit mijn eigen mensen in gevaar brengen. Ik offer mijn leven nog voor hun." Hij gaf me een aai over mijn hoofd. De zonsondergang was bijna voorbij. Ik begon toch echt moe te worden. Maar ik wou niet weg. Ik viel langzaam in slaap. Ik zocht iets om mijn hoofd op te leunen, en het werd Fabian zijn schouder. Ik voelde nog iets zachtjes op mijn hoofd landen voordat ik een"Slaaplekker..." Hoorde.

~Volgende ochtend~

Ik werd wakker in een bed, niet mijn bed. Toen ik wou opstaan voelde ik dat iets me tegen hield. Ik keek achter me, en zag Fabian liggen. Boy, oh boy oh boy. Hoe is dit gebeurd. Ik schudde hem wakker. "F. A. B . I . A . N" ik stopte bij elke letter eventjes. "Word wakker!" Hij werd langzaam wakker. Toen hij zijn ogen open deed, en mij zag glimlachte hij. "Goeiemorgen prinses." "Prinses? Really? Volgens mij zie ik er niet uit als een prinses. Maar jij ook goeiemorgen." Ik gaf hem een zachte glimlach. "En nu mag je me haarfijn gaan uitleggen hoe dit is gebeurd!" Hij legde me alles uit. Blijkbaar had hij me naar zijn kamer gedragen en me daar laten slapen. Ik knikte. "Dankjewel." Ik werd rood. Nee. Stop. Wangen dit hoort niet. Laat ook maar. Ik wist het al. Ik was voor hen gevallen. Als een baksteen. "Lana, je bent zo rood, gaat het wel met je?" "Het gaat prima. Maar ik moet gaan. Bedankt voor her overnachten."  En ik liep de deur uit, met een rooie kop.

A/N
Sorry dat dit hoofdstuk zo kort is! Ik heb trouwens besloten om niet meer elke dag te updaten. Dat word gewoon super moeilijk met school enzo. Dus verwacht maar updates in weekenden en vrije dagen enzo. Alvast bedankt voor het ongemak!

Xoxoxox
-Delana-