Out of Bounds (Ugly Past Series #2)

Chapter 6

Chapter 6

Sophie

"Why are you doing this?" tanong ko habang ginagamot ni Derrick ang mga sugat ko. I'm just really curious why he's being this good to me. All I ever did was bug him to tour me around the city though he has all the privilege to say no.

Nag-angat siya ng tingin sa akin. I held his gaze at me, trying to see if I can read something from his eyes.

"Do what?" ani niya. Unti-unting namuo ang kunot sa noo ni Derrick habang tinitingnan ako.

"This. Iyang pagiging mabait mo. We're not even friends at the first place, I'm just a stranger. Pero sinasamahan mo pa rin ako kahit na sobrang demanding ko. Tapos ngayon tinutulungan mo ako. Ginamot mo pa ang mga sugat ko." I shrugged. "Pwede ka namang tumanggi e, pero di mo ginawa."

Tuluyan nang tumigil sa pag gamot si Derrick sa mga sugat ko at itinuon ang mga mata sa akin. A slight smile is showing from his face. "Because you're girl."

"Ano?"

"You're fragile. I can't stand seeing a girl weak and helpless."

Oh, that was it. Like what I always say, he's a gentleman. Ginagawa niya lang ang lahat ng ito dahil likas siyang maginoo. Though his intentions were good, I felt a little bit confused on how to take his words. Di ko alam kung compliment ba na tinutulungan niya ako dahil maginoo siya, o insulto iyon dahil tinuturing niya akong mahina?

"Is it a compliment or an insult? Because I don't know how to take it." I smiled awkwardly at him, hoping for a lighter response.

Inilagay niya ang hawak na bulak sa sahig bago ako binalingan muli. Umupo siya sa kama ng maayos at humalukipkip. "You choose." Sagot niya.

"Loko loko! Ako pa papipiliin mo 'e opinion mo iyan."

Naghintay ako sa isasagot niya pero walang salitang lumabas sa bibig niya. Tanging pag angat ng gilid ng kanyang labi ang makikita sa mukha niya. What are you thinking Derrick? I really find him weird this time.

Alam kong minsan lang siya nagsasalita pero sa oras na ito, mas gusto ko pa yatang mag sungit siya sa akin kay sa tingnan ako ng ganyan habang nakangiti. I can't help but think of the worst. We're alone in his room at nasa kama pa talaga kami. Knowing I have cuts on my legs and an aching hips and butt, it would be really impossible for me to fight him.

I was taken aback when he suddenly pulled himself up from the bed. Kinuha niya ang betadine at bulak at ibinalik ito sa medical kit.

"May masakit pa ba sa katawan mo?" Tanong niya.

Umiling ako at inayos ang sarili sa kama. "Wala na. Yung mga sugat ko lang talaga at yung balakang ko. Siguro ipapahinga ko lang ito."

Both of his arms are on his waist trying to study if I am telling the truth. "Alright." Ani niya matapos ang ilang segundo. "Take a rest Sophie. I'll just be downstairs to make you snacks."

Umalis na siya sa harap ko at nagtungo sa pinto. Bago pa man siya tuluyang makalabas ay nagpahabol pa siya ng paalala. "Kung may kailangan ka, tawagin mo lang ang pangalan ko."

"Oo na. Hindi naman ako napuruhan Derrick." I almost rolled my eyes at him. Kulang na lang talaga ipamukha niya na lampa ako at mahina para hindi magawa ang isang bagay. Kaloka!

Tumango siya sa akin at sinara ang pinto. Nagsimula namang maglakbay ang mga mata ko sa desinyo ng kwarto niya. His room is very minimalistic. Walang masyadong kulay. Just really fit for his status as a bachelor.