W zamknięciu ✔

Rozdział 3

Wstałem.
Wszystko mnie boli.
Nie wiem która godzina.
Nie wiem czy jest dzień czy noc.
Czuję się jak jakiś wariat.

Spojrzałem na Ashtona, chłopak najwyraźniej spał. Przekręciłem się na plecy i wlepiłem wzrok w biały sufit. Nie jestem mutantem. Jestem normalny. Mam takie same prawa jak wszyscy inni...
Moja głowa była pełna myśli, usłyszałem skrzypienie łóżka. Powoli odwróciłem się w stronę hałasu a moje oczy spotkały się z jego brązowymi.

-No witaj - uśmiechnął się.

-Hej, jak ty możesz być taki szczęśliwy siedząc tu tyle czasu?- zapytałem przekrzywiając głowę w lewo.

-Nooooo użalanie się nad sobą tylko pogarsza sprawę a takie optymistyczne podejście jeszcze nikogo nie zabiło - zaśmiał się.

-Przypominasz mi Agnes. Jesteś jej męską wersją.

-Kto to jest Agnes? - zapytał brązowooki marszcząc brwi.

-To moja przyjaciółka z sierocińca.

-Jesteś z sierocińca? - zapytał zdziwiony.

-No a nie wspominałem? Wybacz wyleciało mi z głowy, a nie pytałeś - zaśmiałem się.

-Ja normalnie zostałem zabrany z domu od rodziców...Nie przeszkadzało im, że ich syn jest pół kotem.

-Moim tak...

-Wiesz co...Zagramy w 20 pytań? Poznamy się lepiej - powiedział spoglądając na mnie z nadzieją.

-Okay zaczynaj - zgodziłem się.

-Dobra yyy jak masz na nazwisko?

-Tomlinson a ty?

-Dłuższego się nie dało? - zaśmiał się -Irwin- dodał po chwili.

-Twój ulubiony kolor?

-Czerwony

-Serio? Mój też - zaśmiałem się przybijając z nim "żółwika"

-Masz albo miałeś jakieś hobby?

-No nie wiem czy to mogę nazwć  hobby ale lubię śpiewać.

-Ty wiesz, że ja też. Jak tak dalej pójdzie to zaczne się zastanawiać gdzie się podziewałeś przez całe moje życie, bratnia duszo. - zaśmiał się.

***

-No to ostatnie pytanie należy do ciebie- powiedział Ash siadając na łóżku.

-Masz drugie imię? - zapytałem po chwilowym namyślę.

-Obawiałem się tego pytania. Moje drugie imię jest masakryczne- powiedział ciągnąc się za czarne kocie uszy.

-Nie przesadzaj...Moje jest gorsze.

-Nie ważne jakie jest twoje, moje jest sto razy gorsze. Dobra, możesz pierwszy? - uśmiechnął się.

-Wiliam...- powiedziałem cicho ponieważ nie lubiłem swojego drugiego imienia.

Ashton tylko krótko się zaśmiał.

-Nie jest najlepiej ale tak źle jak u mnie też nie jest

-To mów wkońcu bo jestem ciekawy. - powiedziałem zniecierpliwiony.

-Fletcher...-powiedział jeszcze ciszej niż ja.

-Cooooo? - zacząłem się śmiać.

-No mówiłem! - powiedział po czym również się roześmiał.

Szczerze nie sądziłem, że nawet tu znajdę kogoś tak pozytywnego jak Ash.

Nagle usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi na co oboje z Ashtonem obróciliśmy głowy w stronę dźwięku.

Drzwi uchyliły się a my usłyszeliśmy znajomy już nam głos Matt'a.

-Karmienie - rzucił po czym odsunął się i zostawił otwarte drzwi.

Ash poprostu się zerwał i pobiegł w nieznanym mi kierunku. Postanowiłem, że pójdą w jego ślady. Więc trochę zdezorientowany wstałem z łóżka i wyszedłem przed "pokój".
Spojrzałem na Matt'a który nacisnął jakiś żółty przycisk na ścianie.

-Lepiej biegnij za nim.- zaśmiał się wrednie.

Zanim zdążyłem się zoorientować oco chodzi, rozległ się dziwny dźwięk, po chwili wszystkie drzwi w przedziale się otworzyły. Wszyscy wyszli na korytarz i tak samo jak mój wspólokator zaczęli biec w obcym mi kierunku.

Zrezygnowałem z pogoni za nimi i poprostu zawróciłem do "pokoju". Matt zamykając za mną drzwi rzucił tylko "Jak wolisz" i odszedł.

Jakieś w przybliżeniu pół godziny po zdarzeniu, drzwi się otworzyły i do środka wszedł Ashy.

-A ty czemu nie poszedłeś? - zapytał zdziwiony.

-Niby gdzie?

-No na stołówke?

-Ta pogoń była na stołówke? - zdziwiłem się jeszcze bardziej.

-A co myślisz, że oni się tu martwią czy wszyscy dostaną? Jak ktoś umrze z głodu to mają problem mniej.

-Dlaczego odrazu nas nie zabiją?

-Jesteśmy eksperymentami do eksperymentów. A myślisz, że poco nas tu trzymają?

-W sumie...

-Wogóle to przewidziałem to, że nie przyjdziesz i zgarnąłem ci bułke- zaśmiał się wysiągając średniej wielkości bułke z kieszeni bluzy.

-Łap- powiedział i rzucił ją w moje ręce.

-Dzięki

-Nie ma za co. Smacznego

***

Leżałem na łóżku wgapiając się w sufit. Bo co innego mi zostało? Telefon zostawiłem w spodniach które musiałem oddać a mój obecny czarny "kombinezon" niestety kieszeni nie posiadał, nawet jakby cudem udało mi się go przemycić.

-Ash?- zapytałem podnosząc się z pozycji leżącej.

-Tak?

-Jak ty tu siedziałeś rok sam? Skoro ja wariuje siedząc z tobą...

-To nie tak, że siedziałem sam, znaczy czasem na jakimś eksperymencie pogadałem z innymi, mam tu kumpli. Kiedyś cię  z nimi poznam. Na początku jest ciężko wiem, ale dasz radę.

-W sumie masz rację. Jestem nawet w lepszej sytuacji niż ty byłeś, bo ja przeszedłem  z zamknięcia w zamknięcie...

-Nooo to powinno pójść ci lepiej! Zobaczysz przyzwyczaisz się - powiedział uśmiechając się promiennie.

-Jesteś niesamowity wiesz?

-Wiem - powiedział a potem oboje zaczęliśmy się śmiać.

-Skromnością nie grzeszysz

-A to to cecha wrodzona.

***

Wpadłem w koło błędnej rutyny. Gapienie się na sufit, rozmawia nie z Ashtonem i spanie. I tak codziennie.

Wszystko było "normalnie"...

Do czasu...

____________________

Wiecie co? Nie mam weny ;-;
Zastanawiał się czy by tego nie zawiesić...

Do następnego? xxx