Hell came to earth. {[DUTCH/NEDERLANDS]}

Episode 1, Hoofdstuk 2, bladzijde 13

Lana POV

Ik wachtte gespannen af op iedereen hun reactie. "Haii Lucke, de naam is Emma!" Hij schudde haar de hand. "Lucke!" Ze glimlachte en duwde haar 2 kinderen naar voren. "Dit zijn Lucy," Ze glimlachte naar Lucke, en hij knikte naar haar, "En dit is Marco." Toen stapte Mitchell naar voren, een persoon waarvan ik zeker weet dat hij mij haat, met een passie. Hij liep naar Lucke toe en schudde hem de hand. "Mitchell, neem wat advies knul, blijft uit de buurt van Satan." Lucke was verward, maar toen Mitchell naar mij seinde begreep hij het al gauw. Ik had verwacht dat hij het zou laten vallen, maar nope. "Mitchell, dat is geen demoon, maar een prinses. " Mitchell trok een wenkbrauw omhoog, draaide zich om en liep weg. Fabian, die blijkbaar naast mij stond, liep naar Lucke en gaf hem een bro-hug. Ze moesten elkaar nou al niet, 100% zeker. "Ze mag dan wel een prinses zijn, maar wel die van mij." Lucke moest lachen, maar Fabian was bloed serieus. "Weet ik, Fabian, weet ik." Ze knikte naar elkaar, en toen de hele groep was voorgesteld, ging iedereen weer verder met waar ze mee bezig waren. Ik ging deze plek maar eens verkennen. EN mijn wapens ophalen. Want fucking hel, ik heb ze nodig, en snel ook. Ik ging eerst naar de keuken, het rook er heerlijk. Ik wil hier weg. Ik weet niet waar die gedachte vandaan kwam, maar ik kan er maar beter naar luisteren. Ik liep naar de ingang, waar onze spullen lagen. Ik pakte mijn mes en pistolen, munitie en eten en drinken. Hier zou ik het wel even mee moeten volhouden. En... En als niemand mee wilt, ga ik wel alleen! Meer keuze heb ik niet, ik vertrouw deze hele plek gewoon niet. IK liep weer naar boven, met al mijn spullen ingepakt. Ik pkate nog snel mijn 'Slaapspullen" En een boek. Iedereen keek me verward aan. "We gaan hier weg, en wel nu." "Nee!"  "Wat?!" "Waarom?!"  "Donder op!" Zelfs Fabian ging tegen me in, maar Lucke bleef stil. Ik glimlachte naar hem, en hij glimlachte terg. Hij sprak de woorden geluidloos uit, maar ik kan liplezen, dankjewel Jezus! Hij vroeg of hij mee moest gaan, of hier blijven. Ik  schudde mijn hooof en monde terug dat hij hier moest blijven. Hij knikte en glimlachte. Ik zwaaide naar hem, draaide me om en verliet deze plek voor altijd, en hoogstwaarschijnlijk ook al de mensen die ik hier ooit heb gekend. Maar wie weet, de toekomst staat voor niemand gegarandeerd hier, voor helemaal niemand.