Hell came to earth. {[DUTCH/NEDERLANDS]}

Episode 1, Hoofdstuk 2, Pagina 7

Ik pakte het potlood van een vrouw over en begon te tekenen waar mensen stonden die hier niet waren, oftewel de bewaking. "Wat ben je aan het doen?" "Afkruisen waar bewaking bevind." "Wat gaan we doen dan?" Ik zuchtte. "We gaan ontsnappen." Ik hoorde iedereen een hap lucht nemen, en ik keek verward rond. "Je wilt vluchten van... Hem?" Ik knikte. "Yolo." Ik grijnsde. Toen voelde ik opeens een schouder op mijn arm. Ik trok mijn pistool, zette het uiteinde tussen het figuur zijn ogen en trok nog net niet aan de trekker. "L-LANA IK BEN HET!" Ik hoorde Fabian. Ik zuchtte opgelucht en deed mijn pistool terug. "Waar zijn jullie mee bezig?" Ik mompelde:"Ontsnappen, wat anders?" "Moet je die andere meid er niet bij betrekken? Hoe heet ze, Duygu? Ja die." Mijn hart brak, alweer. Ik hoestte en ruimde op. "Morgen weer hier zelfde tijd. Ze keken me raar aan maar knikte. "Dus, vertel het me." Fabian legde zijn hand op mijn schouder, maar ik sloeg hem er van af en liep snel naar mijn kamer. Ik gooide de deur dicht en sloeg een gat in de muur. Oops. Ohwell. Toch niet mijn kamer. Ik hoorde geklop op de deur. Ik negeerde het. En nog een keer. Nog een keer. Nog een keer. En opeens, vloog de deur met een klap open. "LANA." Ik kroop ineen op het bed. H-Hij was boos... "H-Hey, Fabian..." Hij stond binnen twee tellen voor mijn bed en duwde me tegen de muur. "Geef. Antwoord. NU." Ik kromp nog verder in een. Hij was echt boos. "Nou... Uhmm...  D-Du..." Ik hoefde niet verder te praten. Hij gaf me een knuffel. Knuffel? Hij begon zelf te huilen. Well fuck. Ik aaide hem over zijn hoofd. Wie troost wie nou, verdomme. Ik begon zelf ook langzamerhand te huilen. En opeens liet hij los, en kwamen onze gezichten wel eeg dicht bij elkaar...

A/N

HAHAHAHA CLIFFHANGER

LOVE YOUUUU Y'ALL!

XOXO
-DELANA