Hell came to earth. {[DUTCH/NEDERLANDS]}

Episode 1, Hoofdstuk 2, Bladzijde 10

Fabian POV

Ik lachte schamper. "Jason? Als in mijn broer Jason? Wat schattig dat je ons verward." Ik hoorde zijn tanden knarsen. Plus hoorde ik hem iets mompelen, wat klonk als;"Jullie lijken zoveel op elkaar, kut." Ik lachte hem uit. "Dacht je dat je iets gevonden had om Lana te krijgen?" Hij knikte vaag. "Ze is... anders..." Ik trok een wenkbrauw op, maar veranderde dat al snel. "Weet je wat ze is? Van mij." Hij liep boos de kamer uit. Ik zuchtte opgelucht, maar hoe wist hij van Jason? Die is al bijna 2 jaar geleden overleden. Als hij hem kende dan, dan wist hij wel dat hij dood was. Dus hoe...? Ik ging weer naast Lana liggen en sloeg mijn armen om haar heen. Ze kan goed voor zichzelf zorgen, maar het loopt uit de hand. Ik moest en zal haar beschermen. Ik hoorde haar brabbelen in haar slaap, en dat liet me glimlachen. Ik gaf haar snel een kus voordat ik ook in slaap viel.

<~Volgende ochtend~>

Fabian POV

We werden wakker door de mensen van de andere groep. Ik wou Lana pakken, maar ze lag niet naast me. Ik schrok, maar ik voelde al snel een hand op mijn schouder. "Goeiemorgen!" Ze glimlachte en woelde door mijn haar. Ik glimlachte terug. "Goeiemorgen schat." Ze trok me omhoog. "Kom, we gaan ontbijten, ze hebben het klaar gemaakt." Ik knikte en liep achter haar aan. Toen Lana eenmaal zat, gingen er twee jongens naast haar zitten, dus ik ging tegenover haar zitten en lette goed op, niemand was te vertrouwen in deze groep, overleven is wel onze primaire opdracht. Er zou een nieuwe, sterkere generatie moeten komen die wel weten wat ze doen. Wij hebben namelijk geen idee. Ik lachte in mezelf, en Lana glimlachte naar me. De jongen naast haar begon langzaam pissed te worden omdat ze hem negeerde. Ik lachte nu luidop, en ook Lana kon zich niet meer inhouden. De jongen gaf haar een klap op haar achterhoofd. Ze stopte abrupt met lachen.

Lana POV

Ik lachte samen met Fabian, eerlijk waar geen idee waarom. Maar toen voelde ik een klap, en een brandend gevoel op mijn achterhoofd. Ik stopte met lachen en draaide langzaam mijn hoofd om. Ik was 3 seconden weg om hem hoogstpersoonlijk dood te steken. Het is dat ik geen mes had. Hij keek me grijnzend aan. "Had je maar moeten luisteren naar wat ik zei."