Bijles van Draco

Hoofdstuk 10 - Verliefd

's Avonds zit ik voor het eerst sinds ik hier op school zit echt naast iemand. Het voelt bijna gek om zo gezellig met Draco te kletsen terwijl Nymeria op mijn schoot zit te spinnen en af en toe een stukje vlees van mijn bord pikt. Draco vraagt van alles over mijn verleden en is enorm geïnteresseerd in de meest gewone dingen.
'Maar hoe zit dat dan' vraagt hij, 'je hebt dus een apparaat waarmee je mensen over een grote afstand kan spreken, maar het is geen tovenarij?'
'Nee echt niet' verzeker ik hem voor de zoveelste keer. Het werkt met satellieten en straling enzo.'
'Wat zijn satellieten?'
Ik zucht. 'Draco, ik weet het ook allemaal niet precies. Het zijn een soort dingen die in de ruimte zweven en signalen ontvangen en uitzenden. Denk ik.'
'Maar, hoe komen ze daar?'
'Mensen hebben ze daar gebracht.'
'Dreuzels?'
'Dreuzels' beaam ik.
Draco zwijgt verbijsterd en neemt een grote hap eten.
'Dus niet elke dreuzel is achterlijk?'
'Waarom denk je dat?'
'Nou, snullen kunnen niet toveren en die zijn achterlijk.'
'Dreuzels niet. Er zijn er genoeg die slimmer zijn dan de gemiddelde leerling hier en er zijn er een heleboel die slimmer zijn dan Patty.'
Daar moet Draco om lachen.

Na het eten neemt Draco me mee naar een van de verlaten kerkers om te oefenen.
'Laat je patronus eens zien' vraagt hij terwijl hij Lucy door zijn handen laat glijden. Ik denk een ogenblik na en glimlach. Vandaag was zo fantastisch, ik hoef niet eens een specifiek moment te kiezen. Ik pak mijn stok en roep 'Expecto patronus' en zonder enige moeite verschijnt er een zilverkleurige kat die door de kamer rent. Nymeria rent er enthousiast achteraan en slaat de patronus met haar klauwtjes uiteen in zilveren rookwolkjes. Omdat het er zo schattig en grappig uitziet, produceer ik nog een paar patronussen en Nymeria rent zich rot om ze te pakken te krijgen. Ik kijk naar Draco en zie dat hij me glimlachend aankijkt. Ik steek mijn toverstok in mijn zak loop naar hem toe.
'Waar is de grote, boze, stoere Draco gebleven?' grijns ik.
'Die is er nog hoor' grijnst hij terug, 'wees maar niet bang. Voor iedereen behalve voor jou.'
'Wat nou als ik die kant leuker vond?' pest ik hem.
Draco trekt een serieus gezicht en pakt zijn toverstok: 'Paralitis'. Ik zak door de verlamspreuk als een zoutzak in elkaar en zou op de grond zijn gevallen als Draco me niet had opgevangen.
'Zo, nu ben je tenminste niet meer brutaal' zegt Draco terwijl hij zijn toverstok over mijn wang, mijn hals in laat glijden. Ik voel een rilling langs mijn verder onbewegelijke rug gaan en ik voel mijn buik kriebelen als hij mijn haar uit mijn hals strijkt en zacht in mijn hals bijt en dan zachtjes op het plekje zuigt tot ik over mijn hele lichaam kippenvel heb.
'Lekker modderbloedje van me' fluistert Draco met een hese stem en zijn handen glijden van mijn middel omhoog naar mijn borsten. Ik zie zijn pupillen groter worden als hij ze omvat en zachtjes masseert. Dan drukt hij zijn lippen op de mijne en kust me lang en diep. Het feit dat ik me niet kan bewegen, maakt alles nog intenser. Ik voel hoe zijn tong tegen mijn lippen duwt en mijn tong likt. Hij bijt in mijn onderlip en laat intussen zijn hand van mijn onderrug naar mijn billen zakken.
'Finito' fluistert hij zachtjes.
Ik voel een warme gloed door mijn lichaam trekken als ik mijn ledematen weer kan bewegen. Ik sla mijn armen om zijn nek en woel met mijn handen door zijn haar tot het warrig en ongelofelijk sexy zit.
'Draco' zucht ik.
'Modderbloedje' fluistert hij terug en kust me weer. Dit keer kus ik hem vurig terug tot we beiden geen adem meer hebben.
Een paar minuten knuffelen we. Dan gaat Draco rechtop zitten. 'Kom, we moeten aan de slag.'
Met tegenzin maak ik me los uit zijn omhelzing en pak mijn toverstaf weer.
'Ben je klaar voor les twee?'
Ik knik bevestigend. 'Oké. Waar het nu om gaat is eigenlijk verbeelding. Je moet je voorstellen dat jij de faunaat al bent. Dit is echt supermoeilijk, want hoe moet je je iets voorstellen dat je je niet kan voorstellen?! Je moet dit eigenlijk dag en nacht oefenen. Probeer te lopen als een kat, te reageren als een kat en dromen als een kat. Denk eraan als je slaapt, als je wakker bent, als je leert en als je bij mij bent. Het moet een deel van jezelf worden.'
'Maar... hoe deed jij dat dan?' vraag ik een beetje verward. Ik had eigenlijk van alles verwacht, maar niet dit. Eerder ingewikkelde spreuken, ingenieuze drankjes of enge experimenten.
'Bij mij werkte het toen ik er op een gegeven moment over ging dromen' vertelt Draco. 'Ik voelde toen hoe het ongeveer aan moest voelen en ineens lukte het.'
'Maar wat moet je dan doen om in een dier te veranderen? Er is geen spreuk ofzo?'
'Nee, het enige wat ik hoef te doen is het te willen en het gebeurt. Als jij gaat lopen, dan doe je dat toch ook zonder erbij na te denken? Je wilt het, en het gebeurt. Als je het niet wilt, gebeurt het niet per ongeluk.'
Ik zucht en knik. 'Oke, ik ga mijn best doen.'
'Je moet meer dan je best doen. Weet je hoe cool het is als jij ook een faunaat bent? Dan ligt de wereld aan onze voeten. We kunnen dan alles wat we willen. 's Nachts door het kasteel zwerven, naar Zweinsveld, Patty bespieden, grappen uithalen...alles!'
Ik moet lachen om zijn enthousiasme. 'Oke, ik ga meer dan mijn best doen!' beloof ik, al heb ik geen idee hoe ik moet beginnen. 'Zijn er echt geen boeken die mij meer kunnen vertellen?'
'Nee' antwoordt Draco, 'Er wordt veel over faunaten geschreven, maar vooral over als je het al bent. Als jij bijvoorbeeld een kat wordt, zal je kunnen communiceren met andere katten én met andere faunaten.'
Ik denk diep na en probeer intussen na te denken als een kat, maar bedenk dan dat katten alleen instinct hebben en ik voel me ineens erg dom. Vooral als ik vanuit mijn ooghoeken Draco zie schudden van het lachen.
'Sorry hoor' hikt hij, 'maar je gezichtsuitdrukking was echt te grappig net'.
Ik wil hem een stomp tegen zijn schouder geven, maar hij pakt snel mijn polsen en drukt die boven me tegen de muur.'
'Ik ben toch sterker' pest hij.
Ik duw mijn knie tussen zijn benen en stop een centimeter voor zijn kruis.
'Maar ik ben gemener' lach ik.
Ik zie zijn ogen weer donkerder worden en zijn greep om mijn polsen verslapt.
'Slaap je vannacht bij mij?' vraagt hij.
Ik aarzel even, maar knik dan.
'Kom mee dan!'
Als hij me mee wil trekken en ik Nymeria wil roepen, zie ik haar ineens liggen: voor het haardvuur ligt ze verstrengeld met Lucy. Beiden zijn ze in een diepe slaap.
'Draco' fluister ik en wijs naar ze.
Draco slaat zijn armen van achter om mij heen en kust mijn nek. 'Zou dit een goed voorteken zijn?' vraagt hij, opeens een beetje onzeker.
Ik glimlach. 'Ik hoop het. Het zou mij niets verbazen als je ouders hier morgen ineens op de stoep staan'.
Hij zucht en pakt Lucy voorzichtig op. 'Je zou het een stuk gemakkelijker voor me maken als je toch ineens bloedzuiver was.'
'Maar dan zou ik jouw modderbloedje niet meer zijn!'
'Daar heb je ook weer een punt' glimlacht Draco en even verdwijnt de zorg uit zijn ogen. 'Naja, yolo.'
Ik giechel. Hij blijft me verbazen. 'Yolo' beaam ik en ik pak de slapende Nymeria op die heerlijk warm aanvoelt en samen lopen we naar de afdelingskamer.